Westminster May 2018

Deze keer was er helaas weinig voorpret te beleven aan mijn trip en dat kwam uiteraard doordat ik mijn lieve Gipsy moest laten inslapen. Arme beestje had het goed te pakken en ondanks alle moeite die zowel dierenarts Frits als ikzelf erin gestoken hadden mocht dat alles niet baten en besloten we samen net voor mijn trip Gipsy uit zijn lijden te verlossen.

Ik had het daar erg moeilijk mee, zeker thuis want Gipsy was natuurlijk de “prater” in huis en ondanks dat Dieseltje er natuurlijk nog wel was, was het nu zo ongelofelijk stil….

Tuurlijk wist ik wel dat ik het weer super zou gaan hebben in Westminster, geen twijfel over mogelijk maar het verliezen van Gipsy zorgde er toch echt wel voor dat er deze keer geen wekenlange voorpret was.

Dus ik vertrok op 9 mei 2018 na mijn dienst richting Schiphol, net zoals ik de vorige keer gedaan had. Dat was erg goed bevallen omdat ik dan minder moeite heb om mijn beestjes achter te laten, watje als ik ben ;-)

Ik zou die avond in een hotel slapen omdat ik de volgende ochtend al om 6 uur op Schiphol mocht zijn. Het hotel had gratis shuttle service en ik zou hen mogen bellen zodra ik gearriveerd was dan zou de shuttle bus er binnen een halfuur zijn.

Echter, toen ik belde nam er iemand op die niet echt verstaanbaar Nederlands sprak en die persoon zei dat ik helemaal niet in het systeem stond?!?! Yeah right, dan kijk nog maar eens een keer grapjas!

Oh, hoorde ik toen…..Colette van Os? Uh, ja…...dat zei ik toch al 3x??

Anyways, uiteindelijk was mijn reservering (en betaling!) dan gevonden en werd de shuttle bus op weg gestuurd.

Ik ging op de afgesproken plek staan maar daar waren 2 rijen waar shuttle bussen aankwamen en natuurlijk stond er nergens aangegeven waar mijn buske zou komen. Toen ben ik maar op het middenstuk gaan staan zodat ik alle buskes in de gaten kon houden want…. Busje komt zo ;-)

Voordat ik overgestoken was propte ik nog snel een pecanbroodje in mijn mond, ik had me toch een honger! Meteen verzamelden zich een aantal muskes om me heen, hoe gezellie! Maar het werd nog veel gaver toen een van die muskes zo brutaal durfde te zijn en op handhoogte kwam vliegen. Niet lang natuurlijk want dat hield t beessie niet vol maar ik had zoiets van: wow, jij durft!

Om er meteen achteraan te denken: als dat nog een keer gebeurt ga ik kijken of ik het beestje uit mijn hand kan laten eten! And guess what…… Het gebeurde nog een keer!

Dus ik heel voorzichtig mijn hand uitgestoken met een stukje van het broodje en ik geloofde mijn eigen ogen niet toen dat beestje inderdaad uit mijn hand at, hoe gaaf! Heb dat een paar keer gedaan en toen was het broodje op helaas maar ik heb genoten van dit kleine “onderonsje” tussen het muske en mijzelf, hoogtepunt van de dag/week/maand!!

Tuurlijk kwam dat helemaal goed en werd ik door een meneer die geen Nederlands sprak en gebrekkig Engels naar het hotel gebracht. Het was wel een hele aardige meneer, dat dan weer wel.

Bij het hotel aangekomen, dit lag verrassend genoeg in een woonwijk, werd er een of andere dame geroepen die even in de computer keek en mij een kamersleutel gaf. Uh….. ik neem aan dat jullie mijn paspoort willen zien, toch??

Nee hoor, tis goed zo. Huh??!! Dat had ik nog nooit meegemaakt, normaliter vul je iets in en maken ze een kopie van je paspoort maar dit hotel werkte blijkbaar anders.

Wat me erg tegen viel was het feit dat er geen lift aanwezig was en je dus met je zware koffer de trap op moest, wat een gesjouw zeg! Benieuwd hoe oudere en/of mensen die minder goed ter been zijn dit doen. Vond het ook niet echt bij een 3 sterrenhotel horen trouwens en dat heb ik later op de review dan ook aangegeven. Ik bedoel: als ze erom vragen mag ik mijn mening geven, toch? Als het maar netjes gebeurt, tis de toon die de muziek maakt immers!

De kamer zelf was niks mis mee en ik heb redelijk geslapen om de volgende ochtend om 4.45 op te staan, sodeju, da’s net alsof ik de 4e vroege dienst mocht draaien!

Tuurlijk had ik niet veel tijd nodig, laatste zut inpakken etc en dan mijn koffer weer naar beneden sjouwen. Ja, da’s toch echt wel een minpunt hoor!

De shuttle bus was netjes op tijd en ik stapte met een paar andere mensen in. Bleek ik naast een Canadees echtpaar te zitten dat een rondje Europa gedaan had, nice! We hebben een leuk gesprek gehad over van alles en nog wat, erg aardige mensen.

Zo ging de rit natuurlijk snel voorbij en waren we snel op Schiphol waar onze wegen zouden scheiden omdat we naar andere landen zouden vliegen. Ik zou deze keer met Lufthansa naar Munchen vliegen en vanuit daar rechtstreeks naar Denver. Nieuwe route, nieuwe luchtvaartmaatschappij dus erg benieuwd hoe dat zou verlopen.

Het afgeven van mijn koffer verliep op zich netjes en snel maar die was natuurlijk weer eens wat te zwaar, waarschijnlijk vanwege al die stroopwafels die ik tegenwoordig meeneem voor iedereen die daar zo gek op is hier. Beetje slijmen bij alle Police Officers kan nooit kwaad en deze keer had ik meerdere PD’s aangeschreven en overal kreeg ik erg makkelijk een ride along dus tja, dat betekende ook meer stroopwafels ;-)

Gelukkig mocht ik wat pakjes overladen in mijn handbagage en was het zo gepiept. Toen ben ik richting de Security gegaan die er erg gemoderniseerd uitzag. Volgens mij duurde het niet langer dan een halfuur voordat ik op zoek kon gaan naar iets eetbaars omdat ik nog geen ontbijt gehad had en eigenlijk best honger had.

Zo ging de tijd best snel en ik ging na het ontbijt richting de juiste gate. Daar heb ik niet lang hoeven wachten voordat we konden boarden en ook dit was gemoderniseerd. Normaliter staan er peopletjes om je boardingpass te checken met je paspoort maar deze keer niet; het was de bedoeling dat je zelf je boardingpass scande en via de slurf richting het vliegtuig liep.

Ik had slechts mijn rugzak bij me, die had ik netjes onder de stoel voor me gelegd en was helemaal vergeten dat ik bij een vleugel dus exit zat dus moest de rugzak toch bovenin de bagagerekken in plaats van voor mij. No worries natuurlijk, zo gepiept.

Deze vlucht was natuurlijk redelijk kort maar desondanks werden we kei goed verzorgd, althans, dat vond ik dan ;-)

In Munchen zou ik zo’n 1,5 uur tijd hebben om de connecting flight te halen maar omdat ik inmiddels wel geleerd heb dat je dan beter kunt zorgen dat je bij de juiste gate bent en niet op je gemak rond gaat snuffelen ben ik dus meteen richting de juiste gate gelopen. Dat was maar goed ook want boy, Munchen heeft een groot vliegveld!

Ik had voor deze vlucht een stoel helemaal achteraan in het vliegtuig gereserveerd, er waren helaas geen stoelen bij de Exits meer beschikbaar.

In 1e instantie bleef de stoel naast mij leeg maar uiteindelijk kwam er een lange Amerikaan naast me zitten, zowat zijn knieen in zijn nek en niet geheel genoeg ruimte. Het was gewoon een erg grote man want ik had ruimte genoeg, erg verrassend maar absoluut erg prettig op zo’n lange vlucht!

Ik had al aan de aardige stewardess gevraagd of het a full flight was en zij dacht dat er nog wel wat stoelen over waren, altijd handig om te weten ;-)

Met deze aardige stewardess heb ik een tijdje gekletst en zij heeft mij de hele vlucht ontzettend verwend, wow, wat een service! Ik had gezegd dat ik honger had en we hadden het over de maaltijden gehad waarna zij meteen ging kijken wat voor vega maaltijd er nu geserveerd zou worden.

Toen ze terugkwam had ze koekies en een chocoladereep bij zich, super nice girl!

Omdat ik had gezien dat er linksvoor mij nog een gangstoel leeg was vroeg ik die Amerikaan of hij wellicht interesse had om daar te gaan zitten, dan kon hij zijn lange stelten tenminste een beetje fatsoenlijk kwijt ;-)

Dat laatste heb ik uiteraard niet letterlijk gezegd, alleen maar gedacht en zelfs niet hardop haha.

Maar die man was erg happy met zijn nieuwe plek en hij bedankte me wel een paar keer die vlucht en zei keer op keer dat die plek de vlucht zoveel fijner had gemaakt voor hem. Nice, kleine moeite veel plezier Mr Idontknowwhatyournameis ;-)

Ik was natuurlijk ook niet geheel ontevreden met het feit dat ik nu een lege stoel naast mij had dus 2 happy peopletjes!

Zoals altijd was ik moe, blijkbaar weten mijn geest en lichaam dat het voorlopig standje “uit” is, ik het vliegtuig niet uit kan en zoveel mogelijk moet blijven zitten en wordt standje “relax” aangezet. Op zich niet erg, ik had al gezien dat Lufthansa gelukkig entertainment aanbood dus dat werd series/films kijken en muziek luisteren in de hoop dat het een smooth flight zou worden en blijven.

Dat laatste was ijdele hoop want eigenlijk al vanaf het opstijgen begon het grote vliegtuig te shaken en kregen we de 1e paar uur regelmatig te maken met toch wel behoorlijk wat turbulentie….

Gelukkig is het niet mijn 1e keer en heb ik mezelf geleerd om nuchter te blijven oftewel: kijk naar de flight attendants. Zolang die nog geen bezorgde blikken op hun gezicht hebben en/of gaan zitten zal het allemaal wel meevallen. Moet zeggen dat die nuchterheid me tegenwoordig een heel stuk helpt om rustiger te blijven tijdens turbulentie.

Dat geldt dan helaas weer niet voor alle andere gedachten die door mijn hoofd gaan want er kan natuurlijk veel meer gebeuren op zo’n vlucht, ik noem als voorbeeld zo’n beetje uit een vliegtuigraampje gezogen worden….

Wow, niet aan denken, blokken en afleiding zoeken girl anders wordt het niet echt leuk. Dus gingen me, myself and I aan de gang en uiteindelijk werd alles weer rustig, zowel in de lucht als in mijn hoofd haha.

Het was een vliegtuig waar ik nog nooit mee gevlogen was want toen ik een keer naar het toilet liep bleek dat ik naar beneden moest lopen?! Er waren een paar Louvre deurtjes en een trappetje naar beneden. Daar waren zo’n 8 toiletten en mocht je met een aantal mensen wachten tot er een vrij was. Moet zeggen dat het er best cool uit zag en het is voor de mensen in het vliegtuig ook prettiger want nu staan er niet de hele tijd mensen in de gang te wachten en te dralen.

Verder verliep de vlucht eigenlijk best goed en ondanks het feit dat ik, nergens op gebaseerd natuurlijk, niet geheel happig was geweest om met Lufthansa te vliegen was ik erg blij verrast. Want wat een service werd er geboden en wat werd ik door dezelfde stewardess telkens verwend, klasse! Dit gaat zeker vaker gebeuren als ze de laagste prijs hebben, dat weet ik zeker!

Waar ik ook blij mee was, was het feit dat ik deze keer niet in de avond maar ‘s-middags al aan zou komen, nog meer tijd in mijn favo land!

Jim with the horses, die ik vorig jaar ontmoet heb zoals jullie inmiddels wel gelezen hebben neem ik aan, zou me op het vliegveld op komen halen. Hij wilde eigenlijk met zijn truck komen maar ik had hem gezegd dat het handiger was om de light rail te pakken. Die trein kost 9 dollar en brengt je naar Union Station in Down Town Denver waar je dan op een andere trein overstapt welke je naar Westminster brengt. Dat Westminster Station is vlakbij Donna en dat werkt perfect.

Nu was ik wel heel benieuwd of Jim er wel zou zijn, kende hem immers nog niet goed want we hadden elkaar pas 2x gezien. Daarom vond ik het ook heel wat dat hij gezegd had dat hij mij op zou halen, voor hem was ik immers ook nog een vreemde!

Maar voor het zover was moesten we eerst door het hele gebeuren van Security en paspoort controle, iets dat ook hier gemoderniseerd was. Dat was de vorige keer al zo trouwens en best gaaf; je scant zelf je paspoort bij een zuil, vult vragen in en dan wordt er een foto gemaakt. Die van mij was kei gaaf maar niet heus, wat een crimineel slechte foto zeg, pffff….. Mijn excuus was natuurlijk dat ik een hele reis achter de rug had en erg moe was.

Niet dat ik een excuus nodig had want buiten mij keek niemand naar die foto. Alsof iemand daarin geinteresseerd zou zijn haha. Ik hoorde in the back of my mind een stemmetje: “it’s not always about you you know” en herinner me dat ik op datzelfde moment moest lachen om mezelf.

Als je alles gedaan hebt komt er een papiertje uit die zuil gerold met dus die crimineel slechte foto en daarmee mag je dan langs de douane. Op zich ging dat alles eigenlijk best snel en ik was dan ook snel bij de bagageband.

Ik had nog nooit rechtstreeks vanuit Nederland, Belgie of Duitsland richting Denver gevlogen en vroeg me wel af hoe het nu zat met die bagagebanden. Want normaliter kunnen mensen je gewoon ontmoeten bij die bagagebanden omdat je al eerder in Amerika geland bent en het dan een binnenlandse vlucht betreft.

Nu was het een buitenlandse vlucht en dat bleek dus inderdaad anders te zijn. Niemand van buitenaf kon bij die bagagebanden komen dus nu vroeg ik me af: waar zou Jim dan zijn…. Want hier hadden we het dus niet over gehad.

Nu was het niet zo dat ik niet bij Donna aan zou komen als hij er niet zou zijn, this wasn’t my first rodeo immers maar ik zou het lullig vinden als hij ergens stond te wachten en ik allang bij Donna zou zijn ;-)

We hadden wel afgesproken dat ik mijn e-mail zou checken want zodra ik Wifi had zou ik dat kunnen doen. Tuurlijk is er ook What’s App en Messenger via Wifi but it takes two to tango en tja…. Jim was van die markten (nog) niet thuis helaas dus dat was geen optie. Kunt wel raden wat hij inmiddels wel op zijn gsm heeft staan haha.

Anyways, ik liep de ontvangsthal in nadat ik mijn koffer gehaald had, die zag ik al meteen toen ik aan kwam lopen, super want nu hoefde ik niet te wachten immers!

Het was heel even zoeken en ik moest twee keer kijken want zo vaak hadden we elkaar immers nog niet gezien maar toen zag ik Jim en had zoiets van: wow, geen loze belofte! Want mensen die mij langer kennen weten dat ik een soort van historie heb met een Amerikaanse man die alleen maar loze beloftes maakte. Daardoor ben ik nogal sceptisch geworden tegenover anderen waardoor zij zich eerst vele malen zullen moeten bewijzen voordat ik geloof dat ze anders zijn.

Misschien niet eerlijk maar ja, ook ik ben maar een mens he, en in dit geval een mens met een hele nare ervaring die niet zo 123 weggepoetst is. Beetje zelfbescherming kan geen kwaad, toch?

Na een welkomst hug, er wordt wat af “gehugd” en me like it haha, pakte Jim mijn grote koffer en zijn we richting de light rail gegaan.

Vond wel dat hij er magerder uitzag dan ik me herinnerde, misschien wil hij wel wat kilootjes van mij overnemen hahaha.

Hij mocht gratis reizen omdat hij zijn oude Firefighter Badge nog kon tonen (hoe cool is dat dan?!) en nadat ik een kaartje gekocht had konden we meteen instappen want de light rail stond al klaar. Ook hierop hoefde ik niet te wachten, meant to be??

We hebben wat gezeverd over de vlucht etc en Jim zei dat we bij Union Station verder zouden reizen met zijn truck. Die had hij daar bij zijn oude brandweerkazerne neergezet. Waarom hij dat zo gedaan had weet ik niet maar ik denk omdat hij net even iets dichterbij dat station woont dan bij het station bij Donna in de buurt. Wat het dan weer des te toffer maakt dat hij me kwam halen en naar Donna bracht…..

Zijn truck is nogal een oud barrel met zo’n open laadbak, heerlijk haha. Mijn koffer werd, zoals je vaker op tv ziet, in die open laadbak gedaan en tot mijn verbazing bleeft die koffer de hele rit gewoon liggen.

Nu vragen jullie je waarschijnlijk af: wat zou er dan met die koffer kunnen gebeuren dan?

Nou kijk, je moet weten dat er geen klep op die laadbak zag dus bij hard optrekken zou het zo maar kunnen zijn dat die koffer hatseflats de laadbak zou verlaten…. Wat dus niet gebeurde ;-)

Onderweg hebben we ook gezellig gekletst, het was nogal rush hour so we took the backroads. Dat vind ik dus helemaal niet erg want dan kan ik lekker blieken naar al die leuke huizen!

Brutaal als ik was vroeg ik of hij mij een keer een tour door een Firehouse zou kunnen geven waarop hij zei dat hij dat zeker wel zou kunnen doen. Hupsakee, weer een gave ervaring in de planning!

Daarnaast zou hij Wesley, een van zijn 4 zonen, bellen om een ride along met hem te regelen. Wesley werkt bij de Denver PD en dat schijnt nogal een hectische werkomgeving te zijn met behoorlijk wat aktie. Ik zeg: doen haha.

Toen hebben we het over zijn project gehad; het werken met zijn paarden en veteranen met PTSS. Hij vertelde dat dat zeker de goede kant op ging; hij had een aantal erg interessante mensen ontmoet cq contacten gelegd en had er alle vertrouwen in.

Ik had/heb meer zoiets van : seeing is believing en put your money where your mouth is maar hij is ervan overtuigd dat het gaat lukken. Ik help het hem van harte hopen, hij doet er in elk geval moeite genoeg voor en ik gun het hem van harte.

Hij vroeg me of ik hem wilde helpen om zijn paarden te verhuizen, die zouden naar een andere stal gaan. Ofcourse I’ll help you, no worries! Ik bedoel, we zouden die paarden naar de andere stal rijden, zou ik daar nee tegen kunnen zeggen?!

We waren ondertussen in een voor mij inmiddels erg bekende omgeving aangekomen, ik leer hier steeds beter de weg kennen en da’s toch zo tof he, en ik kon niet wachten tot we bij Donna waren.

Daar aangekomen sjouwde Jim, gentleman als hij is, mijn zware koffer naar binnen, Steve en hij hebben zich aan elkaar voorgesteld en daarna racede hij zowat het huis uit. Ik wist dat hij haast had omdat hij een belletje had gehad van iemand die hem nodig had maar ik zie het verwonderde gezicht van Steve nog voor me haha, die snapte er niks van.

Nadat ik ook hier de nodige hugs ontvangen/gegeven had ben ik (uiteraard!) naar de nieuwe 7 Eleven op de hoek van de straat gelopen om meteen mijn 1e overheerlijke Amerikaanse koffie te scoren, yammie, daar had ik me nog eens op verheugd! Simpele benzinepomppoederkoffie, nothing fancy maar very special voor mij ;-)

Het was een mooie nieuwe winkel en ik zag meteen dat de Starbucks van de overkant van de straat verhuisd was naar deze kant van de straat. Dat is natuurlijk heel iets anders dan een benzinepomp maar je kunt bij beide smaakjeskoffie halen dus dat lijkt me niet echt prettig voor hunnie.

Er stond een hele aardige dame in de zaak en we hadden meteen een leuk contact. Uiteraard kwam ook meteen ter sprake dat ik uit Nederland kwam en daarom wat meer cupjes melk mee wilde nemen want die gingen mee terug naar Nederland.

Oh, take a few more I won’t tell! Really?!?!?

Nu hoef je voor die cupjes koffiemelk nooit te betalen maar ik leg ze toch altijd weer netjes bij de kassa neer zodat men ziet wat ik meeneem. Mochten ze me daarvoor willen laten betalen omdat het er meer zijn mogen ze dat doen maar dat is nog nooit gebeurd.

En dus had ik nu alweer 6 cupjes koffiemelk met aparte smaken, zo zat er een peanut butter smaak bij…. Of dat nu zo lekker was in de koffie?? Later zou blijken dat die ook voor de Peanut Butter Hot Chocolate gebruikt werden want ja, ook de Hot Chocolate kun je in diverse smaken krijgen, zelfs in een Oreo variant, gevaarlijk!

Nadat ze mijn app gescand had waarmee de 7e kop gratis is ben ik terug naar Donna gelopen terwijl ik onderweg genoot van “mijn” 7 Eleven French Vanilla Cappuccino!

We hebben lekker zitten kletsen en uiteraard aten we die avond salade. Dat doen we nogal vaak als ik hier ben, ze hebben zo’n heerlijke saladepakketten hier, niet normaal!

Niet lang nadat ik gegeten had begon ik lichtelijk om te vallen ook al was het pas half 9 maar ja, op dat moment was ik dan toch al wel zo’n 24 uur wakker dus vond ik ook wel dat ik moe mocht zijn. Ben dan ook lekker naar mun mandje gegaan, in “mijn” slaapkamer met “mijn” la zoals Donna altijd zegt haha.

Die la is wel heel apart vind ik hoor en dat blijf ik haar zeggen. Ik mag gewoon die la volstoppen met spullen die ik hier laat cause you’ll be back anyway. Heb daar al eerder over geschreven maar ook al is het niet de 1e keer dat dit gebeurt, het blijft apart voor mij en ik voel me daardoor ook erg speciaal en geliefd hier.

Zooooo, dat was dan het begin van mijn blog over deze trip hier die op het moment dat ik dit typ alweer een klein beetje op z’n eindje loopt. Het is nu namelijk donderdagavond en komende dinsdag, na Memorial Day, vlieg ik helaas weer terug naar Nederland.

Kan me het nog niet voorstellen dat ik weer moet gaan hier, ongelofelijk hoe ik me hier thuis voel, zeker nu ik ook deze keer weer de auto van Donna mag gebruiken, voel me net a real citizen en ik kan je zeggen dat dat eigenlijk best een heel erg fijn gevoel is.

Daarover later meer, het is nu bijna 23.00 uur en morgenvroeg gaat deze dame weer lekker naar de paarden van Jim. Hij komt ook wel als hij geen limosinerit heeft maar als hij niet komt mag ik gewoon doen wat ik wil, hij vertrouwt me blindelings. Wannen aordige mens is dat!

Zaterdag de zoveelste ride along, heb heel wat PD’s gezien deze keer en ben ook nu weer flink aan het netwerken geweest. Je weet immers nooit waar dat allemaal goed voor is en wanneer dat goed van pas komt!

Dit was het dus even voor nu, voor de andere stories zullen jullie nog even geduld moeten hebben want ik heb het gewoon veel te druk hier met alle gave zaken en vooral met die paarden. Zo ontzettend heerlijk om weer te kunnen rijden en verzorgen, alleen dat al maakt ook deze trip weer enorm bijzonder!

Talk later guys, it’s bedtime for me!