Woensdag 23 mei 2018

Deze woensdag had ik weer met Jim afgesproken, we zouden om half 10 op stal zijn om te praten over diverse zaken maar helaas belde Jim dat hij later zou zijn. Hij wordt altijd op het laatste moment gebeld om met de Limo te rijden blijkbaar en dat is natuurlijk wel werk dus belangrijk want het is inkomen.

Tuurlijk heb ik me niet verveeld en me uitermate goed vermaakt met de paarden, zowel met het verzorgen als met het gewoon observeren en genieten. Ook heb ik nog even met El Negro aka Black gespeeld en had hem mijn blingbling pet opgezet, beestje maakte het allemaal niet uit en vond alles goed als hij maar veel aandacht kreeg ;-)

Helaas begon het wat te regenen en ben ik even gaan schuilen maar zoals het vaak in Colorado gaat duurde dat gelukkig niet lang. Jammer was wel dat toen niet echt meer te zien was hoe mooi ik de beestjes gemaakt had maar goed….

Omdat Jim er nog niet was toen ik dat allemaal gedaan had heb ik gezellig met Diana gebeld en bijgekletst, heerlijk!

Toen ging het zonneke weer lekker schijnen en wilde ik mijn zonnebril opzetten maar waar had ik dat kreng nu toch gelaten dan….. Ik kon me nog herinneren dat ik mijn bril “ergens” op/aan gelegd/gehangen had omdat ik dacht dat die dan “veilig” zou zijn. Nu zijn er bij de uitloopstallen van Jim niet zoveel mogelijkheden en volgens mij heb ik alle mogelijkheden wel 6x bekeken maar zonder resultaat; zonnebril was pleite, damned!

Want dit was wel de zonnebril die vroegah behoorlijk wat geld gekost had en waar ik de originele glazen in had laten zetten sinds mijn lensvervanging. Die wilde ik uiteraard niet kwijtraken en ik dacht dat ik verstandig geweest was om die van mijn hoofd af te halen als ik met de paarden aan de gang zou gaan.

Ik zet mijn zonnebril namelijk meestal op mijn hoofd als ik die even niet nodig heb maar dat leek me niet zo verstandig tussen die 3 enthousiastelingen ;-)

Nu staat er altijd een grote soort van zwarte cementton (heul groot dan) vol met water voor de beestjes en ik dacht nog: zou mijn zonnebril daarin kunnen liggen, zou die misschien gevallen zijn??

Maar ik had dus echt geen zin om met mijn handen in dat water te gaan voelen, het was nogal een diepe ton en, zo niet slim als ik op dat moment was, ik dacht er dus gewoon niet bij na om even iets te pakken waarmee ik door die ton kon “fritsen”.

Baalde daar enorm van natuurlijk want ten 1e had ik gewoon een zonnebril nodig, de zon is daar veel “brighter” dan hier en hier heb ik mijn zonnebril al snel nodig. Ten 2e was het zoals gezegd een dure bril die ik graag nog wat langer bij me zou houden.

Omdat ik spullen uit de trailer gepakt had ging ik daar tegen beter weten in toch ook nog maar een keer kijken en terwijl ik daarmee bezig was kwam Jim aangereden.

Die vroeg me uiteraard wat ik aan het doen was en toen ik zei dat ik mijn zonnebril kwijt was zei hij dat hij nog een keer ging kijken. Uiteraard vertelde ik hem dat ik alles al tig keer afgezocht had en vertelde ik hem ook van mijn twijfel over de waterton maar hij zei dat hij toch zelf eens een kijkje ging nemen voor mij.

Dat duurde en duurde en ik zag hem ineens met een hark in de waterton roeren. O stupig me, dat had ik natuurlijk ook wel kunnen verzinnen!

Ik ging weer verder met de spullen uit de trailer pakken zodat we de paarden op konden gaan zadelen als Jim terug kwam en toen ik weer uit de trailer gelopen kwam zag ik Jim aan komen lopen, hij hield zijn hoofd wat gebogen.

Toen hij bij mij was zei ik: “so you weren’t lucky either”?

“Nope, didn’t find anything” was zijn antwoord.

Toen keek hij me aan en toen duurde het nog even voordat ik het zag:

hij had mijn zonnebril opgezet, de grapjas haha!

"o no, you've found it"!!!!

“Yep, your hunch was right, it had fallen into the water”.

“o you teaser, you almost fooled me there”!

Funny momentje waar we op dat moment en ook later nog hartelijk om gelachen hebben uiteraard.

Me was very happy dat ik mijn brilleke weer terug had en we gingen de paarden halen om op te zadelen.

We zijn lekker een eindje gaan rijden en we hebben heel wat bijgekletst die rit. Gesprek ging ook over zijn scheiding en zijn ex, toch best heftige onderwerpen dus het bleef niet alleen maar bij koetjes en kalfjes deze keer.

Tuurlijk kwamen we weer bij “mijn” steile helling uit en was ook dat weer even een geniet momentje.

We zijn langer weggebleven dan normaliter en dat was heerlijk! Gewoon rustig ontspannen stappen, van de omgeving/het gezelschap genieten en uiteraard van de paarden, what else do I need?!

Uiteindelijk kwamen we weer bij het Outdoor Equine Center uit waar we de paarden in de arena los lieten zodat zij weer lekker verse grasjes konden eten en wij aan onze lunch konden beginnen. Die had ik daar al in een koelbox verstopt voordat ik naar stal ging zodat we daar niet mee hoefden te leuren.

Had een pastasalade gemaakt maar was van alles vergeten dus de salade was iets minder lekker dan de salade die ik eerder gemaakt had. Had de vergeten rucola en mosterd wel meegenomen maar eigenlijk moeten die smaken “intrekken” als het ware en dat was nu natuurlijk niet gebeurd.

Het was natuurlijk ook weer niet zo dat de salade niet lekker was dus wij hebben daar heerlijk zitten smikkelen en die plek is zo geweldig dat het enorm genieten was. Heerlijk rustig, heerlijk weer, paardjes op de achtergrond helemaal blij en een geweldig uitzicht, ongelofelijk fijn moment!

Jim kon zijn salade niet op en nam de rest mee naar huis om thuis op te eten, hij vond de salade te lekker om weg te gooien ;-)

Ik zag dat ik eigenlijk weg zou moeten om op tijd bij Kristi van de Boulder PD te zijn maar ik wilde eigenlijk helemaal niet weg van dat zowat perfecte moment… Jim moest eigenlijk ook wel maar maakte ook geen haast dus we zouden allebei te laat op onze afspraak komen, ach ja….

Na de lunch zijn we dan toch maar weer vertrokken en terug naar stal al hadden we daar allebei niet echt veel zin an.

Nadat we de paarden verzorgd hadden gingen we elk ons weegs en heb ik meteen Kristi geappt dat ik wat later zou zijn.

Kreeg meteen een berichtje terug; dat was helemaal geen probleem, take your time! Dat is natuurlijk heel makkelijk voor haar om te zeggen als Sergeant zijnde want zij mag zelf bepalen waar ze wanneer naar toe gaat tijdens haar dienst.

Ik ben naar huis gereden, heb snel gedoucht want ik dacht niet dat ze het fijn zou vinden als de hele patrol car naar paarden zou ruiken en ben via de grote weg naar Boulder gereden.

Gelukkig was er niet veel verkeer op de weg en was ik uiteindelijk maar een (Brabants) kwartiertje later dan afgesproken, viel mij alles mee.

Kristi nam me eerst mee naar achter en ik sta iedere keer weer verbaasd over hoe groot zo’n PD is achter de schermen. Dat is aan de buitenkant eigenlijk niet goed te zien maar ik zou daar zo verloren lopen ;-)

Ik kreeg wat te drinken voor onderweg en we gingen richting de gave patrol SUV.

Omdat het nog licht was gaf Kristi mij eerst een tour door Boulder en ik stond versteld van de mooie omgeving daar! Was wel eens met Graham door Boulder gereden en toen leek het eigenlijk voor het merendeel een studentenstad zonder mooie natuur maar het bleek dat Boulder veel meer te bieden had!

Denk dat ik volgende keer maar een keer richting Boulder ga om de natuur daar verder te verkennen cq daarvan te genieten….

Kristi vertelde over een aantal van hun projecten en het bleek dat Boulder PD heel anders was dan de andere PD’s waar ik geweest was. Heel Boulder was eigenlijk totaal anders en dat komt waarschijnlijk omdat daar toch veel studenten verblijven/studeren.

Zo zie je daar dus wel veel mensen fietsen en dat was nieuw voor mij, op dat gebied leek het erg veel op een Nederlandse stad. Ze vertelde ook over een lokfietsenproject en dat is iets wat wij hier ook kennen, dat was wel grappig.

We hebben een hele tijd rondgereden en ik viel van de ene verbazing in de andere, leuk!

Kristi vertelde dat in Boulder ook veel auto inbraken plaatsvonden en tja, ook daarin lijkt Boulder veel op Nederland want dat is hier ook schering en inslag helaas.

Onderweg vertelde Kristi dat Google in Boulder zat, nooit geweten! We zijn zelfs langs de Boulder University gereden, dat was mega groot en daar werken/studeren enorm veel mensen want tja, Google is een huge company natuurlijk.

Daarna reden we naar een kruising waar de mensen van het tienerproject bezig waren om kids te leren hoe het verkeer te regelen op een kruising waarvan de verkeerslichten uitgevallen waren. In Boulder noemen ze dat de Explorers, heel toepasselijk ;-)

Dat hebben dus zowat alle PD’s daar; tieners kunnen een bepaald programma volgen waarin ze met alle aspecten kennis gaan maken maar daar ook theorie over krijgen. Deze kids willen graag bij de politie later en krijgen als het ware een vooropleiding.

Nu moet je niet denken dat dit zo maar iets is, nee, die kids lopen allemaal in uniform en worden bij allerlei zaken ingezet zoals bv bij evenementen. In principe draaien ze al mee al is het natuurlijk op de wat veiligere momenten/plekken.

De kids die op die kruising stonden regelden dus ook daadwerkelijk zelf alle verkeer inclusief alle bewegingen etc!

Er stond weliswaar een “teacher” bij maar die deed eigenlijk niet veel meer dan hen in de gaten houden. Gaaf te zien hoeveel in deze kids geinvesteerd worden en als ze slagen kunnen ze daarna zo naar de academie met al hun voorkennis….. Erg handig want op dat moment hebben ze al veel kennis, zowel theoretisch als praktisch en kennen ze al veel wetten dus komen ze goed voorbereid op de academie.

Ineens wees Kristi en zei tegen mij: “look at that fox running”! En inderdaad zag ik een mooi wit (!) vosje de straat over rennen en een tuin in rennen, hoe gaaf toch weer….

We liepen terug naar de auto toen we een super cute puppy tegenkwamen en de eigenaresse zei dat ze het beestje pas had. Beestje was 1 groot knuffelpakket, ik kon er geen genoeg van krijgen!

Vrouwtje vertelde dat het een therapy dog for kids zou gaan worden en daar kon ik me alles bij voorstellen, wat een lief ding was dat nu al!

Nadat ze me de grande tour gegeven had gingen we wat calls afrijden en als 1e kregen we de melding dat er iemand had ingebeld die zelfmoord dreigde te plegen.

Toen we aankwamen bleek dit een bekende van de politie te zijn, ene Kevin en die was zoals altijd behoorlijk onder invloed. Hij lag op zijn buik op de stoep in het centrum van Boulder en er stonden nog 2 patrol cars bij. Later kwam er zelfs nog een patrol car bij maar eerlijk is eerlijk: die Kevin was ook een heule grote letterlijk zware jongen en als die verzet zou gaan plegen….

Hij had ook aangekondigd dat hij officers iets aan zou gaan doen als ze hem wilden helpen en had gezegd dat hij een mes bij zich had.

Nu kenden ze Kevin blijkbaar en uiteindelijk kon de laatst bijgekomen officier een beetje contact maken met hem. Als andere officers dat probeerden begon hij te schelden en op de grond te spugen waar gelukkig niemand op inging juist omdat ze hem kenden.

De rugzak van Kevin werd gecheckt en daar kwam een piepklein mesje uit, meer geks zat er niet in gelukkig.

Daarna hebben ze overlegd wat ze met hem zouden doen en werd besloten een ambu te bellen om hem mee naar het ziekenhuis te laten nemen. Daar zou hij dan voor 72 uur opgenomen worden op de psychiatrische afdeling en geobserveerd worden. Daar nemen ze verslaafden dus wel mee voor zo’n evaluatie, dat gebeurt hier zelden of nooit helaas.

Want daar kunnen ze eventueel na die observatie een afkickprogramma gaan volgen en “stromen” dan zo door… Op die manier worden blijkbaar toch heel wat mensen geholpen en ik denk dat zo’n programma in Nederland ook niet zou misstaan.

Uiteraard hoorde ik niks van het feit dat Kristi mij zou willen recruiten, denk dat dat dronkemanspraat is geweest (helaas!) Heb haar ook niks over gevraagd want ik had zoiets van: als ze dat echt wil vraagt ze er wel naar.

Op zich zou het wel een snelle manier zijn om op straat te kunnen werken; 15 weken acadamy, 16 weken field training en and hupsakee, de straat op! En ja, de academy is betaald alsof je werkt dus je ontvangt dan een normaal salaris, pretty cool! Now all I need is that damned green card….

Omdat we honger kregen zijn we wat gaan eten en daar zijn we te voet naar toe gelopen omdat Kristi niet helemaal wist welke zaken er nog open zouden zijn en het voornamelijk een voetgangersgedeelte was.

Niet erg want het was uiteraard nog steeds lekker weer dus hupsakeetje op de voetjes naar de winkelstraat met de horeca.

Uiteindelijk kwamen we bij een pizzeria uit en hebben een lekkere pizzapunt zitten nuttigen op een “benkske” in het park.

De rust duurde echter niet lang want er kwam al snel een jongeman melden dat er een man een stukkie verder op de grond lag die waarschijnlijk hulp nodig had. Dus weg pizza (al had ik die van mij al verorberd, nooit zo’n probleem mee haha) en richting die man gelopen.

We zagen hem al snel liggen en hij reageerde gelukkig wel toen Kristi hem aansprak. Duurde niet echt lang voordat wij in de gaten hadden dat deze meneer waarschijnlijk iets meer/sterkers gerookt had dan dat goed voor hem was ;-)

Zo had hij het over een magneet waardoor hij naar de grond getrokken werd, hij kon met geen mogelijkheid overeind komen en “hugde” de stoep als het ware.

Kristi vroeg hem wat hij gerookt had en meneer gaf aan dat het weed was maar dan toch niet de weed die hij vroeger rookte. Hij was nu op zakenreis en dacht even wat te scoren “for old times sake” maar dat was dus behoorlijk tegengevallen.

Uiteindelijk konden we de kracht van de magneet stoppen en kwam meneer overeind en op z’n gat zitten. Dat maakte het gesprek net even iets makkelijker te voeren en toen Kristi daar naar vroeg gaf de man braaf zijn portemonnee.

Hij vertelde dat hij in een bepaald hotel logeerde, hij wist zowaar de naam nog en zei ook dat hij een Uber besteld had omdat het hem niet wijs geleken had om zelf nog te gaan rijden. Hij was dus niet alles kwijt maar het het even niet meer helemaal op een rijtje.

Nu hij overeind zat kwam het besef wat meer binnen bij hem dat hij zich toch wel wat vreemd gedragen had en schaamde hij zich enorm.

Beleefd als de officers waren, de back up was inmiddels uiteraard gearriveerd, hebben ze hem gerustgesteld en zeiden dat het allemaal wel mee viel; het was de invloed van dat verkeerde spul.

Om zeker te zijn dat er niks anders aan de hand was werd een ambu opgeroepen die meneer even heeft nagekeken en toen werd er alsnog een andere Uber gebeld want die 1e had hij uiteraard gemist.

We zijn met hem mee naar de locatie van de Uber gelopen, hebben hem daar netjes afgeleverd en Kristi heeft tegen de chauffeur verteld in welk hotel meneer logeerde. Dat hotel was vlakbij waar zij woont dus zij wist precies waar hij moest zijn.

Toen die meneer veilig op weg naar zijn mandje was zijn wij terug naar de PD gereden, het was inmiddels alweer half 12, time flew!

Bij de PD aangekomen hebben we eerst een tijdje met een hele andere aardige Sergeant gepraat waarna Kristi me meenam naar Dispatch. Ze wilden haar daar iets vragen en bovendien had er iemand dienst die haar puppy mee naar het werk genomen had.

Het was redelijk rustig op Dispatch en we konden even lekker bijkletsen. Ondertussen keken we naar een camerascherm waarop een verdachte te zien was die een alcoholtest moest ondergaan. Dit was iets dat Kristi de dag daarna ook opnieuw zou moeten doen dus ze wilde even zien hoe dat ook alweer ging ;-)

Ondertussen had ik met alle Dispatchers kennis gemaakt en was ik aan het genieten van dat super cute puppy, wat een klein energiek ding was dat, heerlijk! Volgens mij heb ik ergens een filmpje dat ze aan mijn veters aan het trekken was, als ik dat vind plaats ik dat uiteraard nog even.

Denk dat we daar zo’n uur gezeten hebben en ondertussen uiteraard gespeeld hebben met dat kleine lieve ding terwijl mij gevraagd werd wat ik nu precies deed in Nederland.

Toen ik dat uitgelegd had en er “voor het gemak” bij verteld had dat ik graag in CO wilde vertoeven werd er meteen tegen Kristi gezegd: “please don’t let her leave”!

Haha, thank you girls, wish I could stay! I would if you’d get me that green card ;-)

We hebben afscheid genomen, zijn terug naar Kristi’s desk gelopen waarna ik mijn spullen pakte en netjes naar de uitgang begeleid werd.

En zo was er ook weer een eind gekomen aan dit avontuur en deze ontzettend gave dag, too bad maar wel fijne herinneringen weer!

Moe maar voldaan vertrok ik weer richting de snelweg die me naar huis zo leiden en nu was er al helemaal geen verkeer meer op de weg dus was ik zo thuis gelukkig.

Ik ben snel mijn mandje in gedoken maar sliep door de verkoudheid wederom niet zo heel best dus ben wat langer blijven liggen de volgende ochtend.