En zo begon mijn reis....

22 oktober 2017 - Denver, Colorado, Verenigde Staten

Toen wat het alweer donderdag 19 oktober, time flies!

Dus hoog tijd om weer even aan mijn blog te werken en te bekijken of ik wellicht een 2e verslag kan uploaden. So here it goes, ik ga verder waar ik gebleven was en dat is vanaf donderdagavond 12 oktober 2017:

Na die prettige busreis kwamen we via de stop in Antwerpen in Brussel aan en duurde het niet lang voordat ik richting het appartement kon gaan lopen.

Dat lag in een behoorlijke crappy neighborhood en ik voelde me voor het eerst tijdens het vele reizen dat ik al gedaan heb niet echt safe. Ik moest over een plein waar veel hangjongeren zitten/hangen en van de wietlucht die daar hangt werd ik letterlijk onpasselijk, bah!

Gelukkig kwam ik al snel bij het appartement aan, dat lag in een zijstraat van dat plein en het personeel lag blijkbaar achter met de werkzaamheden want in tegenstelling tot wat me gemaild was, was er nog iemand aanwezig waar ik de sleutel op kon halen. Niet erg en wel zo gemakkelijk ;-)

Appartement zelf viel tegen, het was wel ruim en alles zat erop en eraan zeg maar. Maar het zag er allemaal erg oud uit en de roest was ook zichtbaar in de douchebak…. Niet echt zoals het er op de foto’s uit zag maar goed, ik kon slapen en dat was voor mij het belangrijkste ;-).

Wat wel jammer was, was dat ik met geen mogelijkheid wifi op mijn gsm of lappie kon krijgen en ook het gewone 4G netwerk deed het niet wat wel vreemd was want met de dienst gsm kon ik wel online. Eigenlijk gewoon weer terug naar de tijd toen we nog geen internet hadden, wat was het toen rustig haha! Ik heb nog wat gerommeld en ben niet lang na aankomst gaan slapen want het was toch alweer laat en ik wilde de volgende ochtend om 7 uur op het station zijn.

Ondanks dat ik de harde veren van het bed voelde heb ik toch goed geslapen en wederom bleek dat de beugel zijn werk deed; ik ben die nacht namelijk geen 1 keer naar het toilet geweest, ongelofelijk! Misschien een beetje TMI (Too Much Info) maar toch ;-)

Uiteraard ging de wekker te vroeg af naar mijn zin maar ja, je moet er wat voor over hebben he ;-)

Na mijn dingen gedaan te hebben ben ik teruggelopen naar waar ik die avond daarvoor aangekomen was met de bus. Dacht dat het wel een beetje aangegeven zou staan waar de treinen zich bevonden maar helaas pindakaas, niks was minder waar! Ik zag niet eens waar ik het station binnen kon dus dat was efkes zoeken in het donker.

Tuurlijk vond ik die ingang niet lang daarna maar beetje lastig was het wel; je moest omhoog om bij de ingang te komen en ik zag geen lift dus toen de koffer maar via de tig trapjes van 3 treden omhoog gesjouwd. Dat was meteen de fitness voor de hele dag ;-)

In het station werd het ook niet echt duidelijk waar ik naar toe moest en na een tijdje zoeken liep ik maar even naar een kiosk waar ik 2 mannen zag zitten. Op mijn hele vriendelijke vraag waar ik de treinen kon vinden/tickets kon kopen werd ik amper aangekeken omdat die gast maar bleef appen. Ik kreeg wel een antwoord maar dat was redelijk kort: “ da’s daar” en hij wuifde mij met zijn hand weg alsof ik een vlieg was! Die gast hebben ze vast niet aangenomen om zijn klantvriendelijkheid ;-)

Gelukkig vond ik toen wel de ticketverkoop en was de man die me daar geholpen heeft veel aardiger!

Ik ben met de trein naar Zaventem gereisd, was daar veel sneller dan ik gedacht had en ben meteen naar Security gegaan. Dat doe ik eigenlijk altijd, koffer afgooien bij de bagage drop, door Security en dan kan ik op mun gemakkie rondwandelen.

Bij de Security zag ik dat niemand de schoenen meer uit hoefde te doen maar ik had laarzen en heb toch maar even gevraagd of ik die misschien wel uit moest doen. Er zitten namelijk sierbandjes om mijn laarzen en geheid dat het machine gaat piepen als ik met die dingen door zou lopen. Dat vond die gast daar blijkbaar ook want er werd gezegd dat ik ze inderdaad beter uit kon doen.

De rest ging lekker snel bij Security en ik ben op mun gemakkie rond gaan neuzen. Ben als 1e een lekkere Starbucks gaan halen, yammie! Daarna heb ik 2 leuke Belse souvenirs gekocht en ik ben ergens gaan zitten om mijn koffie op te drinken. Toen was het eigenlijk alweer tijd om richting de gate te gaan dus ik ging via de toiletten naar de juiste gate en ging daar zitten wachten tot het tijd was om te boarden.

Ik wilde mijn tasje met de 2 souvenirs pakken maar WTF??? Waar was dat tasje?!?! In elk geval niet bij mij en ik begon als een razende te bedenken waar ik dat tasje toch gelaten kon hebben. Normaliter kan ik redelijk terugdenken maar op dat moment lukte me dat voor geen meter. Enige dat ik me kon bedenken was dat ik het wellicht op het toilet had laten staan dus ik maar snel richting het toilet gelopen maar helaas pindakaas…..

Toen bedacht ik me dat ik vlakbij de zaak waar ik het gekocht had was gaan zitten maar dat was een stukkie verder weg van de gate en aangezien we al aan het boarden waren leek het me niet verstandig om dat end terug te lopen. Bummer, ik baalde als een stekker! Niet dat die souvenirs nu zoveel geld gekost hadden, dat viel alles mee maar normaliter tel ik eigenlijk het aantal dingen dat ik bij me heb en check dat regelmatig.

Dat had ik nu niet gedaan, ik weet niet waarom niet maar het was zo en meteen ging het mis. Anyways, ik ben daar toch nog wel even van blijven balen maar ja, veel nut had dat natuurlijk niet want er was niks meer aan te doen.

Bovendien; alle zaken die ergens blijven staan blijven daar beslist niet lang onbeheerd staan maar worden sebiet bekeken en opgeruimd vanwege de dreigingen. En dus zal er nu best iemand blij zijn met mijn souvenirs grrrrrrr……

Naast het feit dat ik die souvenirs had laten staan was het ook op het vliegveld niet gelukt om met mijn gsm van de gratis wifi gebruik te maken, weird! Ook mijn lappie liet me weer in de steek en zelfs toen ik in de speciale internethoek was gaan zitten lukte het niet om verbinding te krijgen, jammer.

Ik had toen zoiets van: dan maar in het vliegtuig aan mijn blog werken, tijd genoeg immers.

Er was dus inmiddels al gestart met het boarden en dat werd daar super gedaan; er werd namelijk langs de mensen gelopen met bordjes waarop de zones opstonden welke konden boarden. Handig aangezien je regelmatig niet verstaat wat er gezegd wordt door de luidsprekers. So thank you very much Delta Airlines!

De plek in het vliegtuig was ruim genoeg, ik had wel gevraagd of er wellicht upgrades beschikbaar waren maar dat was niet het geval want het was a full flight. Jammer was dat ik erg moeilijk gebruik kon maken van de laptop, de rugleuning van de stoel voor me gaf net niet genoeg ruimte om het scherm voldoende open te klappen.

Erg jammer want nu moest ik het doen met de series die beschikbaar waren en de country muziek die ik kon beluisteren, heel vervelend ;-)

De vlucht zelf was erg smooth, weinig bumps on the road en de tijd ging eigenlijk best snel voorbij; voordat ik het wist werd de landing op JFK (New York Airport) ingezet.

Zo ongeveer halverwege de vlucht schrok ik me weer kapot; ik voelde mijn ketting niet meer waaraan het speciaal gemaakte hangertje met de as van ons mam zat!! Kreeg letterlijk hartkloppingen en begon als een gek mijn kleding te checken…..

Om even later opgelucht adem te kunnen halen; als 1e voelde ik de ketting en toen ik mijn bh checkte voelde ik het hangertje, pffffff!!! Thank you bra!

Tijdens de vlucht had ik al aan een van de super aardige crew dames die ons enorm verwenden met drinks/snacks gevraagd of het wellicht mogelijk was om in de cockpit te kijken en die dame zou het navragen voor mij. Als het al zou kunnen zou het niet tijdens de vlucht zijn maar als we geland waren want de deur naar de cockpit ging tijdens de vlucht nooit (meer) open vanwege de veiligheid.

Helaas kwam dat vrouwke hier niet meer op terug maar ik had er eigenlijk wel mijn zinnen op gezet om in de cockpit te kijken en blijkbaar was the universe mij goed gezind want toen ik bijna bij de cockpit aankwam zag ik dat de piloot buiten de cockpit stond om de passagiers gedag te zeggen.

Toen ik dat zag dacht ik: O yeah baby!

Heb gewoon keurig netjes gevraagd of het wellicht mogelijk was om in de cockpit te kijken en dat verzoek werd meteen gehonoreerd, wow!

Er werd meteen gezegd dat ik in de stoel van de piloot mocht gaan zitten, kreeg de pilotenpet aangereikt en een van die gasten zou wel eens wat fotookes trekken ;-)

Dat heeft hij ook gedaan, de grapjas. Het lukte hem niet in 1x, niet in 2x en de 3e keer dat hij het probeerde maakte hij blijkbaar een selfie haha.

Het waren kei aardige piloten die me nog wat info gaven over de vele knoppen die in zo’n cockpit te zien zijn en daarna ben ik maar vertrokken richting de aankomsthal.

Het was immers wel de bedoeling dat ik mijn volgende vlucht zou halen maar ook dat ik efkes op JFK rond ging neuzen want daar was ik nog nooit geweest.

Wat het verwennen betreft tijdens de vlucht, we kregen veel drinken (en lang niet alleen water!) pretzels en amandelen, vega lunch, ijs en sandwich, wow! Wat een verschil met o.a. de TUI maatschappij waarmee ik vorig jaar naar Orlando Florida vloog, ongelofeloos!

JFK bleek zoals verwacht een groot vliegveld te zijn en ik had gedacht daar toch zeker 1 Starbucks of zoiets te zien maar helaas peanut butter, very weird!

Ondanks dat heb ik me daar wel vermaakt dus ook nu ging de tijd snel en was het zo weer tijd om te boarden voor de volgende vlucht die me naar Denver zou brengen.

Eenmaal aan boord werd gezegd dat ook deze vlucht smooth zou gaan verlopen tot dat we bij de Rockies aan zouden komen, dan zou het wel bumpy gaan worden. Dat is geen verrassing want dat is eigenlijk altijd zo; die Rockies zijn kei gaaf maar zorgen meestal toch wel voor fikse bumps on the road helaas.

We stegen niet lang na die melding op en ook deze vlucht verliep zoals voorspeld lekker smooth. Vlakbij de Rockies kregen we inderdaad de melding dat de crew moest gaan zitten vanwege de bumpy road dus ik was me al mentaal aan het voorbereiden. Dat houdt in mijn geval in dat ik mijn oortjes in doe, muziek luister en mijn ogen dicht doe. Dan lijkt het er net op alsof ik in een auto of bus zit op een hobbelige zandweg. Klinkt misschien vreemd maar het werkt voor mij en dat is het belangrijkste.

Maar ondanks de waarschuwing bleven de bumps on the road uit en ook de landing was erg soft, very nice!

Ik keek naar buiten naar het voor mij zo bekende vliegveld en een gelukzalig gevoel kwam opzetten: I was back in my beloved Denver whoo hoo!!!!

Omdat ik de weg inmiddels wel weet was ik snel bij de baggage claim en zag mijn koffer al snel op de band verschijnen. Daar hoef ik in Amerika eigenlijk bijna nooit lang op te wachten en da’s wel lekker.

Zeker gezien mijn reis nog niet voorbij was; ik mocht nog met de light rail naar Union Station in Denver, daar overstappen op de light rail naar Westminster en daar zou Donna me op komen halen.

Dus hupsakee met de steile diepe roltrap naar beneden en een kaartje gekocht in de automaat. Daarbij werd me door de cop die altijd meerijdt op de light rail op grappige wijze verteld dat ik niet naar het scherm moest kijken maar naar mijn creditcard omdat ik daar anders de de hele avond zou staan, funny dude! Maar wel tof dat hij die aanwijzing gaf want tja, ik wilde natuurlijk wel snel mijn weg vervolgen en niet het risico lopen dat ik de light rail zou missen.

Toen ik mijn kaartje had hoorde ik die light rail al aankomen, die toetert namelijk nogal veel…..

De light rail is een korte trein die nog niet lang bestaat en nog niet geheel vlekkeloos rijdt. Er staan namelijk bij veel overwegen tijdens de hele dienstregeling mensen te zwaaien met bordjes naar de auto’s omdat de seinen nog niet goed werken. Duurt pas zo’n 1,5 jaar dus waar hebben we het over ;-)

Het duurde ruim een half uur voordat we op Union Station aankwamen en toen moest ik toch maar eens even navragen aan diezelfde uiterst aardige cop die meegereisd was en beslist niet onaardig was om naar te kijken waar de light rail naar Westminster zou vertrekken.

Ik begon inmiddels wel wat vermoeid te raken, was dan ook al best een tijdje onderweg, zo’n 20 uur maar dacht dat ik hetgeen die aardige copper verteld had wel gesnopen had.

Uh….dat had ik dus mis! Althans, ik had het wel gesnopen maar de uitvoering van zijn aanwijzigingen lieten nog wel wat te wensen over. Hij had namelijk de weg gewezen naar de lift (cause I want to make this as easy for you as possible, how sweet van hem haha) en had verteld dat ik, als ik boven kwam, helemaal naar het andere end moest lopen, daar de lift weer naar beneden moest pakken en op dat perron zou ik de light rail naar Westminster kunnen pakken.

Uhuh, right, thanks very much sir! En ikke liep met mun kofferke richting de lift die hij aangewezen had, ging naar boven en stapte uit. Om meteen bij de 1e lift weer in te stappen, naar beneden te gaan en wazig om me heen kijkend te beseffen dat dit duidelijk niet de juiste lift geweest was.

Dus ikke weer terug naar die lift, weer naar boven, uitgestapt, stukkie verder gelopen en de volgende lift naar beneden gepakt. Waar precies hetzelfde gebeurde als zojuist gebeurd was; ook dit bleek niet de juiste lift te zijn.

Hoe kwam dat dan hoor ik jullie denken….. Nou, dat kwam simpelweg omdat ik wel gehoord had dat supercop gezegd had dat ik helemaal naar het end moest lopen maar ik dat niet gedaan had. Ik was met mijn vermoeide hersenpanneke gewoon meteen de 1e liften ingestapt die ik tegengekomen was, dat doet vermoeidheid dus met je ;-)

In dit geval niet zo erg want de 4e keer dat ik de lift pakte had ik wel de juiste te pakken en stond de light rail naar Westminster gelukkig nog gewoon rustig te wachten dus all was good in the end!

Ondanks dat supercop gezegd had dat de wifi op Union Station niet goed werkte had ik daar, wel onverklaarbaar maar toch, goede ontvangst en daar was ik erg blij om. Ik had Donna namelijk beloofd dat ik haar een bericht zou sturen als ik op Union Station in de trein gestapt was. Dan wist zij zo’n beetje wanneer ik aan zou komen en kon ze op tijd thuis vertrekken om me op te halen.

Helaas duurde die rit iets langer dan gebruikelijk want we stonden een paar keer stil vanwege signal troubles…… Dus ja, heel prettig, die manier van reizen maar nee, nog niet echt vlekkeloos.

Anyways, niet lang daarna kwam ik dan toch eindelijk op Westminster Station aan en zag Donna meteen bij het uitstappen al op me wachten, very nice!

Ondanks de vermoeidheid voelde het super tof om daar weer te zijn, truly feels like home…

We zijn naar de auto gelopen en kwamen niet lang daarna aan bij Donna en Steve want die wonen op nog geen 2 minuten rijden afstand van het station. We hebben nog even zitten buurten maar waren eigenlijk allebei kapot en zijn dus niet lang daarna richting ons mandje gegaan. En dat mandje van Donna waarin ik mag slapen is zo’n fijn mandje, ik had me er ook nu weer op verheugd om in dat lekker hoge en erg grote bed te mogen slapen!

Had verwacht dat mijn gsmmeke en lappie automatisch zouden verbinden met hun wifi maar blijkbaar hadden ze hun wifi code gewijzigd want er waren problemen met het verbinden. Helaas was Donna dus al naar bed en vond ik het niet echt nodig om haar voor die code wakker te maken dus ben ook ik lekker in mun mandje gekropen en heb overheerlijk geslapen die nacht!

Righto, het is inmiddels alweer behoorlijk laat (of moet ik zeggen: vroeg) dus tijd om te gaan slapen. 

Ciao for now folks!

Foto’s

3 Reacties

  1. Petra:
    23 oktober 2017
    Hey chickie, ik heb weer genoten van je verhaal! Het is me een aardige reis geweest zeg, maar gelukkig geniet jij daarvan. En na aankomst wordt het genieten alleen maar meer, verheug me al op het vervolg van je verhaal! Voor mij is de laatste week aangebroken, ik vertrek maandag de 30e, wanneer ga jij weer terug hoewel je daar nu nog helemaal niet aan wil denken natuurlijk... haha. Enjoy nog met volle teugen girl!
  2. Colette:
    23 oktober 2017
    Ha chickie! Yep, aardige reis indeed maar ik houd van afwisseling haha. Hoop dat ik snel een vervolg kan plaatsen, wordt in elk geval hard aan gewerkt ;-)

    Geniet van jouw laatste week die ook mijn laatste week is hoor, ik vertrek de 31e alweer namelijk, veel en veel te snel maar ja, nothing to do about that en iets is beter dan niets!
  3. Elly:
    23 oktober 2017
    Wat een mooi reis verslag.
    Ben weer benieuwd naar het vervolg.
    Geniet ervan.