Time flies!

Want het was alweer vrijdag 18 mei en dus was ik alweer ruim een week op de plek waar ik for ever zou willen verblijven.

Ik werd na een niet zo’n goede nacht met niet zo’n leuke dromen wakker en had zoiets van: what the heck is this?! Mijn lakens waren zowat doorweekt en dat kwam hoogstwaarschijnlijk niet door de warmte want zo warm was het die nacht niet geweest. Waarschijnlijk waren mijn dromen zo’n beetje kaliber nachtmerrie geweest en hadden die me dat behoorlijk laten zweten….Dat maak ik maar zelden mee want ik ben nogal wat gewend op dat gebied maar deze keer was het blijkbaar toch iets meer indrukwekkend geweest allemaal.

Dus die lakens maar meteen in de was gedaan en dat was op zich niet verkeerd want nu kon ik de rest van de was er ook meteen bij in knikkeren, another job done!

Terwijl ik daar mee bezig was nam ik me voor om aan mijn blog te werken maar dat voornemen ging al snel de prullenbak in omdat de zon te lekker was en ik daar overheerlijk van genoten heb ;-) Achteraf maar goed ook want sinds ik weer op Nederlandse bodem ben heb ik nog maar weinig echt zonnige dagen meegemaakt. Temperaturen zijn dan meestal niet zo verkeerd maar het is zo verdomde jammer dat er altijd zoveel bewolking is hier want met het zonneke ziet de wereld er toch altijd weer een stukkie leuker uit!

Anyways, nadat ik die dag wat gegeten en gedoucht had,ben ik via de 7 Eleven richting de Dollarstore gegaan om wat Patriot Stuff te halen. Ze hadden daar inmiddels heel wat leuke dingen in de rekken liggen vanwege de komende 4th of July dus keuze genoeg en alles maar voor 1 dollar, nice!

Op de terugweg besloot ik de 7 Eleven nog een keer in te lopen om te vragen of ze mij “mijn” 7 Eleven koffie konden verkopen en het meiske dat daar stond kreeg dat zowaar voor elkaar whoo hoo!!! Nu bleek dat de verkeerde French Vanilla koffie te zijn maar daarover later meer ;-)

Ondertussen was ik aan het wachten tot Jim belde, die zou immers nog wat laten weten over diezelfde middag wat de paarden betreft. Omdat hij zich eigenlijk erg netjes aan zijn woord hield heb ik hem maar gebeld en hoorde van Jim dat hij had gebeld en getext! Well, I didn’t get or hear anything Jim, did you use my old number maybe?

Uh…… maybe, what’s your new number?

Ik gaf hem mijn nieuwe nummer en het bleek dat hij inderdaad mijn oude nummer gebruikt had, sukkeltje ;-)

Als het niet door zou kunnen gaan met de paarden zouden wij wellicht iets anders kunnen gaan doen zoals bv mijn ideekes over zijn wellness project met de paarden doorspreken. Hij zou dan naar mij toe kunnen komen, ik had al permissie van Donna om hem uit te nodigen in haar huis ondanks dat zij er zelf niet was. Nu moet ik eerlijk zeggen dat Donna’s huis inmiddels eigenlijk echt wel als mijn eigen thuis voelt en dat is natuurlijk helemaal te danken aan hoe Donna en Steve zijn. Very easy going en ontzettend gastvrij.

De reden dat het wellicht niet door zou kunnen gaan met de paarden was niets anders dan de weersomslag die voorspelt was. Ik had van Donna namelijk een text ontvangen dat er ontzettend slecht weer op komst was met sneeuw, hagel en heftige wind en dan wil je niet op stal zijn. Dat weer zou rond 5 uur diezelfde middag arriveren…..

Jim belde niet veel later terug en zei dat we elkaar zouden ontmoeten op stal, zo rond 2 uur dus ik was weer eens helemaal hiphophappy haha.

Ben toen via Murdochs, een hele grote winkel (hebben ze daar kleintjes dan ;-)) naar stal gereden, wilde wat borstels en staart/manenspul meenemen voor de beestjes want ik zou ze een “grote” beurt gaan geven ;-)

Toen ik op stal aankwam zag ik Jim’s truck al staan maar ik zag hem niet dus ik ben maar gewoon naar de beestjes gegaan. Black stak zijn koppie alweer uit de opening, die had me alweer aan horen komen en schooide om iets lekkers.

Omdat ik zoiets had van: Jim komt vanzelf wel een keer opdagen ben ik begonnen met de poetsbeurten en toen belde Jim: “where are you”?

Ikke: “well, I’m here but where are you, your truck is here but you aren’t”

Hij weer: “oh, I’m here but not there, I’m on my way”…. Grapjas!

Ik was het poetsen met Black begonnen en boy, die genoot daar mateloos van! Terwijl ik bezig was zag ik dat Jim mijn kant op kwam lopen. Die ging op het hek hangen en stond zo’n beetje zijn verstand te verkijken als ik die blik op zijn gezicht mocht geloven. Wist op dat moment nog niet waarom hij zo verbaasd keek, of dat was om de manier waarop ik bezig was of om een andere reden. Die reden zou hij me later vertellen, veel later pas trouwens….

Omdat de lucht toch behoorlijk begon te betrekken (het was inmiddels zo rond half 4 geworden) zei Jim dat we nu beter eerst met de beestjes naar de river bank konden gaan om ze daar lekker te laten grazen. Vers gras is nogal schaars daar namelijk en dat is natuurlijk wel iets waar de beestjes enorm van genieten.

Terwijl we daar naar toe liepen was ik weer wat gehoorzaamheid met Black aan het oefenen maar eigenlijk hoefde dat niet want hij reageerde super op mij; zodra ik stil stond, stond hij ook meteen stil en als ik dan weer verder liep volgde hij mij rustig en bleef net ietsjes achter mij lopen. Nooit kwam er spanning op het halstertouw, wat een braaf paard!

Jim keek een paar keer en ik waarschuwde hem voor mijn perfectionistische eigenschap waarvan ik inmiddels erkend heb dat ik die toch wel bezit en zei dat hij het me maar moest zeggen als ik “too much” was. Ik heb namelijk wel eens eerder de opmerking gekregen dat ik “too much” was en ik wilde dit hele gebeuren zo niet om zeep helpen!

Jim verraste me toen met zijn opmerking waar ik erg blij van werd: “I like that so don’t apologize”!

Wow Jim, you’re kinda the first person that likes that ;-)

Hij zei dat er niks mis mee was en dat hij alleen maar genoot van hoe ik met zijn paarden omging en van hoe de paarden op mij reageerden. Well, thank you Jim, love to hear that!

Bij de river bank aangekomen zei Jim dat de paarden gewoon los gelaten konden worden; “they don’t go far”…

Dus lieten we de halstertouwen los op de grond en in het begin bleven die koppies inderdaad aan de grond en genoten de paarden van het verse gras.

Omdat ik me daar toch niet zo heel prettig bij voelde had ik inmiddels het touw van Black maar weer gepakt, die andere twee liepen nog los. Ik wist van Pebbles dat die wel eens aan de haal ging maar volgens Jim zou dat nooit ver zijn.

Okay, dan zal het wel niet dacht ik, hij zal zijn paarden wel kennen. Niet veel later schrokken ze echter alledrie van de kop van een hond die ineens boven de soort van dam aan de overkant van de river uitkwam en die andere twee (Pebbles en Misty) waren dus een stukkie gevlogen. Black sprong ook wel weg maar kalmeerde snel en kon natuurlijk niet echt weg omdat ik hem aan de lijn had.

Uh….Jim????

Ik keek om me heen om te kijken waar Jim was maar die was nergens te bekennen, daar baalde ik wel van want ik kon met Black niet echt 2 anderen op gaan halen. Gelukkig kwam hij er alweer snel aan en ging bij de andere twee staan.

Doggie Bailey, oude hondje van een van de zonen van Jim, was in de rivier gedoken. Die rivier is niet echt diep maar diep genoeg om te kunnen drinken. Die rivier had echter wel behoorlijk steile wanden dus ik vroeg me af hoe die oude Bailey daar weer uit zou komen (ze is al behoorlijk op leeftijd) maar dat was blijkbaar geen probleem voor haar (gelukkig!)

De 1e keer dat wij langs die river reden en ik naar beneden keek had ik zoiets van: hier moet ik echt niet in terechtkomen want dan gaat het erg lastig worden om daar weer uit te geraken, niet echt my idea of fun times!

Terwijl we daar zo stonden met de paarden hoorde ik Jim neurien en zingen, die voelde zich happy blijkbaar en daar werd ik dan weer blij van ;-)

Omdat het daarna nog donkerder werd stelde Jim voor om toch maar weer terug naar stal te lopen zodat we zeker niet nat zouden regenen: “the sky can open any time now”!

Dat hebben we gedaan maar ik was nog lang niet van plan om weg te gaan en wilde de 2 andere paarden nog even poetsen. Jim stond een beetje te dralen bij het hek, hij wilde blijkbaar weg maar iets weerhield hem daarvan zo leek het.

Eindelijk vroeg hij hoe lang ik nog bezig dacht te zijn. Uh, nog wel een tijdje buddy, zo lang als het duurt en als ik het aandurf om hier te blijven wat het weer betreft! Want ook van het “gewoon” alleen maar poetsen en bezig zijn met deze beestjes werd ik al erg blij en ik liet geen enkele kans voorbij gaan om daarvan te kunnen genieten en dan kon het me niet lang genoeg duren! Ik zou wel hele dagen op stal rond kunnen hangen en van alles en nog wat kunnen doen, heerlijk!

Toen ik met Pebbles bezig was keek ik naar de lucht omdat ik wat gedonder hoorde en toen ben ik toch maar gestopt om naar huis te gaan. Ik wilde niet in het noodweer naar huis moeten rijden, zeker niet in de auto van Donna want de ruitenwissers van haar auto waren niet echt in de beste staat (lees: bagger!) dus dat zou niet echt veilig zijn. Om dan op stal te zijn was ook niet alles dus ben ik toch maar vertrokken. Later bleek dat het, zoals het regelmatig gaat daar, helemaal niet los ging en ik gewoon langer had kunnen blijven, bummer!!!

Ik was thuis op de computer bezig toen Jim belde. Ik vertelde hem over wat ik bedacht had voor zijn project en hij was erg enthousiast. Hij wilde echt wel gaan zitten voor een flyer etc maar ook om What’s App te installeren zodat contact houden als ik weer in Nederland zou zijn erg makkelijk zou zijn.

Skypen was natuurlijk altijd mogelijk maar What’s Appen is super en later vonden we uit dat we ook heel goed via What’s App konden bellen wat het alleen nog maar veel makkelijker maakte. Want nu hoefde ik niet meer met mijn koptelefoon op met mijn lappie te Skypen maar kon ik gewoon overal via What’s App bellen EN was het geen “one way road” omdat het te duur voor Jim was om mij te bellen; hij kon dan mij natuurlijk ook bellen via What’s App, cool stuff!

Jim bleek een beetje een bijgelovig man en wil the Universe de zaken laten regelen maar hij snapte ook wel dat hij toch wat aktie zou moeten ondernemen “to get the word out”. En dus ging hij mee met mijn idee van een FB pagina en een flyer die hij makkelijk bij een e-mail bij kan voegen. Daarvoor moeten we echter wel goede foto’s hebben, een naam waarop gezocht en vooral gevonden kan worden. Dat alles zou natuurlijk tijd gaan kosten die er wel in gestoken diende te worden en juist omdat hij niet zo’n computerman was zou hij het prettig vinden als ik hem daarbij zou helpen. Niet dat ik nu zoveel van dit alles af weet maar ik kan wel meer met/op de computer en ik vond ook wel dat ik iets terug kon doen voor hem gezien alles wat hij voor mij deed.

Toen vertelde hij dat hij iemand van Arvada Police gesproken had over een ride along en dat zou gaan proberen te regelen voor mij! Thanks buddy,want hoewel ik dat ook zelf kon regelen via de e-mail want zo makkelijk gaat het hier, iemand die je binnen “kletst” is natuurlijk veel beter haha!

Ik was er ondertussen wel achter dat Jim nog veel wil doen maar eigenlijk veel te weinig tijd heeft omdat hij ook nog regelmatig mag werken en/of mensen helpt met zijn truck. Zo krijgt hij regelmatig verzoeken van mensen die zijn truck even willen gebruiken voor een verhuizing of zo en Jim is niet iemand die makkelijk “nee” zegt.

Dus was hij kinda “all over the place”, nogal chaotisch en realiseerde zich niet hoeveel tijd er in zijn project zou gaan zitten. Ook heeft zijn ex volgens mij nog een behoorlijke grip op hem en vraagt zij nog veel tijd van hem. Hij kan ook daar geen nee tegen zeggen omdat hij het erg fijn vindt voor zijn zoons dat zij weer in de buurt is, die hebben namelijk nog wel een goede band met haar.

Tuurlijk ga ik daar nog wel achterkomen want dat vraag ik tzt gewoon, leert hij mij meteen kennen ;-)

Want dat wil hij, hij wil mij beter leren kennen en daar is niks mis mee natuurlijk. Het is gewoon een hele aardige vent die zich tot op heden nog steeds aan zijn woord houdt oftewel no empty promises maakt. Been there done that met Stan the Man, dat heb ik hem ook gezegd en ik heb hem ook meteen heel duidelijk gemaakt dat ik daar geen 2e keer meer in trap: “just do as you say and say as you do” and be honest and open…..

Daar kon hij zich gelukkig helemaal in vinden, hij dacht daar net zo over want ook hij had al van alles meegemaakt oftewel ook hij was een “ervaringsdeskundige” met een heel rugzakkie vol levenservaring ;-)

We hadden weer een hele tijd gebeld en het was weer tijd om de verbinding te verbreken want hij moest weer met de Limousine richting het vliegveld, mensen ophalen. Dat is zijn “sidejob” die hij nodig heeft om alles te kunnen betalen want ja, met een ex die de helft van jouw geld krijgt blijft er niet al te veel over helaas.

Later die avond zei Donna: Jim is a little “lost” en “needs guidance” om niet te chaotisch te worden en vol te houden. Hij wil van alles doen en heeft allerlei goede plannen maar het lukt het niet om de zaken 1 voor 1 af te werken. Donna: “he needs you” maar ja, ik was natuurlijk niet voor lange tijd “around” helaas en zou als ik terug was alleen maar op grote afstand iets kunnen doen voor hem….

Toch balen dat er zo’n grote afstand is, om meerdere redenen en daar kwam nu dan natuurlijk ook het volgende bij: it felt soooo good being with those horses!!

Ondertussen was Ava gearriveerd, die zou hier slapen omdat pa en ma een feessie hadden. Ava die hier slaapt betekent dat die tussen Donna en Steve in slaapt, net zoals Ava’s hondje Coconut (of Coconutty zoals ik haar noem) als die een keer bij “opa en oma” blijft logeren ;-)

Was wel grappig want “Miss Colette” was nog steeds haar grote vriendin en ik ontkwam dus niet aan veel aandacht spenderen aan die kleine meid. Die pakte gewoon mijn hand en sleepte me zowat mee ;-)

Ava was gelukkig niet heel erg vroeg gearriveerd dus na ongeveer een uurtje was het voor die 3 bedje slapen tijd en om het voor Ava niet moeilijker te maken dan het al was ben ik naar beneden gegaan. Als ik boven tv zou blijven kijken zou dat niet echt meehelpen om haar in bed te laten blijven dus dat heb ik niet gedaan uiteraard.

Beneden heb ik zelf nog even wat gecomputerd, uiteraard weer even tv gekeken en daarna ben ik zelf ook gaan slapen.

Helaas had ik weer slecht geslapen, ik had inmiddels veel te veel last van mijn keel. Waar dat vandaan kwam weet ik niet, het leek alsof ik verkouden was maar het was een heel andere verkoudheid dan ik normaliter kende.

Donna had zoiets van: het is een allergie maar dat leek mij stug. Maakte mij ook niet uit wat het was, het was kolere vervelend want het maakte wel dat ik keer op keer slecht sliep.

Dus ik besloot die dag iets voor mijn keel te gaan halen, dat doe ik in Nederland ook altijd als ik denk verkouden te gaan worden. Dat voel ik meestal eerst aan mijn keel en als ik dan op snoepies sabbel gaat het eigenlijk altijd binnen een paar dagen over.

Omdat ik zo niet kon slapen probeerde ik slaperig te worden door naar een serie te kijken maar helaas hielp dat deze keer ook niet. Net zoals even computeren niet hielp.

Tuurlijk viel ik later in de nacht pas in slaap waardoor ik langer doorsliep en later wakker werd. Toen ik boven kwam was Ava door het dolle heen omdat ik eindelijk wakker was haha. Die had al aan Donna gevraagd waar Miss Colette was en toen Donna zei: die slaapt nog had Ava gezegd: “come on Grandma, let’s go downstairs and wake her up”!

Donna had haar gelukkig tegengehouden dus had ik die paar uurtjes wel goed kunnen doorslapen.

Steve was behoorlijk aangeslagen want het ging echt niet goed met zijn moeder. Heel erg trieste situatie natuurlijk en het enige dat ik kon doen was naar hem luisteren wat ik dan ook gedaan had.

Ik liep richting de 7 Eleven om koffie te halen en om de koffie die ze me gegeven hadden terug te geven. Bleek namelijk dat dat de French Vanilla filterkoffie was maar niet de Cappuccino die uit het apparaat kwam en waar ik zo dol op was. Bummer! Ik was er zo blij mee geweest maar om nu de verkeerde koffie mee terug te nemen had ik ook niet zo’n trek in.

Daar aangekomen was toevallig hetzelfde meiske aan het werk en toen ik haar uitlegde dat ik volgens mij de verkeerde koffie had beaamde zij dat het inderdaad zo was. Zij had mij verkeerd begrepen en liep meteen naar haar manager om te vragen of zullie die andere koffie aan mij konden verkopen.

Dat is namelijk niet gebruikelijk want het is hun eigen merk koffie en nergens te koop omdat anders niemand meer koffie bij hunnie komt halen natuurlijk. Maar, zo hoorde ik haar zeggen: she’s from Holland ;-)

En zoals het al veel vaker gegaan is deed ook dat laatste wonderen want ik kreeg zo maar niet 1, niet 2 maar gewoon 4 zakken oftewel een heel doos van die koffie!!! A-ma-zing want nu kon ik dus in Nederland die overheerlijke koffie drinken waar ik zo gek op ben en blij van word, yammie!

Kostte niet eens veel, 12 dollar voor 4 zakken koffie dus dat gaat in de toekomst nog wel vaker gebeuren vermoed ik haha.

Omdat die andere koffie duurder was kreeg ik er nog geld bij ook, wat een goed begin van de dag was dit whoo hoo!

Ik liep helemaal hiphophappy terug naar huis en had me wederom voorgenomen om aan mijn blog te werken, het was toch niet zo’n jofel weer. Maar ook vandaag zou dat niet gaan gebeuren want toen ik thuiskwam vroeg Donna of ik zin had om mee te gaan thriften en tja, daar kon ik toch geen nee tegen zeggen ;-)

Wilde ook buiten alle tijd die ik met Jim en/of de paarden doorbracht ook prime time doorbrengen met Donna want dat is ook altijd kei leuk no matter what we doen. Bovendien, als Donna het vraagt heeft ze meestal behoefte aan gezelschap en/of een goed gesprek. Omdat ik gemerkt had (vorige keer al) dat ze tegen mij toch wel wat durft te zeggen en haar hart durft te luchten sta ik uiteraard heel graag klaar voor haar. Vind het heel bijzonder dat ze mij daar zo in vertrouwt, buiten Susan doet ze dat bij niemand. Ik ben erg blij met onze “klik” en geniet daar dan ook op allerlei manieren mateloos van!

Meteen in de 1e store die we binnenkwamen scoorde ik een super gave kikker die ik helaas daar heb moeten laten omdat die te zwaar was in combinatie met mijn 2 zakken koffie. Heb zelfs nog 2 zakken koffie daar moeten laten want tja, je zit zo aan de 23 kilootjes die je maar mag meenemen ook al is je halve koffer nog leeg ;-(

Dus mijn kikker mocht bij Donna blijven in “mijn” la in “mijn” slaapkamer, dat had Donna zelf voorgesteld in de thriftstore toen ze voelde hoe zwaar die was, wat een tof mens is het toch!

Donna was nog wel even bezig dus ik belde Jim even om te vragen hoe zijn meeting gegaan was met de dame van the Spirit Ranch. Hij zou daar naar toe gaan in verband met zijn project en kijken wat zij hem kon bieden.

Jim was erg enthousiast (wat hij altijd is in het begin haha) en zei dat deze dame al FB had dus dat we daar geen energie meer in hoefden te steken mocht hij daar mee in zee gaan. Prima natuurlijk want waarom het wiel opnieuw uitvinden, zonde van de tijd.

Hij verbaasde mij enorm door zijn reactie: “I’m very happy you agree with this, I needed your confirmation”!!

Uh bud, die had je helemaal niet nodig want jij bent nog steeds de bepalende factor hier, het zijn immers jouw paarden en het is jouw project!

Daar dacht hij anders over: “But I want you to be involved so I value your opinion a lot”!

Daarnaast zei hij: “they’re your horses too now and it’s our project”. Daar werd ik wel even stil van…. Ook al zag ik het allemaal niet zo 123 van de grond komen, die uitspraken van hem vond ik toch wel erg bijzonder en ik voelde me wederom weer eens erg vereerd!

Daarna zei hij dat hij blij was met het voorstel van deze dame om bij hem te komen met zijn paarden maar het was te ver weg om naar toe te rijden en hij wilde zijn paarden niet traileren dus moest hij er toch nog eens goed over nadenken. Later vertelde hij dat Misty nogal problemen had om op de trailer te staan dus die uitspraak begreep ik dan ook wel weer.

Hij is erg gek op/met zijn paarden en zal niet snel iets doen waardoor ze angst/pijn of zoiets ondervinden, alleen daarom al mag ik hem graag want dat ben ik nog niet zo vaak tegengekomen; een man die de beestjes net zo als ikzelf behandelt, de meeste gasten vinden mij een megawat ;-)

Toen vertelde hij dat hij zijn proposal in moest dienen bij een militaire veteranen organisatie. Hij had de director van die organisatie gebeld nadat ik hem die gegevens doorgestuurd had en het bleek dat die organisatie nog in oprichting was in Colorado. Ze waren erg blij met zijn telefoontje maar omdat ze nog niet daadwerkelijk “in business” waren konden ze op dat moment nog niks voor hem betekenen. Hij was wel de 1e persoon/organisatie die hen belde hierover en ze zouden contact houden.

Ik vond dat hij snel contact opgenomen had nadat ik hem die gegevens gestuurd had en hij zei: “well, you motivated me so I followed”…… Leek erop alsof Donna’s wijze woorden inderdaad klopten: hij had iemand nodig die hem “de weg” wees als het ware. Niks mis mee, als ik hem door deze kleine dingen kan motiveren zal ik het niet nalaten. Kleine moeite en wellicht wel een heel groot plezier en voor wat hoort wat immers.

Toen heb ik erop aangedrongen dat hij komende zondag naar Donna zou komen om aan wat zaken te werken, daar moest toch echt wat tijd voor vrijgemaakt worden. We spraken af dat hij om 16 uur bij Donna zou zijn en dan zouden wij aan de slag gaan.

Ik wilde hem graag naar Donna laten komen zodat ook zij en Steve hem beter konden leren kennen, had namelijk het idee dat die 3 het wel eens uitstekend met elkaar zouden kunnen vinden! Daarnaast hd ik ook het idee dat Jim en Donna elkaar goed zouden kunnen helpen; Donna door Jim een beetje te “sturen” als ik eenmaal weg was en Jim door Donna wellicht een paar keer te laten rijden en op die manier haar stress te verminderen. Ik had al gezegd dat ik heel graag met haar gewerkt had als ik nog wat langer had kunnen blijven want de vorige keer had ze het erg prettig gevonden en ze wilde eigenlijk graag leren rijden.

Heb haar beloofd dat we dit volgende keer dat ik daar ben zeker gaan doen en dat ben ik dan ook echt van plan!

Jim en ik spraken verder nog af dat we maandag Ava, Meagan en Donna op stal zouden ontmoeten om Ava voor de 2e keer te laten rijden. Ik opperde dat het wellicht handig was om eerst samen te gaan rijden dan was Black waarschijnlijk wat rustiger.

Jim vond dat een perfect plan and a great thought want eigenlijk was Black er niet voor om kids op te laten rijden maar hij vertrouwde op mij en we hadden het Ava nu eenmaal toegezegd. Aangezien we geen van beiden houden van “empty promises” konden we niet anders dan Ava op Black te laten rijden ;-)

Na dit wederom lange telefoongesprek was Donna ook klaar met kijken in deze thriftstore en zijn we verder gegaan.

Ze vroeg of ik de 2 huizen wilde zien die ze eigenlijk had willen kopen, uh Donna, “think you have to ask, ofcourse I’d like to see those”!

Het is dus zo dat huizen hier niet lang te koop staan, er zijn er veel die na 1 dag al verkocht zijn en als ze een week of 2 weken te koop staan is het lang! Wederom een hele andere wereld dan hier in Nederland waar het tegenwoordig niet ongebruikelijk is dat huizen jarenlang te koop staan…..

Het waren 2 grote huizen in leuke omgevingen maar helaas was 1 een zogenaamd “cash” huis wat zoveel betekende als: men kon daar geen hypotheek voor afsluiten omdat de eigenaar cash betaald wilde worden. Dat gaat veel sneller dan een hypotheek afsluiten en zo’n cash deal schijnt hier ook regelmatig voor te komen.

Het andere huis heeft ze zelf uiteindelijk nee tegen gezegd want daar moest veel te veel aan gebeuren. Nu kunnen Donna en Steve zowat alles zelf omdat ze allebei (ja, Donna ook dus!) in de bouw gezeten hebben maar ze had geen zin om een halfjaar in de troep te zitten. Kon ik me wel iets bij voorstellen, zeker gezien Steve zijn werk tempo haha. Die kan gerust jaren doen over een klein schuurtje maken en schilderen ;-)

Hierna zijn we naar huis gegaan en ben ik toch maar even op bed gaan liggen om te kijken of ik nog wat kon slapen. Ik zou die nacht namelijk mijn ride along met Deek hebben en om nu na een paar slechte nachten ook nog eens ruim 24 uur wakker te blijven leek me niet zo verstandig.

Ik doezelde een paar keer in waarna ik besloot om mijn MRA dan toch maar in te doen want ik schrok iedere keer wakker door mijn apneu. (helemaal niet eigenwijs hoor haha)

Ben wel weer ingeslapen en werd wakker van de wekker die ik gezet had.

Verkeerd gezet had dus, shoot! Ik had die wekker een uur te vroeg gezet en had dus nog even kunnen slapen maar goed, nu ik dan toch wakker was kon ik er net zo goed uit gaan en wat gaan eten. Ik had namelijk best honger en wist dat ik die nacht niet veel zou eten.

Toen ik boven kwam keek Donna mij verbaasd aan en vroeg wat ik nu toch alweer boven kwam doen. “Well, I screwed up with my alarm clock so I might as well get up en eat something” ;-)

Dus kwamen de zakken salade en alle extra ingredienten weer uit de koelkast, stelden wij ieder onze eigen salade samen en 3x raden wat we toen deden……

Psies, omdat ik veel te vroeg was hebben we lekker nog een aflevering van This is Us gekeken, nice!

Donna had mij gevraagd of ik Chris, mijn “roommate” van beneden af wilde zetten als ik toch naar de PD reed en natuurlijk wilde ik dat, no problem! Enige was dat ik dan wel op tijd wilde vertrekken want ik had daar gemerkt dat ik een stuk minder zag als het donker was en da’s niet zo lekker als je de weg nog niet helemaal op je duimpje kent.

Het is daar een stuk eerder donker als in Nederland, weet niet of ik dat al gezegd had maar dat is dus echt zo. Meestal is het daar rond half 9 al pikkedonker dus ik wilde rond 20.15 uur vertrekken zodat ik nog een beetje in het licht zou kunnen rijden.

Dat was vergeefse hoop want het was een donkere dag geweest dus het was om 20 uur al helemaal donker, helaas peanut butter. Dat weerhield mij natuurlijk niet om alsnog zelf te rijden, het verkeer is in Westminster een stuk rustiger dan in Nederland, lang niet zo gestresst, meestal meerdere rijbanen en niet zo’n bumperklevers, dat maakt het rijden een stuk prettiger!

Net voordat we wilden vertrekken belde State Patrol Trooper Adam om het over de ride along bij de Colorado State Patrol te hebben. Hij kon die deze keer niet doen zei hij want hij was een week vrij en kwam pas weer op Memorial Day in dienst en had dan de grave shift. Op zich had ik dat niet zo erg gevonden maar de dag daarna zou ik weer richting Nederland vertrekken dus die timing was niet echt helemaal top.

Adam vond het erg jammer dat hij mij niet op een ride along kon “trakteren”, alweer zo’n leuk “ietsje” om te horen, hij baalde daar dus echt van! Ik ook uiteraard maar ik was wel erg blij met zijn opmerking dat hij een en ander door zou geven aan de sergeant van de andere shift en dan zou ik alsnog een ride along kunnen doen met een andere Trooper. Very nice Adam, thanks so much, aprreciate it!

Ik zei hem dat ik de volgende keer zou zorgen dat ik het ride along formulier veel eerder naar hem zou mailen zodat ik zeker wist dat ik weer met hem mee kon rijden en hij keek er al naar uit zei hij. What a nice guy!

Uiteindelijk zijn Chris en ik dan toch vertrokken, wederom super thanks Donna, for your car!

Helaas was het die avond ook regenachtig en zag ik nog minder, dat was even niet zo’n heel jofel gevoel en ik nam me dan ook right then and there voor om meteen een afspraak te maken bij de oogkliniek als ik weer in Nederland was. Mijn vermoeden dat ik nastaar had zou zo maar eens kunnen kloppen en dan zou dat inhouden dat ik een laserbehandeling zou krijgen waarna ik, als het goed zou zijn, weer beter zou zien.

Daar had ik op dat moment natuurlijk geen bal aan dus ik heb het gewoon rustig aan gedaan en kwam uiteraard netjes en veilig aan bij Home Depot waar Chris werkte. Daarna ben ik naar de PD gereden, wel een paar keer fout gereden maar ach, who cares want ik had tijd genoeg ;-)

Bij de PD aangekomen baalde ik eigenlijk wel want ik het echt de meest koude en natte nacht uitgekozen om mijn ride along met Deek te doen, just my luck….not ;-(

Ik heb heel even gewacht en toen zag ik Deek aan komen lopen. Die luisterde eerst nog even naar een verhaal dat de desk officer aan het vertellen was over een heftige zaak en van wat ik op kon vangen was dat inderdaad een heftige zaak geweest waarbij geschoten was…..

Daarna kwam Deek mij halen en hij was zoals altijd, funny, nice maar ook wel wat rustiger, weet niet helemaal waar dat aan lag. Hij sloeg zelfs een chocoladereep af en dat was ik echt niet gewend van deze zoetekauw!

Dat rustiger zijn van Deek verdween als snel toen we in de patrol car zaten want Dispatch was weer eens niet snel genoeg te bereiken en dan gaat hij altijd “los”…. En dus klonk er al snel: “f*cking morons, get off the f’cking radio”!! Om meteen tegen mij te zeggen: “it’s a safety issue you know, I hate that”! (daar wastie weer, de “you know” die ik die nacht ongetwijfeld weer tig keer zou gaan horen haha)

Ikke: “I know bud, and you’re so right but what can you do”?

“I’m gonna freakin tell them, that’s what I’ll do”

Hij had natuurlijk ook gelijk; als je de meldkamer niet kunt bereiken en dat niet na 1 poging maar na diverse pogingen kan het zo maar eens verkeerd aflopen bij een ernstig delict natuurlijk.

Uiteraard kwam het onderwerp weer op hoe zwaar het werk als officer was en was hij, net als vorige keren, van mening dat je veel meer sh*t zag dan dat je als militair zag. Omdat je meestal langer officer bent dan militair zie je ook veel langer meer sh*t dus het risico op PTSS is veel groter als je officer bent. En hij kan het weten want hij is voordat hij officer werd ook militair geweest, is zelfs in Duitsland gelegerd geweest!

Op mijn vraag hoe het nu met zijn eigen PTSS stond zei hij dat die wel weg was, ik zei hem dat ik dat betwijfelde wat me een verbaasde blik van hem opleverde en hij vroeg: “why do you think that”?

“Well, the way you perform your traffic stops these days, the way you respond to things and just listening to you”.

Daar had hij niet veel op te zeggen en om het onderwerp niet zwaarder te maken dan nodig ben ik over Jim met zijn project begonnen. Dat had uiteraard wel te maken met PTSS en ik wilde eigenlijk eens kijken of hij wellicht interesse had om een keer te komen proberen.

Helaas vond hij paarden maar niks, als het nu met honden was had hij wellicht wel interesse gehad. Nu zou ik later tijdens een andere ride along iemand ontmoeten die al jarenlang werkte met honden en PTSS victims maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet ;-)

Uiteraard vroeg ik ook even naar zijn kiddos en was verbaasd dat zijn oudste inmiddels al bijna 18 was! Time flies I know maar ik dacht dat die pas 16 was…. Zijn jongste zoon was 13 en ja, die voetbalde nog steeds terwijl zijn oudste zoon nog steeds aan martial arts deed.

Hij zei dat hij eigenlijk liever niet had dat zijn zoons officer zouden worden, volgens mij zijn er heel veel officers die dat zeggen! Hij zou het afraden, niet verbieden want tja, dat laatste kon natuurlijk niet.

Hij had het idee dat zijn oudste sowieso geen interesse had omdat die meer ziet in “science” maar wellicht zou zijn jongste toch wel interesse hebben/krijgen. Maar dat was nu nog niet belangrijk dus no worries just yet.

Met zijn Aikida’s ging het ook nog steeds goed ook al zijn die allebei al 11 jaar, very impressive voor zulke honden. Maar ze zorgen er dan ook goed voor en dat scheelt veel natuurlijk. Zo vertelde Deek dat hij regelmatig met ze gaat lopen bij, jawel, Standley Lake, my favorite haha. Heb hem daar dan nog wel nooit gezien, wie weet ooit nog eens…

Heel soms laat hij ze los maar daar zijn het niet de honden voor en ze luisteren ook voor geen meter dus dan maar aan de leash ;-) Zijn Golden Retriever die hij voor deze honden had luisterde veel beter zo zei hij. Yeah buddy maar Aikida’s staan erom bekend dat ze niet luisteren en als je dan ook nog eens zusjes hebt ;-) En waarschijnlijk is het ook niet slecht dat ze binnen liggen, zeker niet gezien het klimaat in Colorado!

Het was een erg rustige shift helaas dus hij deed nogal wat traffic stops en helaas voor mij maar goed voor de mensen klopte alles en werden er geen aanhoudingen verricht.

Hij vertelde uiteraard weer over alle uitbreidingen in Westminster en nam me weer mee naar het Westminster Station. Toen we in de buurt kwamen (da’s natuurlijk vlakbij Donna) zei ik: “I’ve been walking around in this neighborhood a lot”!

Deek op zijn Deeks: “well, that’s because you haven’t been robbed yet”

Dat zei met zijn serieuze gezicht, althans, dat probeerde hij maar toen hij mij aankeek schoot hij toch in de lach, you crazy Scottish dude ;-)

Ik had hem wat verteld over hoe het er soms bij onze organisatie aan toe kon gaan en hij bleef me daarmee plagen, ik had het kunnen weten! Ga hier even niet in op de details, lijkt me niet verstandig maar hij kon er maar niet over ophouden, over that stupid country!

Ik vroeg hem of Sheila nog ooit een cake voor hem gebakken had maar volgens hem had ze dat nog nooit gedaan… Why would she? Nou, omdat ze dat de vorige keer tegen mij gezegd had toen ik een stukkie van mijn verjaardagscake achter wilde laten voor jou dude!

Omdat het een rustige shift was wilde hij mij terugbrengen maar toen kwam er een vreemde call binnen: er zouden 5 mensen “in the ditch” liggen…. What??!!

Dat was de enige keer dat we als vanouds over de weg konden scheuren met blauw blauw en was het voor mij weer even een feel good momentje haha.

Op de plek aangekomen stonden er uiteraard al meer patrol cars en moest ik toch maar even blijven zitten van hem. Want hij wist totaal niet wat er aan de hand was dus ze gingen eerst met collega’s op onderzoek uit.

Met getrokken wapens zag ik dat ze de buurt gingen verkennen en ik opende mijn raampje een beetje in de hoop wellicht iets op te kunnen vangen van wat er aan de hand was.

Niet lang daarna hoorde ik: “get on the ground, show us your hands”!!! Dat hoorde ik een paar keer en toen zag ik vlakbij mij iemand op de grond duiken, die had zich blijkbaar in een boom verstopt gehad.

Die werd in de boeien geslagen en terwijl die veilig op een achterbank van een patrol car gezet werd ging het zoeken verder, er was immers over 5 mensen gesproken. 2 andere van die 5 personen waren al snel gevonden en werden op dezelfde manier in de boeien geslagen en in een patrol car gezet.

Ondertussen moest ik van Deek nog steeds blijven zitten want ze misten nog 2 personen en niemand wist of die wellicht bewapend waren dus oppassen geblazen.

Er werd overal gezocht, de K9 werd opgeroepen en de omgeving was al helemaal afgebakend door andere patrol cars, overal flitsten de rood met blauwe lichten! Wel erg gaaf om te zien trouwens ;-)

K9 had al snel 1 persoon gevonden, dat was nummer 4 en niet lang daarna hoorde ik achter de patrol car van Deek iemand aan komen lopen. Dat kon ik horen omdat die persoon nogal luidruchtig aan het jammeren was.

Ineens ging de linker achterdeur open en hoorde ik Deek zeggen: “get in my patrol car, EMT’s are on their way”….. Ik keek om en zag een jongedame met een bebloed voorhoofd op de achterbank zitten jammeren.

Deek gebaarde dat ik uit kon stappen en dat deed ik, ik was natuurlijk veel te nieuwsgierig wat hier nu allemaal aan de hand was!

Bleek dat er een auto door een schutting van een tuin bij een huis gereden was doordat die auto eerst een sloot geraakt had. Daarna was de bestuurder blijkbaar de controle over het stuur kwijtgeraakt waardoor de houten schutting geraakt was en de auto daarna tegen een boom tot stilstand gekomen was.

Voor zover nu duidelijk was, was die jongedame in Deek’s car oftewel de chauffeuse of de bijrijdster geweest maar ze wilde er niks over kwijt. Ze was alleen maar aan het jammeren en wilde weten waar haar vrienden waren.

Deek was niet zo vatbaar voor haar gejammer en we zagen de EMT’s al aan komen rijden, dat is hier meestal de brandweer. Die hebben zich ontfermd over deze dame en hebben haar ter controle toch maar mee naar een ziekenhuis genomen.

Ondertussen waren de 4 anderen gehoord, dat doen ze hier vaak ter plaatse, en geen enkele van de verdachten bekende de auto bestuurd te hebben. Helaas want toen moesten ze allemaal in vrijheid gesteld worden, er was namelijk ook geen getuige die kon zeggen wie van de 4 gereden had.

Alle officers baalden als een stekker maar er was niks aan te doen, weg wezen jullie, ga maar naar het ziekenhuis naar jullie vriendin.

Er werd een takel besteld om de auto van de boom af te halen en te vervoeren, dat was natuurlijk nog wel iets dat moest gebeuren. Helaas was er niemand thuis om te zeggen dat hun schutting vernield was en dat het niet bekend zou zijn wie voor die kosten op ging draaien omdat er geen verdachte was…… Not a nice surprise als je thuiskomt!

Hierna zijn we nog even koffie gaan halen, deze keer eens niet bij een 7 Eleven maar bij een Conoco en hebben nog even gekletst met een collega. Toen we vertrokken wilden we afrekenen maar zoals het hier altijd gaat mocht dat niet, hoe vervelend ;-)

Het was toen bijna half 6 en Deek wilde me naar huis brengen maar ik zei tegen hem dat hij gewoon naar de PD kon rijden omdat ik daar een auto had staan. Hij keek me verbaasd aan en vroeg hoezo dan?

“ Well, I get to use Donna’s car, ain’t that cool”?

Hij vond dat inderdaad ook cool en dus reden we richting de PD, maar goed dat ik tegenwoordig zijn Schotse gemompel goed kan verstaan anders had hij me gewoon thuis afgezet haha.

Wel lachen hoor, altijd als ik op de PD vertel dat ik een ride along met Deek heb geven ze hetzelfde commentaar: “why him, you can’t understand a word he says” ;-)

The Westminster Police Family, very tight!

Ik heb mijn paspoort gepakt, dat blijft altijd op de PD en ben naar huis gereden waar ik Chris een bericht gestuurd heb dat ik al thuis was. Dat was de afspraak want als we allebei rondom dezelfde tijd klaar waren zou ik hem weer op gaan halen maar helaas voor hem was ik dus eerder thuis.

Niet lang nadat ik thuisgekomen was ben ik gaan slapen, ik was enorm moe en dat lag natuurlijk aan het feit dat ik een paar nachten zo slecht/weinig geslapen had dus hoopte ik dat ik de komende nacht beter zou slapen…..