Napa Firefighters and PD

De volgende (woensdag)ochtend werd ik na goed geslapen te hebben uitgerust wakker en heb ontbeten met Diana. Die me uiteraard verwende met haar perfecte zachtgekookte eitje ;-) Dat krijg ik bijna nooit voor elkaar ondanks alle aanwijzigingen van iedereen dus dat was wel lekker.

Daarna bij Graham gezeten en wat gechitchat want meer is het eigenlijk niet. Het ene moment lijkt hij helder te zijn om vervolgens wartaal uit te slaan….. Maar goed dat het me deze keer lukte om die knop om te zetten, daar heeft alle ervaring/training toch bij geholpen en dat was erg prettig want leuk is echt anders hoor.

Kan me ook zo goed voorstellen hoe Diana zich voelt, tenslotte zorgt zij al meer dan een jaar 24/7 voor Graham en is het voor haar natuurlijk veel moeilijker om haar gevoelens uit te schakelen. Bovendien is het voor haar ook erg dubbel: Graham is altijd nogal controling geweest en heeft haar eigenlijk weerhouden om het leven te leiden dat zij graag wil; erg aktief, involved bij/met veel mensen en vooral genieten.

Als Graham er niet meer is kan zij haar leven oppakken zoals zij dat wil wat onder meer inhoudt dat ik haar nog wel richting New York zie reizen met Pam, het baasje van oppasdoggie Georgia. Da’s het beestje waar zij regelmatig voor zorgt en die twee hebben een klik blijkbaar. Erg prettig voor Diana, minder is het feit dat Pam vaak in haar woning in New York verblijft (yep, daar zit nogal wat geld inderdaad…) dus dat ze niet veel tijd samen door kunnen brengen.

Van de andere kant is het ook wel weer goed dat Pam zoveel weg is want daardoor zorgt Diana vaak voor Georgia en kan ze op een leuke manier een lekker centje bijverdienen. Georgia neemt ze gewoon mee naar huis, hoeft niet echt uitgelaten te worden omdat ze ook een groot gedeelte van de dag thuis buiten doorbrengt en is een hele makkelijke hond. Vindt het ook super om mee in de auto te gaan dus eigenlijk gewoon een perfecte hond. Als ze thuis is zorgen de kids van Pam voor haar maar die werken overdag vandaag dat Pam graag wil dat Diana haar overdag ophaalt. En ach, voor 45 dollar per dag zou ik dat ook wel doen geloof ik ;-)

Toen Diana weer terug was zijn we naar Fair Grounds gereden omdat we de dag daarvoor gezien hadden dat alle Firefighters die al weken zo hard in de regio werkten daar verbleven.

Er stond daar een nogal omvangrijke jongeman als beveiliging (weet niet hoe snel die in aktie kan komen mocht dat nodig zijn met zijn lichaam maar schijnbaar was dat niet nodig ;-)))

We liepen op hem af om wat vragen te stellen en hij bleek erg aardig te zijn, net zoals de meeste Amerikanen die ik ken c.q. aanspreek trouwens. We kregen interessante info gekregen van hem; Er waren firefighters vanuit Hawaii, Japan, Pennsylvania, Australia, New Zeeland aanwezig en die vochten allemaal mee om alle branden onder controle te krijgen. Wow, dat vond ik nog eens very impressive!

Diana zei dat ze de dag daarvoor veel firefighters bij de Elks gezien had, haar favo stek dus had ze zoiets van: Let’s go so we can meet them!!!! Diana is dan net een 15-jarige puber, zo enthousiast haha. Ik had mijn twijfels om naar the Elks te gaan want het is een erg oudbollige tent maar goed, als dat haar happy zou maken en we zouden de kans hebben om die gasten te ontmoeten why not? Ik had immers gezegd dat ik er voor haar en Graham zou zijn en ik was op dat moment niet belangrijk.

Er was van alles te zien but no firefighters, bummer!! Toen hebben we maar wat cashewnootjes en drinken besteld en zijn lekker buiten in de zon gaan zitten. Uiteraard hadden we vanwege Graham niet veel tijd maar het was een mooie dag dus wilden we wel even genieten van het lekkere weer. Iets dat ik diezelfde middag ook zou gaan doen omdat ik die middag naar Napa PD/downtown zou wandelen. Dat was het enige dat ik in Napa voor mezelf zou doen, ik had zelfs geen ride along gepland omdat ik de rest van de tijd er wilde zijn voor hunnie. Ongelofelijk maar waar maar dit was dan ook een heel ander tripje dan normaliter natuurlijk. Dit ging niet om vakantie vieren maar om afscheid te nemen van Graham en er gewoon een paar dagen voor hem en Diana zijn. Vakantie vieren en genieten komt de volgende keer wel weer, Graham zal er dan hoogstwaarschijnlijk niet meer zijn…..

Na een halfuurtje zijn we weer terug gegaan en ben ik weer bij Graham gaan zitten terwijl Diana Georgia ging halen.

Toen zij weer terug was ben ik naar Napa PD gelopen en heb daar kaarten gezocht voor de PD/firefighters om te bedanken. Dat was nog niet zo makkelijk, no supermarket of kaartenwinkeltje in sight maar uiteindelijk had ik ze dan toch gevonden. Niet van die jofele kaarten maar toch….

Ben vervolgens naar het 9/11 monument gelopen dat altijd weer een behoorlijke indruk op me achterlaat, zelfs na al die jaren en keren dat ik er al geweest ben. Zag dat er ook een aantal brandweerwagens stonden en er kwamen er steeds meer bij; die gasten gingen om beurten eten in town zag ik later.

Ondanks dat ik ze graag van alles wilde vragen en ik dat normaliter ook gewoon doe heb ik dat deze keer niet gedaan. Die gasten waren waarschijnlijk al weken dag in dag uit in de weer met die verschrikkelijke branden en hadden ongetwijfeld geen behoefte aan zo’n nieuwsgierige muts uit Nederland ;-) En ja, zelfs nieuwsgierige ikke kan me inhouden haha!

Heb natuurlijk wel wat fotookes gemaakt, zeker toen ik DE gaafste brandweerwagen zag staan, dat kon ik dan weer niet laten…. Toen ik dat gedaan had, wat natuurlijk niet lang duurde, ben ik naar de PD gelopen. Na heel even gewacht te hebben kwam Captain Jennifer mij vertellen dat ze het erg druk had maar dat ze een andere Captain zover gekregen had mij a tour te geven, nice! En ook erg aardig!

Die andere Captain bleek later Captain Pat Manzer te zijn en laat ik nu met hunnie beiden in het verleden gemaild hebben, toeval bestaat niet! Heb met hen gemaild over zowel de ride along als over de pink patches die zij speciaal in het leven geroepen hebben voor October, brest cancer awereness month. Dat was ook de reden dat Jennifer had gemaild dat ze me nu eindelijk graag eens face to face wilde ontmoeten en dat vond ik uiteraard erg cool!

Tijdens de tour heb ik een enorme bult info gekregen van Pat, zowel over het gebouw als over hun organisatie. Hij was erg enthousiast, zoals zovelen daar, mensen werken daar met een hele andere instelling dan de meeste mensen hier.

Mega interessant vond ik hun homeless project; er zit daar een parttime persoon op die met homeless people in contact treedt. Deze probeert contact te leggen met familie/vrienden van de homeless person en als dat lukt èn er is interesse van beide kanten wordt de terugreis voor zo’n persoon geregeld, wow!

Of ze nu zelf als police moeten rijden, een bus/trein/vliegticket moeten regelen, maakt allemaal niks uit. In the end kost dat minder dan dat zo’n persoon in Napa rond blijft hangen en hun PD er iedere keer werk mee heeft. Helemaal mee eens, zouden ze in Nederland ook eens moeten toepassen want de tijd die wij kwijt zijn met dak/thuislozen en/of mensen met psychische problemen, niet normaal meer… Denk dat iedereen schrikt als dat in geld uitgedrukt zou worden!

Daarnaast is op hun PD ook een social worker aanwezig voor burgers die hun verhaal kwijt willen, wow! Dat zou bij ons ook best welkom zijn; nu zijn de Intake & Service werkers degenen die meestal de verhalen van deze burgers aanhoren. Op zich niks mis mee natuurlijk maar als je daar een speciaal persoon voor hebt waar mensen terecht kunnen….

Captain Pat bleek een kei aardige vent en hij bleef maar enthousiat info geven, very interesting!

Hij heeft mij ook een speciale munt gegeven, so very cool!

Toen nam hij me mee naar dispatch, dat kan daar gewoon. Hun PD is een oud gebouw met historie en er is een nieuwer gedeelte aangebouwd. Hij liet me de scheiding zien in de vloerbedekking en dat was wel grappig; die hebben ze speciaal laten zitten zodat altijd te zien is waar het nieuwe gedeelte begint.

We zijn na de tour op zijn kantoor gaan zitten en hebben nagepraat over wisselende shifts bij ons die hij, net zoals alle pliesiemensen daar, erg stupid vindt.

Zij hebben daar regelmatigheid in de onregelmatigheid en in Napa is dat zelfs voor een jaar! Je hebt daar dus een jaar iedere week dezelfde shifts op dezelfde dagen waardoor je lange tijd vooraf weet wanneer je vrij bent. Dat is erg prettig voor je privéleven of je nu kids hebt of niet. Want je kunt gewoon lange termijn afspraken maken, kunt de kinderopvang goed regelen als dat nodig is en dan zijn er ook nog de personal days die je aan kunt vragen indien nodig. Of je ruilt een dienst, dat kan ook nog. Maar daar ruilt bijna niemand omdat ze zo lang vooraf weten hoe het zit en daarop kunnen inspelen.

Daar doen ze ook niet moeilijk over diensten van 10 uur, sterker nog; daar werkt iedereen 10 uur shifts. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat die langer lijken dan ze zijn want time flies als je te werken hebt! Bovendien; bij een fulltime dienstverband van 40 uur hoef je dus ook maar 4 shifts te werken en ben je iedere week 3 dagen vrij, hoe lekker is dat dan?!

Na al deze info legde Pat uit dat zij open staan voor ideeen van medewerkers en dat ze hun medewerkers graag betrekken bij alles. Volgens hem zorgt dit alles voor extra gemotiveerde medewerkers en ik ben het daar helemaal mee eens! Zo zijn ze nu bezig om de dispatch medewerkers regelmaat in hun onregelmaat te geven en op die manier ook meteen een team te vormen dat een jaar lang samenwerkt, erg cool!

Wat ze bij ons lijken te willen vermijden is precies wat ze daar graag zien: hetzelfde team in dezelfde shift waardoor er een hechte groep ontstaat. Dat werkt erg prettig, zowel binnen als op straat en is ook veel gezonder dan al die onregelmatige diensten….

En nee, dat is niet mijn wijsheid maar dat is jaren geleden al bewezen ;-)

Captain Pat vertelde dat zij ook veel contact onderhouden via Social Media waarvoor ze (uiteraard) ook weer een speciaal persoon hebben. Dat is een dame die bij de pers werkt en daar hebben ze een hele fijne/goede samenwerking mee. De Officers treden indien nodig rechtstreeks in contact met deze dame, ze is zelf 24/7 bereikbaar voor hen voor advies!

Op dat moment kwam Jennifer binnenlopen en kwam er nog even gezellig bij zitten waarna we nog even met z’n drieen gepraat hebben.

Ze vroegen allebei of ik interesse had om op straat wilde werken en hoe het met overplaatsingsmogelijkheden zat. Doen ze in Westminster ook altijd, blijkbaar ben ik in de USA absoluut niet te oud om de opleiding in te gaan, die overigens veel korter duurt dan bij ons en al helemaal als je bij de Colorado State Police wilt werken zo vertelde Adam mij later! (daarover in een ander blog meer want Adam heb ik pas ontmoet toen ik weer in Westminster was...)

De reden dat ze vroegen naar overplaatsingsmogelijkheden was dat in elk geval Captain Pat wist dat wij Aruba, St. Maarten etc uithelpen indien nodig. Toen ze hoorden dat wij geen samenwerking met de USA hebben vonden ze dat erg jammer. Denk dat ik een goede kans gemaakt had om bij Napa PD te gaan werken als er een samenwerkingsverband was tussen ons kikkerlandje en Napa!

Niet alleen daar trouwens, denk dat Westminster PD ook erg veel interesse zou hebben en niet alleen voor het werk op straat, daar zou ik veel meer mogelijkheden hebben….. Dus blijf ik netwerken want wie weet wat de toekomst op dat gebied brengt, deze slimme meid is dan op haar toekomst voorbereid haha!

Toen ik vertelde over Colorado en dat ik daarvoor zou kiezen als ik uberhaupt ooit in die gelukkige omstandheidheid zou verkeren dat ik een keuze had was Captain Pat het helemaal met mij eens, very surprising en geheel onverwacht! Nooit gedacht dat hij ook zo’n fan van Colorado zou zijn ;-)

Het gesprek duurde hierna niet lang meer want Captain Pat kreeg een phone call and was wanted elswhere dus showde Jennifer me de kleedkamer waarna de tour eigenlijk over was.

Echter, toen ze hoorde dat ik ging wandelen stond ze erop me naar huis te brengen. Dat vond ik deze keer niet erg, konden wij nog efkes verder kletsen want wij hadden uiteraard niet veel tijd gehad om dat te doen.

Toen Jennifer omgekleed uit de kleedkamer terugkwam gaf ze mij een gave Napa PD koffiemok, zo cool!!

Daarna vertrokken we en onderweg vroeg Jennifer naar de eventuele mogelijkheden van een DUO citizenship; in de winter in CA zijn en in de zomer in CO, wow, als dat eens zou kunnen, that would be a dream come true! Yeah, as said; a dream so I’ll keep on dreamin’ ;-)

Eenmaal thuis bij Diana aangekomen zei Jennifer iets dat een enorme indruk op mij maakte. Ze zei: “if I can do anything for you please let me know, we’d love to have you here!”

Wow…..

Dat ze aardig was wist ik al toen ze me bericht had dat ze zelfs afspraken voor mij had willen verzetten maar dat ze dit zou zeggen (en het ook echt meende!) had ik nooit verwacht.

Ben weer naar binnen gegaan en heb met Diana bij Graham gezeten waarna Diana en ik samen wat te eten klaarmaakten. Diana is daar erg in veranderd want normaliter was ze de hele dag bezig met het eten en dan vooral gezond eten maar nu ze zoveel voor Graham moet zorgen is daar veel verandering in gekomen. Nu worden er zelfs ovenfrites gegeten omdat Graham die lekker vindt…

Na het eten ben ik aan mijn blog gaan werken want zoals jullie inmiddels weten kost dat stiekem erg veel tijd. Niet erg want ik doe het graag; is voor mij een soort van dagboek immers en dan inclusief foto’s, very nice!

Alhoewel ik het laatste gedeelte van dit verhaal thuis aan het typen ben aangezien time flies, ik het veel te druk had met diverse zaken en/of genieten en voor mezelf wat steekwoorden in een Word doc geschreven had waardoor ik het blog thuis goed af zou kunnen maken.

Want, en dat is ook niet geheel onbekend, zodra ik begin te typen ben ik weer helemaal “in the moment” en zie/voel ik alles wat er op dat moment ter plekke gebeurde. Ik herbeleef alles als het ware en meestal is dat enorm leuk. Het Napa gedeelte is niet alleen maar leuk maar ondanks dat ben ik toch wel erg blij dat ik deze keer naar Diana en Graham gegaan ben.

Want gister (4/11/2017) heb ik heel even met Diana gebeld en hoorde dat het erg slecht gaat met Graham. Hij heeft een toeval gehad, er zitten sinds een paar dagen ‘s-nachts zusters aan zijn bed en alle kinderen waren opgeroepen om te komen.

Debby was er al, Sophia en Wayne waren onderweg en iedereen die ooit afscheid heeft moeten nemen van een dierbare weet wat het betekent als er gezegd wordt: let’s get them here….

Heb na het korte telefoontje van gister Donna ook meteen even gebeld om haar in te lichten want ook al zit die in hetzelfde land, die bellen echt niet vaker dan dat ik doe. Iedereen heeft ook daar immers zijn/haar eigen leven wat niet betekent dat men niet betrokken is en/of in gedachten bij hen is.

Dat ben ik ook, zelfs hier in Nederland maar dat is op dit moment ook het enige wat ik kan doen helaas….