Country skies, take me home ;-)

Wederom mag ik weer een aantal weken vertoeven in mijn geliefde Westminster and boy, do I love that!

Het was eigenlijk best druk voordat ik ging dus echt veel voorpret heb ik niet gehad en zelfs niet het besef dat ik weer mocht gaan. Dat laatste drong eigenlijk pas goed door toen ik op DIA was. Beetje vreemd want zo is het eigenlijk nog nooit gegaan but well, there’s a first time for everyting ;-)

Ik had deze keer tijdens de lange vlucht naar Toronto wel mijn MRA (beugel voor slaapapneu) meegenomen en had me heftig voorgenomen om die deze keer nu wel eens te dragen in het vliegtuig no matter what andere mensen van me zouden denken. Dat ik dit nu zo wilde gaan doen heb ik te danken aan de 1e paar sessies van de NLP van CapitalHEROES, ge-wel-dige training waar ik nogal hoge verwachtingen van heb op allerlei gebied.

Dus ook op het gebied van niet meer zoveel naar anderen kijken maar naar mezelf en voor mij was een van de 1e stappen dus het dragen van die MRA beugel.

Het in doen was nog niet zo’n dingetje maar het uit doen des te meer want je kunt je wellicht wel voorstellen dat er dan wel wat sliertjes zever mee naar buiten gaan ;-). Kan het niet anders omschrijven peopletjes maar jullie hebben nu wel een goed beeld haha.

Ik had mijn hoodie muts wel opgezet want ik krijg nogal een centenbakkie van die MRA en dat hoeft dan ook weer niet volledig in het zicht natuurlijk….

Dusss….. de weinige slaap die ik had was nu in elk geval van een stuk betere kwaliteit dan voorheen dankzij het feit dat ik nu mijn MRA droeg, thank you NLP!!

Eenmaal aangekomen op DIA ben ik eerst “even sanitair” gegaan en kocht ik een koffie want die had ik in Toronto helaas niet kunnen scoren wegens de enorm lange tijd bij Customs. Iedereen had daar de elektronische check al gehad inclusief vingerprints en foto maar dat was blijkbaar niet goed genoeg want je mocht ook nog “even” langs een heus meneertje/mevrouwtje. Omdat er in het begin maar 1 persoon zat duurde het eeuwig en ik hoorde al flink wat gemopper in de rij over te gaan missen connecting flights…..

Natuurlijk had ik die ook een dus ik had ook zoiets van: okay, tuurlijk heeft iedereen recht op pauzes, sanitair of otherwise maar om daar maar 1 persoon neer te zetten is nogal weinig.

Gelukkig kwamen er langzaam aan wat meer peopletjes binnen gedruppeld en ging het iets sneller maar ik geloof niet dat ze daar ooit echt van “gas op die lollie” gehoord hebben ;-)

Anyways, nadat ik een hele aardige gast had die mijn gegevens slechts oppervlakkig checkte ben ik maar meteen doorgelopen naar de gate want het boarden zou al snel beginnen. En dus nee, no coffee en ook no tour del airopuerto helaas.

Het was erg druk bij de gate want er vertrokken 2 vluchten vlak na elkaar dus waren er veel mensen die wilden boarden. Ik had deze keer geen gangstoelleke kunnen bemachtigen maar zat aan het raampje, ook goed. Want dit was de korte vlucht van zo’n 3,5 uur en dat moest uit te houden zijn zonder bathroom break ;-).

Gelukkig was dat ook zo want “die’e mens” die naast me zat en die dus aan de kant moest als ik eruit wilde was nu niet echt spraakzaam, er kon niet eens een “hi” af…..

Gelukkig was er nu ook persoonlijk entertainment, net zoals op de lange vlucht dus ik heb me daar mee vermaakt tijdens de ietwat meer bumpy flight dan dat de langere vlucht geweest was. De verzorging van Air Canada was ook deze vlucht weer goed, niks te klagen en met de stoelen was ook nu weer helemaal niks mis.

Tuurlijk, als ik geld als water had zou ik first class vliegen waar je bijna van een 1 persoonsbank kunt spreken maar eerlijk is eerlijk; ik heb echt veel krapper gezeten en ook veel harder trouwens….

Eenmaal op DIA aangekomen keek ik of ik Jimbo ergens zag, die zou me op komen halen maar no Jimbo in sight. Toen ben ik maar doorgelopen naar de bagageband om mun kofferke op te halen en had eigenlijk verwacht dat hij daar zou staan maar ook daar was er no Jimbo in sight.

Toen heb ik hem maar efkes gebeld via What’s App through Wifi, wat een uitvinding is dat toch haha.

Bleek Jimbo om de hoek te staan bij Customs, de grapjas ;-)

Hij gaf me een welkomstknuffel en zei had: “it’s so good to have you here, I’m happy you’re back”, how sweet van hem en hoe fijn is dat om te horen!

Ondertussen had ik wel gezien dat er nog maar erg weinig mensen bij de bagageband stonden die liep toen ik aan kwam lopen en ik dacht; de koffers moeten nog op de band komen. En ja, ik hoor jullie al denken: waar zijn al die andere passagiers dan gebleven maar weet je, na zo’n lange reis ben je iet of wat vermoeid en werken die dunne verbindingslijntjes in die grijze hersencellen niet meer zo heel snel ;-)

Niet veel later stond de band zelfs stil en zei 1 vrouwtje dat daar net zo lang zat als dat ik daar stond dat alle bagage al weg was! Uh….right!

Ik zag het al helemaal voor me; mijn koffer was in Toronto achtergebleven…. Gelukkig was niks minder waar en hadden ze de bagage die niet afgehaald was mee naar boven genomen waar ik mijn kofferke al snel in ontvangst kon nemen.

Jimbo wil altijd erg galant zijn, net zoals veel Amerikaanse mannen (ja, dat kennen ze hier echt nog en ja, (auto)deuren worden open gehouden etc, heel vervelend haha) maar hij had geen kaas gegeten van hoe hij mijn koffer op de wieltjes moest laten rollen haha.

Hij hield de koffer op z’n kop, kantelde die de verkeerde kant uit wat er nogal klunzig uit zag en ik moest moeite doen om mijn lach in te houden want het is natuurlijk niet zo netjes om iemand uit te lachen als die zijn uiterste best doet om jouw koffer naar de Light Rail te rijden ;-)

Jimbo zou me vergezellen en we zouden met de Light Rail naar Down Town Denver gaan, naar Union Station. Daar zou hij zijn truck vlakbij een Firestation hebben staan en hij zou me daarna bij Donna afzetten.

Zou is the right word indeed want hij kreeg een telefoontje van zijn zoon dat die zijn truck had meegenomen…..

Gelukkig is Donna altijd bereid om me op te halen bij Westminster Station dat op nog geen 5 minuten rijden van haar vandaan ligt. Jimbo stapte zelf wel bij Union Station uit want hij woont daar vlakbij en iemand zou hem weer op komen halen.

Ik zou dan de Light Rail naar Westminster Station pakken waar Donna me op zou wachten, prima geregeld. Enige dingetje was dat de 2e Light Rail zo’n 40 minuten op zich liet wachten maar gentleman als Jim is, is hij blijven wachten tot die 2e Light Rail gearriveerd was.

Ondertussen hebben we gezellig gekletst buiten want het was beslist niet koud and I loved it!

De tijd ging best snel en voordat ik het wist zag ik Donna bij Westminster Station staan en zijn we naar haar gegaan.

Steve was ook nog wakker en ook van hem kreeg ik een enorm stevige en lange welkomstknuffel, heerlijk! Ook een beetje apart want Steve knuffelt me altijd wel maar zo lang als hij nu deed heb ik nog niet eerder mee gemaakt.

Omdat ik zo’n honger had waren Donna en ik langs Safeways gereden om daar een pizza op te halen die we in de oven gedaan hebben en we hebben even gezellie met z’n driekes aan de keukentafel bij zitten kletsen.

Daarna hebben we wat pizza gegeten en was het tijd om naar de mandjes te gaan, Donna moest weer vroeg op voor Ava en ik wilde haar niet te lang op laten blijven.

Toen gebeurde er iets waarvan ik behoorlijk onder de indruk was en dat voorlopig nog wel even zal blijven: Steve pakte mijn schouders namelijk vast toen hij achter mij doorliep en zei: “ I’m very glad to see you, it's good to have you here again”…… Wow Steve, what happened to you?! Maar wel errug lief natuurlijk en toen ik een dag later tegen Donna zei dat dit me zo verrast had zei zij dat het haar ook verrast had ;-)

Ik heb zoals altijd mun spullekes uitgepakt/uitgehangen en ben het overheerlijk grote mandje weer ingedoken om redelijk te slapen alhoewel ik wel midden in de nacht wakker was en mijn brein weer meteen dacht: “o, tijd om aan de gang te gaan”….. Dat was wel wat minder maar ach, ik heb toen maar wat mails gecheckt/geschreven tot ik moe was en heb daarna nog even heerlijk geslapen.

Toen ik weer wakker werd heb ik een doucheke genomen en ik had al gehoord dat Ava binnen was, die kleine stapjes hadden me gewaarschuwd haha.

Toen ik boven kwam zei ik: “ Hi Ava” en haar antwoord was: “Miss Colette, can I, can I, Can I write a horse for you”?

Haha, wat een lekker ding is het toch! Geen “hi” back maar zij associeert mij met de horses, I wonder why ;-)

Ik zou een online NLP sessie hebben maar dat ging op het laatst niet door dus ik heb andere dingen kunnen doen. Had uiteraard al wel koffie gehaald bij de 7-Eleven op de hoek en ook een hele slechte maar overheerlijke choco koek gehaald, lekker ontbijtje!

Ava wilde perse met mij mee lopen en kreeg uiteraard ook iets, zij zocht een lekkere Slurpee uit dus dat kind ook weer happydepeppie.

Omdat ik voor de online sessie beneden was gaan zitten heb ik, nadat ik hoorde dat die niet door zou gaan, eerst nog wat mailtjes weggewerkt en ben daarna weer naar boven gegaan. Ik zou met Donna de hort op gaan nadat zij Ava naar school gebracht had maar nu kon ik mee om Ava naar school te brengen en konden we vanuit daar gaan thriften/lunchen.

Chris, de renter die hier inmiddels alweer een hele poos verblijft, zag ik ook nog even en ook hij zei: “it’s good to see you, nice to have you back”!

Toen ik boven kwam waren Ava en Donna bezig met een grondpuzzel en jullie raden het vast al: Miss Colette moest natuurlijk ook mee helpen! Dat was wel even leuk met die muppet, die zich meteen in haar school uniform moest heisen toen de puzzel af was want het was tijd om haar naar school te brengen.

Op school aangekomen pakte ze weer mijn hand en begon zelf te dansen waarop ik uiteraard meteen met haar mee deed dus al dansend liepen we naar de ingang. Ik was wel verbaasd want toen ik eerder aan het dansen was vond ze dat ik funny deed haha. Maar ik denk dat ze het stiekem wel leuk vond.

Ik had ook in de auto wat gek gedaan op de muziek van haar “teaching” video en zij vond dat toen zo leuk dat ze mee deed, denk dat ze toen zoiets had van: eigenlijk is het wel leuk ;-)

In de hal voor het klaslokaal wilde ze mij aan alle kindjes voorstellen en vertelde ze keer op keer: “I came with 2 people”, funny child.

Nadat Ava zonder ook maar 1 ogenblik om te kijken het lokaal ingelopen was gingen Donna en ik op weg naar de thriftstores waar ik, achteraf gezien, voor mijn doen erg veel geld uitgegeven heb.

Maar ja, ik zag gewoon niet 1 maar 4 boeken van de serie die ik aan het lezen ben, 2 enorm gave paarse tassen en, helemaal hilarisch, een aantal geweldige Nederlandse souvenirs! Zo stonden er een aantal kleinere Nederlandse klompies waar je bloemen in kunt doen en een super gaaf stenen Delfts Blauw molentje waar letterlijk muziek in zat!

Omdat dit alles in een thriftstore stond kon ik dat natuurlijk nooit goedkoper scoren dus ging al die zut mee, souvenirs in voorraad haha. Bij ons zou dat spulleke veel duurder geweest zijn en stenen klompies wegen nogal wat dus die neem ik meestal niet mee want je zit zo aan de 23 kilo, helemaal als je je bedenkt dat ik de cookie lady ben. Er gaat dus altijd zo’n 5 kilo aan stroopwafels mee, moet immers zorgen dat die gasten me hier gunstig gezind blijven mocht ik ooit hier terecht gaan komen haha.

We hebben heerlijk geluncht en terug in de auto zei Donna; “so, did I hear Chris also say it’s good to have you back”?

Uh….yeah, he did say that.

Toen begon Donna te lachen, sloeg op mijn schouder en zei: “it’s so good to see you, I’m so happy you’re back” waarop ik uiteraard ook in de lach schoot. Ook zei Donna: “there must be something in the air, you finding all this stuff, your books/Dutch souvenirs and everyone saying the same thing”….

Dat klinkt allemaal zoveel minder tof als je het aan het typen bent maar geloof mij maar, het waren echt allemaal erg gave momenten die mij in elk geval voor altijd bij zullen blijven, wat een lieve reacties!

Toen we thuis kwamen hebben we de leftover pizza in de oven gepleurd, onze slabakken gevuld en hebben we, voor de afwisseling, gezellie met z’n driekes aan de keukentafel gegeten, samen met Steve die niet veel later binnen kwam lopen.

Hij had nogal wat werk verzet in de tuin van zijn pas overleden moeder en had zijn gebroken hand nogal bezeerd dus daar moest ijs op. Hij pakte meteen een ijspack uit de koelkast en legde die zo op zijn hand waarop ik zei dat dat niet zo handig was.

Ik weet hoe eigenwijs Steve is, het is en blijft een man immers maar niet lang nadat ik die opmerking gemaakt had en hij in 1e instantie eigenwijs gebleven was, pakte hij toch een doek uit de kast om die tussen het ijspack en zijn hand te leggen, very impressive ;-)

Nadat we alledrie gegeten hadden installeerden Donna en ik ons op de banken en hebben we gezellie 2 afleveringen van “This is Us” gekeken. Inmiddels redelijk traditioneel dat wij samen een bepaalde serie bekijken, heerlijk!

We zijn ook die avond niet echt laat naar bed gegaan en ik viel al snel in slaap om toch weer rond 4 uur wakker te zijn. Ook toen heb ik even wat berichten verstuurd en toeval bestaat niet:

ik was net bezig met een Messenger bericht naar Petra toen die mij op dat moment een What’s App bericht stuurde, funny!

We hebben even “gekletst” en daarna heb ik toch weer even mijn oogies gesloten. Want de wekker zou om 7.30 af gaan; ik zou Jimbo bij de horses zien waar ook de dierenarts zou komen die de beestjes kwam enten.

Ik had inmiddels al van Jim vernomen dat Black al een tijdje kreupel was, dat had hij mij al verteld toen ik nog in Nederland was. Toen al had ik hem gevraagd of het geen hoefzweer kon zijn maar nee, volgens Jim was dat niet het geval.

But guess what….. ook de dierenarts zei dat het om een hoefzweer ging, dat zag hij aan de manier waarop Black liep. Dat was nogal dramatisch moet ik zeggen, poeh! Ik vroeg de dierenarts of men hier die zweren nooit uit de hoef sneed, net zoals bij ons vaak gebeurt maar hij zei dat dat aan de plek van de zweer lag. Hij gaf Jim het advies om de hoef van Black in een emmer met soda of zoiets te zetten.

Dat doen wij bij ons dan ook wel maar vaak in combi met het uitsnijden van de zweer. Want zodra de zweer open is, de zut eruit kan en de druk eraf is, is het beestje van alle pijn af en is sebiet niet kreupel meer. Daarna zetten wij ze dan vaak nog een tijdje in de soda om te zorgen dat alles schoon blijft tot het wondje aan de onderkant van de hoef weer dicht is.

Wat ik wel heel vreemd vond en dat heb ik ook tegen Jim gezegd was dat de dierenarts zei dat deze zweer niet uitgesneden kon worden door de locatie. Want die gast had Black zijn hoef helemaal niet eens aangeraakt, laat staan gevoeld/bekeken waar de zweer zat! Zou hij misschien rontgenogen hebben ;-)

Ik vertelde Jim hoe de smid bij ons de zweer vaak wegsnijdt waarop hij mij eerst gelijk gaf; “you already told me and you didn’t even see Black, you must have felt it” ;-)

Txs Mr. Jim, for saying I was right haha.

Daarna zei hij dat hij de smid zou gaan bellen en ook spul zou gaan halen om de hoef van Black in te gaan zetten…..

Hij had langer willen blijven; “I was looking forward spending the morning with you here” maar hij had een telefoontje gekregen van degene die zijn badkamer kwam verbouwen en moest dus weg.

Well, no worries, we’ll keep in touch en see each other soon, it is what it is immers.

Daarna ben ik terug naar huis gereden om me weer in te schrijven voor de Green Card Lotery (je weet immers maar nooit!) en dit blog te schrijven ;-)

Dit was wellicht het meest uitgebreide blog want er staat natuurlijk weer van alles op het program en tja, het schrijven van zo’n uitgebreid blog kost stiekem toch veel tijd…. Toen ik nog bij Diana zat was er gewoon een stuk minder te doen en had ik ook veel minder ride alongs, kennissen/vrienden etc dus veel meer tijd om te schrijven. Hier word ik zo’n beetje voortdurend entertaint of heb ik mijn eigen dingetjes, mede dankzij Donna’s oude auto die ik weer mag gebruiken. Dan is zo’n uitgebreid blog natuurlijk niet echt een prio ;-)

See ya folks, have a good one!