Alweer "history", mijn laatste paar dagen in Denver.......

Maar eerlijk is eerlijk: ik denk er nog iedere dag aan terug en zou gister teruggaan als dat kon, Colorado zit "under my skin" zeg maar... But it is what it is zoals ze daar zeggen en sinds kort heb ik een soort van nieuwe "slogan": "well, that's life"! Weet eerlijk gezegd niet hoe ik daar zo ineens op kwam maar het gebeurde en het is natuurlijk ook zo. Dus nu spreek ik regelmatig hardop deze woorden uit als ik iets wil relativeren en ik moet zeggen dat het tot op heden nog niet eens zo slecht werkt!

Okay, effe terug naar toen ik nog in "my promised land" was, ik was bij donderdagavond gebleven. HET concert van Tim, Billy en Chase! Dat was een ge-wel-dige ervaring, ongelofelijk mooi, dat Red Rocks en die gasten.... kan nu nog steeds niet geloven dat ik daar gewoon bij was! 

Eerst kwam Chase om de zaak een beetje in de goede stemming te krijgen en dat lukte hem goed. Daarna kwam Billy en wow, daar wil ik best een beschuitje mee gaan eten, wat een ontzettend gave blauwe ogen heeft die gast! We waren er alle drie helemaal weg van dus die gast weet meiden te boeien van jong tot een heel stukkie ouder want Meagan is een heel stuk jonger dan ikke en Donna is 10 jaar ouder. Heel apart dat we alle drie zo onder de indruk van hem waren maar het was zo. 

Nu zijn wij alle drie dames die nogal onder de indruk kunnen raken van de real "country" look en die had Billy: jeans, simpel T-shirt en petje achterstevoren alsof hij een monteur was die net onder een auto vandaan gerold kwam om "efkes" te komen zingen. Om van zijn energie, lichaamstaal en manier van flirten met de camera nog maar te zwijgen..... 

Je kunt dus rustig stellen dat we right then and there alle drie een stevige "crush" hadden ;-))) Oftewel, zoals we dat vroeger wel eens noemden, dit was een heus sop momentje ;-)

Na Billy kwam dan the one and only Tim McGraw en die gast heeft gewoon 2 uur onafgebroken gezongen, very impressive! Wij dames waren het er alle drie unaniem wel over eens dat hij er wel eens beter uit gezien had; hij was nu enorm afgetraind maar wij vonden hem simpelweg veel te mager. Dus ja, ook bij mannen werkt dat zo dames: een beetje "vlees" op de botten staat veel mooier dan alleen maar spieren!!

Nu had dat totaal geen negatief effect op zijn zangkwaliteiten want hij is live echt ontzettend goed. Kunt wel stellen dat wij enorm genoten hebben met z'n driekes en we zijn "heftig" van plan om dit zekers te weten nog een keer te doen. Dus hopelijk komt er de volgende keer als ik er weer ben nog een country ster "voorbij" om ons weer zo'n overheerlijk toffe avond te bezorgen die ons alle drie nog lang zal heugen....

En zoals we al voorspeld hadden was het niet simpel om weer weg te komen bij Red Rocks na afloop. Red Rocks ligt namelijk in de bergen en daar gaat maar 1 weg naar toe, kan je je daar iets bij voorstellen? Dat zou in ons kikkerlandje behoorlijk wat stress opleveren maar daar niet hoor. Daar hoor je geen getoeter en zie je de auto's niet bumper aan bumper kleven omdat er misschien 1 auto tussen wil maar daar gaat het allemaal heel relaxt ook al komen ze 10 minuten geen meter verder. 

Er zijn ook gasten die gewoon nog efkes "in the back" of their pickup truck gaan zitten met de radio aan, drankje erbij en gewoon nagenieten, alleen daarvoor is zo'n auto al super haha!

Maar dat wachten is helemaal niet erg, zeker niet als je daar vooraf al rekening mee gehouden hebt. Nu kregen we tenminste de tijd om de adrenaline rustig te laten zakken maar vooral om nog even na te genieten van die geweldige avond. Ik weet niet hoe het met andere mensen gaat maar na zo'n avond kan ik nooit meteen slapen als ik thuis kom en vind ik het altijd zo'n "schok" om weer in de realiteit terug te komen. Dit was gewoon een perfecte manier om lekker na te beppen, uiteraard onder het genot van een countrygeluidje op de radio en totaal relaxt op ons gemakkie richting huis te gaan. 

Aangezien het al redelijk laat was ging Donna wel meteen naar haar mandje toen ze thuis kwam. Ik probeerde wat te schrijven maar was nog teveel onder de indruk dus daar is die avond/nacht niet meer veel van gekomen. 

De andere dagen trouwens ook niet want in tegenstelling tot D&G zijn D&S (da's wel grappig trouwens) wel mensen die het leuk vinden om erop uit te gaan. Uiteraard hadden we voor die vrijdag al plannen gemaakt; Donna en ik zouden naar de Prairie Doggies gaan kijken, eindelijk! Ik vind dat toch zulke grappige beestjes en het stikt er daar in de omgeving van dus wij op ons gemakkie de auto in en richting een leuk soort van wild life "ietsje" gereden. 

Vorige keer dat ik daar was wilden we daar ook al naar toe maar toen was het gesloten, nu gelukkig niet! Uiteraard zijn we onderweg gestopt voor mijn overheerlijke 7-Eleven en heb ik kennis gemaakt met een hele andere donut dan dat ik gewend was: dit was een soort van gekrulde donut waardoor die verschrikkelijk lekker luchtig was. Oeps.....thank you Donna, another addiction haha!

Anyways, wij zijn naar dat wild life park gegaan maar het is niet een park zoals de andere parken. Dit is heel groot en je kunt er zelfs bizons tegenkomen! Die route moet je dan wel in je auto afleggen voor je eigen veiligheid. Een andere route kan je met de fiets doen en er zijn ook veel paden waarover je gewoon kunt wandelen. Onderweg zou je dan diverse dieren tegen kunnen komen, geen gevaarlijke uiteraard maar gewoon allerlei beestjes die in het wild leven. 

Omdat het zo'n uitgestrekt natuurgebied is, is het ook ontzettend gaaf om gewoon een lekkere wandeling te maken door het park ook al zou je geen dieren zien. Er zijn een aantal grote meren met van die gave houten bruggetjes en waar het heerlijk rustig is. 

Donna en ik hebben daar eerst met de auto rondgereden en ja, in de verte zagen we inderdaad een bizon liggen! Daarna zijn we lekker gaan wandelen en daar hebben we allebei enorm van genoten. Donna weet nog veel meer mooie parken/ gebieden in/rondom Denver dus we spraken af dat we de volgende keer veel meer gaan wandelen in die mooie omgeving. I can't wait!

Tuurlijk hebben we uiteindelijk ook Prairie Doggies gezien, ik zal binnenkort weer een heleboel foto's uploaden zodat jullie weten waar ik het over heb. 

Na ons bezoek aan het park vroeg Donna of ik even langs Lana en Bruce wilde gaan en tuurlijk vond ik dat gaaf. Ook die had ik al die tijd niet gezien of gesproken en ook al zijn het aparte mensen (vooral Lana) toch heb ik veel plezier met ze gehad. 

Dus Donna belde Lana en die bleek nog met Bruce aan het lunchen te zijn in een tent waar ik al eerder met hunnie geweest was. Of ik het erg vond om daar even naar toe te gaan.... Really? Dat hoef je toch niet te vragen Donna ;-)

Het was niet lang rijden en het duurde dan ook niet lang voordat ik 2 stevige "hugs" kreeg van beiden en we gezellig aanschoven in hun "booth". Dat vind ik ook zo gaaf aan Amerika; al die "booths" die ze daar in hun restaurants hebben! 

Lana was weer helemaal op dreef en we hebben ontzettend gelachen met z'n vieren! Vraag me niet meer waarover het allemaal ging want dat weet ik niet meer. Het was ook allemaal niet zo spannend maar Lana is gewoon knotsknettergek prettig gestoord en geeft nergens iets om dus ja, we hebben enorm veel plezier gehad. 

Ook wel serieuze zaken besproken zoals haar gezondheid want ze heeft al jarenlang oogproblemen. Ze heeft nu zelfs een donor-oog waardoor ze in elk geval meer ziet dan voorheen. Helaas gaat het niet helemaal goed met dat oog en zal ze toch weer minder gaan zien maar nog steeds meer dan met haar eigen oog dat ze eerst had. Tzt krijgt ze ook nog een donor-oog voor de andere kant, hopelijk gaat dat wel allemaal goed want het is nogal wat om bijna blind te worden.... In haar geval kan ze gedeeltelijk geholpen worden maar ze is dus wel afgekeurd wat natuurlijk helemaal niet zo prettig is.

Anyways, Lana zou Lana niet zijn als ze me weer voor de gek hield en precies zo ging het hier ook. Ik kwam van het toilet terug en voordat ik het wist ging er een of andere gast voor me staan. Nu niet echt moeders mooiste met z'n lange grijze (bikers) baard, gerimpelde gezicht en niet zo'n gaaf gebit dus ik had zoiets van: "ja, wat mot je"? 

Voordat ik het weet kreeg ik een stevige hug van hem en zei hij ondertussen: "er is iets dat ik van die dame moest doen"..... Hij zag er dan wel niet uit maar was wel heel aardig dus ik hem hem maar terug ge"hugd" en had ondertussen zoiets van: "Miss Lana, I'll get you for this one"! 

Het was gelukkig niet druk in dat restaurant, met zijn gezelschap erbij waren we de enige gasten op dat moment waardoor het eigenlijk ook best hilarisch was. Lana die niet meer bij kwam van het lachen natuurlijk en dat gaat dan meestal niet geruisloos ;-) 

Na mijn onverwachte hug heb ik die gast hartelijk bedankt en ben terug naar ons tafeltje gelopen. Tuurlijk heb ik Lana even "a hard time" gegeven door haar te waarschuwen dat mijn wraak zoet zal zijn... No matter when I'll be back, keep on looking over your shoulder ;-)))  Ze had uiteindelijk wel in de gaten dat ze echt wel een keer iets terug kan verwachten dus vroeg ze hulp aan Bruce en de dame van het restaurant maar helaas pindakaas, die stonden aan mijn kant haha. 

Uiteindelijk was dat zo'n beetje het sfeertje waardoor we echt veel gelachen hebben met z'n viertjes. In dat sfeertje zijn we dan ook vertrokken maar niet nadat ik de gave bijna nieuwe auto van Lana moest bewonderen en boy, wat een bak zeg! En wat een leuke nummerplaten, blingbling! Ook daarvan heb ik volgens mij foto's (uiteraard!) 

Lana liet me beloven dat ik de volgende keer weer tulpen mee moest nemen want ze was er nog steeds helemaal weg van. Ik had jaren geleden voor een aantal mensen tulpenbollen meegenomen en die van haar schijnen jaar na jaar opnieuw op te komen, heel apart! Ze kan het wel vertellen hoor: that's Colette's corner and I always think of you when I look at it! And I always ask myself: now where is she when I need her...... Hoezo overdrijven ;-)  Maar toegegeven: het klinkt wel leuk natuurlijk.

Nadat we afscheid genomen hadden gingen Donna en ik terug naar huis om ons om te kleden en Steve op te gaan halen want we gingen die avond naar de musical Saturday Night Fever, cool! 

Er was op zich tijd genoeg voordat we moesten vertrekken maar "mister" Steve was weer eens te laat, dat schijnt eigenlijk zo'n beetje altijd zo te gaan dus was Donna even "not amused".... We hebben snel even iets bij de supermarkt gehaald om onze magen tevreden te stellen voor een paar uurtjes en spraken af dat we na de voorstelling "a late night dinner" zouden hebben. Vond ik eigenlijk ook wel weer gaaf en iets typisch Amerikaans ;-) 

Het was een leuke voorstelling in een super klein maar gezellig theatertje met een soort van ieniemienie klein podiumpje. Niet een professioneel maar een studentengezelschap liet het publiek genieten van hun voorstelling en ondanks dat het dus geen ervaren artiesten waren, was het toch erg leuk om te zien. 

Wat ook weer typisch Amerikaans was en wat je je hier niet voor kunt stellen: je mag daar gewoon je drinken meenemen de zaal in, er zijn zelfs cup holders waarin je je eigen beker kunt plaatsen! Daar houd ik wel van moet ik zeggen en nee, het werd geen zooi en iedereen nam netjes z'n/haar eigen beker mee om weg te gooien na de voorstelling. Da's nog eens goed opgevoed!

Na de voorstelling zijn we gezellie naar Chili's geweest en we hebben daar overheerlijk gegeten! We waren wel een beetje laat maar naar Nederlandse maatstaven zijn we nog steeds enorm vriendelijk geholpen. Donna vond het echter niet zo'n goede service en als je het vergelijkt met andere Amerikaanse restaurants had ze ook wel gelijk. Maakte voor mij echter niks uit, ik had overheerlijk gegeten en het was ook nog eens typisch Amerikaans dus...

Tijdens ons eten spraken we over van alles maar ook over D&G en over wat voor een apart stel dat toch eigenlijk blijkt te zijn. Donna zou eigenlijk al een keer naar hunnie gegaan zijn maar had nu zoiets van; ik heb geen zin in zoveel stress dus voorlopig ga ik echt niet. Diana had me nog verteld dat ze haar al snel verwachtte nadat ik vertrokken zou zijn, denk dat die redelijk teleurgesteld gaat zijn. 

Ook vertelde D&S me nog dat Graham een keer beroofd is van zijn dure horloge die hij wilde verpatsen, iets waar ik nog nooit iets van gehoord had. We zijn het eigenlijk allemaal wel met elkaar eens: het is een stel met een hart van goud maar ook met een enorme bult stress omdat ze het elkaar zo niet makkelijk maken. Verder is Graham blijkbaar nergens echt gelukkig mee te maken, alleen als hij weer veel geld zou hebben is hij gelukkig maar hij lijkt nu meer op een heuse oude brompot (helaas...) 

Voor mij staat in elk geval al wel vast dat ik volgende keer hoogstwaarschijnlijk alleen in Denver zal vertoeven. Heeeeeel misschien ga ik wel naar Louise in Ventura maar dat ligt aan veel zaken waaronder uiteraard het budget!

Na ons late night dinner zijn we naar huis gegaan en zijn zullie eigenlijk zo'n beetje meteen naar bed gegaan. Ik heb nog heel even achter de computer gezeten maar ben eigenlijk ook snel naar beneden gegaan. Want de volgende ochtend zou ik redelijk op tijd m'n mandje uit mogen want volgende dag zou "Toni" dag zijn! Nu was ik iedere dag wel op tijd op, meestal was ik al om half 9 wakker no matter hoe laat ik ook naar bed ging. Niet echt een vakantie waar uitgerust is dus ;-)

Toni, het vrouwke dat destijds mijn 1e ride along met Deek geregeld heeft maar nu niet meer bij Westminster PD werkt, zou mij rond half 11 op komen halen. Dan zouden we gaan ontbijten/brunchen, overheerlijk bijkleppen en later die middag nog even langs Deek gaan om "hi" & "bye" te zeggen. Bye voor mij helaas omdat ik die maandag alweer naar ons kikkerlandje zou vliegen. 

Zover was het echter nog niet en toen Toni me op kwam halen hebben we eerst bij Donna zitten kletsen. We raakten nu eenmaal aan de praat en hadden (en hebben nog steeds trouwens) elkaar zoveel te vertellen/vragen dat we geen minuut wilden verspillen ;-) 

D&S waren die ochtend al vroeg vertrokken om naar de stort etc te gaan en ik hoorde op een gegeven moment de voordeur open gaan; ze waren terug om de aanhanger terug te brengen. Maar omdat Toni haar auto op de oprit stond konden ze die niet terugzetten..... oeps! 

Toen zijn we ook meteen maar vertrokken richting een leuk ontbijt/brunch tentje dat Toni zich nog wist te herinneren. Dat was een stukkie rijden maar dat gaf niks, ondertussen buurten wij honderuit, heerlijk!

We hebben overheerlijk gegeten, lekker slechte wafels, en zijn daarna richting de schoonouders van Toni gereden om kennis te maken met haar honden. Toni en Scotte hebben immers maandenlang getoerd door diverse staten op hun motoren en woonden op dat moment in bij haar schoonouders. Ze hadden langer weg willen blijven en hun eigen huis verhuurd maar moesten eerder terugkomen omdat het geld op was door motorpech.

Erg jammer, zeker omdat de vader van Scotte erg op Graham lijkt met zijn gedrag! Dat was dus een onderwerp waarover we ook veel gepraat hebben, zeker omdat ik me zo ontzettend goed voor kon stellen hoe Toni zich voelde en dat vond zij dan weer heel erg fijn. Want het is bijna niet uit te leggen hoe dat voelt als je het zelf nooit meegemaakt hebt....

De schoonouders waren niet thuis, Scotte trouwens ook niet, die zat in de gym. Wij zijn lekker met de hondjes gaan wandelen en hebben uiteraard onderweg wederom honderduit gekletst. Toen we terugkwamen waren haar schoonouders er nog steeds niet maar Scotte wel dus even hello gezegd. 

Daarna zijn we naar boven gegaan (zullie woonden beneden waar alweer een complete woning was gemaakt) en hebben boven verder zitten praten. Ook over serieuze zaken zoals de problemen die Toni heeft met haar zus, hun zo niet prettige jeugd etc en dat was zo emotioneel voor Toni dat ze het niet droog kon houden ocherreme....

Tja, dat hoort er ook bij maar het is wel bijzonder dat je zo snel zo'n click met elkaar hebt dat je zowat alles deelt, leuke maar ook de niet leuke dingen.

Na dit serieuze gesprek en een lekker groot glas water (want het was daar uiteraard overheerlijk warm weer...... zucht.....) zijn we weer verder gegaan. We zijn toen richting Westminster PD gereden om Deek even te zien wat uiteraard weer heel leuk was ook al duurde het maar 5 minuten omdat hij naar de briefing moest. Hij vond het heel tof om Toni weer te zien en ze kreeg dan ook een stevige hug.

We hebben even gezellie staan kletsen met z'n driekes en het is wel jammer dat er niet meer tijd was want volgens mij zouden wij het wel erg leuk kunnen hebben met z'n 3. Toni en Deek hebben natuurlijk Schotland gemeen en dat merkte je ook meteen aan Deek; zijn accent was ineens mega versterkt waardoor ik 1 zin niet kon verstaan. Dat deed hij expres zo bleek later want juist met die ene zin hield hij weer eens lekker voor de gek, what else is new ;-) 

Nu vind ik dat niet zo erg want ik heb hem uiteraard daarna nog even een mailtje gestuurd om hem "ff" terug te pakken, grapjas! Tuurlijk weet ik dat het bij de volgende ride along weer precies zo gaat and I like that haha!

Na ons bezoekske aan Deek heeft Toni mij teruggebracht, het was inmiddels alweer bijna 5 uur en zij hadden nog wat werk te verzetten aan hun project: Lovin' America. Heel erg jammer want we hadden allebei het gevoel dat we nog steeds niet bijgepraat waren maar ja, that's life en dat moeten we de volgende keer dan maar weer inhalen....

D&S waren niet thuis en ik wist eigenlijk niet goed wat we met eten zouden doen dus ik heb maar efkes gebeld. Bleek dat die twee hard gewerkt hadden in het huis dat ze te koop gingen zetten, daarna richting het casino gegaan waren om even wat te gaan pokeren en een hapje te eten. Okay, no worries, dan loop ik even naar de supermarkt en ga daar wat eten halen.

Dus ik op m'n gemakkie richting de supermarkt gelopen en had zoiets van: laat ik nu maar eens lekker op m'n gemakkie rond gaan struinen, tijd zat. Vind dat af en toe wel lekker, eens kijken wat ze daar allemaal voor lekkers hebben ;-)

Ineens hoor ik achter mij een stem zeggen: "hello stranger"!

Toen ik om keek stond Donna daar en keek me lachend aan. Toen ik vroeg hoe het kwam dat zij daar naar toe gekomen was zei ze dat ze tegen Steve gezegd had dat hij haar daar maar af moest zetten en dat hij maar naar huis moest gaan. Dat vond ik dan wel weer tof van haar en op advies van haar zijn we samen naar een of andere tent gegaan waar ik Noodles gegeten heb en haar getrakteerd heb op koffie. 

Die koffie was een paar dagen eerder door Ava, haar kleinkind helemaal geconfisceerd en had Donna daar niet van kunnen genieten. Die avond dus wel en ik vond het wel fijn dat ik haar een keer kon trakteren. Na het eten zijn we rustig terug gewandeld en kwamen langs een grote wasserette. Ik heb me altijd al afgevraagd hoe het er daar aan toe gaat en hoe duur het is dus dat vroeg ik aan Donna. Je kunt wel raden hoe het toen ging: we zijn die wasserette in gegaan en zij heeft me alles uitgelegd, dat was wel grappig. 

Je ziet daar bv verschillende wasmachines staan, ook hele grote en dat had ik dan weer niet gedacht. En dat er zoveel gebruik van die dingen wordt gemaakt had ik eigenlijk ook niet verwacht trouwens....

Anyways, hierna zijn we terug gelopen naar huis, hebben nog even zitten kletsen en toen hebben Donna en ik nog even naar een nieuwe film van Kevin Costner gekeken. Die wilde ik eigenlijk beneden kijken maar Donna kreeg het apparaat niet aan de gang dus toen maar gezellie boven gekeken. Donna lag lekker lam op de ene bank en ik op de andere en we hebben overheerlijk lui naar Kevin gekeken. 

Ondertussen had ik Toni een appje gestuurd dat ik het zo'n toffe dag gevonden had en dat ik haar en Deek wel erg zou gaan missen. Kreeg ik later een appje terug met o.a. de opmerking dat we door al ons geklets gewoon helemaal vergeten waren een foto van ons twee te maken! Daar was ik ook al achter gekomen maar ja.....

Het was al redelijk laat dus ik appte terug of ik haar misschien nog kon bellen. Want ze had gevraagd of ze misschien zondag langs kon komen om de foto te maken. Toen ik dat besprak met Donna zei die: misschien kan Toni jou naar het vliegveld brengen maandagochtend want morgen weet ik niet hoe laat we thuis zullen zijn. Rocky Mountain National Park stond immers op het program! 

Toen ik Toni appte of ik misschien nog even kon bellen, dat was net ff iets makkelijk dan alles te moeten typen kreeg ik niet veel later van haar telefoon en hoorde ik haar zeggen: "no, it's not too late to call" haha! 

Ik dus gezegd wat ons programma was voor die zondag en dat ik maandag al vroeg de bus zou pakken naar het vliegveld waarop Toni zelf al meteen zei: dan breng ik jou toch naar het vliegveld?! Kunnen we meteen nog even verder kletsen! Dat was natuurlijk precies zoals Donna en ik het al uitgedacht hadden en Toni begreep dat zonder te vragen, very nice! Dus toch nog weer even een "Toni" momentje voordat ik naar huis zou gaan en ik verheugde me daar enorm op.

Toni zou maandagochtend eerst om 6 uur (!!!!) in de ochtend een afspraak hebben bij Starbucks waar ze parttime zou gaan werken en daarna zou ze naar mij komen. Meer dan op tijd genoeg om richting het vliegveld te gaan, nice! 

Na dat telefoontje en de film zijn we maar naar bed gegaan want de volgende dag stond het Rocky Mountain National Park op het program whoohoo!!!!! Dat zou mijn 1e National Park in Amerika zijn dat ik zou gaan bezoeken, very cool en ik was danook helemaal happy.

Om zondag nog steeds erg happy te zijn natuurlijk want het was ook nu weer een overheerlijk zonnige dag dus het zou weer eens een top dag gaan worden! En dat was het ook!

We zijn redelijk vroeg vertrokken en omdat Steve graag via de mountains rijdt hebben we er 2x zo lang over gedaan om bij het park uit te komen. Op zich niet erg want ik heb hele diverse landschappen gezien, erg gaaf hoor! Maar Donna had eigenlijk wat meer willen "hiken" in het park, iets dat nu wat lastiger geworden was. Van de andere kant had ze daar al op gerekend zo zei ze later omdat ze wist dat hij zo zou rijden. 

Omdat zullie zo'n relaxte mensen zijn en ook behoorlijk wat weten over een en ander was het absoluut geen straf om zo lang in de auto te zitten. We zijn onderweg nog in een heel leuk stadje gestopt, zo'n stadje dat je altijd op tv ziet als je het over die typisch Amerikaanse series hebt zoals Dr. Hart of Everwood. Daar wil ik beslist tzt dus ook nog een keer naar terug en dat gaat ook zeker gebeuren want Donna houdt daar ook enorm van, lucky me haha!

Toevallig was daar ook een soort van braderie aan de gang dus bij die tentjes zijn we ook nog even gaan neuzen. Uiteraard ook een pitstop gemaakt en Donna liep op de terugweg naar Steve langs een groot meer waardoor die omgeving nog gaver werd. We waren Steve toen trouwens allang kwijt geraakt maar ach, die zouden we wel weer ergens tegenkomen, heerlijk hoe die twee daar op die manier mee omgaan! Tuurlijk zijn we Steve later ook weer tegen gekomen en zijn we weer verder gereden richting het park.

We zijn in het begin van het park gestopt om naar wat Moose te kijken die verder weg stonden en zijn daarna rustig helemaal naar boven gereden. Wat een ontzettend gave uitzichten allemaal en wat een íiieeekkkkssss" momenten toen we langs afgronden reden, brrr..... Dat is dan weer niks voor mij en ik heb me toen ook maar even omgedraaid richting Steve. Die had allang door dat ik schrik had en gelukkig is dat dan niet zo'n grapjas die expres dichtbij de rand gaat rijden maar houdt gewoon netjes rekening met mijn angst. Kudos for Steve! 

Toen we bijna boven waren zijn we uitgestapt en een heel stuk naar boven gaan wandelen. Dat viel nog niet zo mee want het was regelmatig behoorlijk steil en later zijn Donna en ik ook nog op wat rotsen geklommen dus onze workout hadden we weer gehad. Je had daar ook behoorlijk last van de ijle lucht natuurlijk, dat is ook een goede smoes om niet toe te hoeven geven dat het niet zo "snor" zit met je conditie haha. 

We hebben daar heel wat foto's gemaakt, die komen binnenkort ook allemaal op deze site maar daar ga ik vanaaf niet meer aan beginnen hoor! Zit alweer zo'n 2 uur te typen en krijg honger ;-)

Nadat we ontzettend genoten hebben in het park zijn we teruggereden en ook die rit was prachtig! Ik heb zo verschrikkelijk genoten en heb geprobeerd alles goed in te prenten om er nog heel lang van na te kunnen genieten! 

Ik had gezegd dat ik hunnie op dinner wilde trakteren omdat ze zo goed voor me geweest waren en dat hunnie het restaurant maar moesten uitzoeken. Dat werd uiteindelijk Olive Garden en dat vond ik helemaal prima. Dat kende ik al van jaren geleden toen Diana me daar een keer mee naar toe genomen heeft om te gaan lunchen. 

We hebben daar redelijk gegeten maar het was niet je van het helaas..... Donna's soep was op dus die kon ze niet meer bijbestellen (het was all you can eat soup & salads voor haar) ze konden er wel een paar mee naar huis geven zodra de soep weer klaargemaakt was.... Nou ja, doe dan maar.... Ook werden we "verzorgd" door een meske dat voor de 1e keer aan het werk was, alles bijna liet vallen en niet eens onze glazen met water bijvulde (dat vond Donna absoluut slechte service want dat gebeurt normaliter zonder dat ze erbij nadenken daar) 

Nu vinden wij dat niet zo apart omdat wij het gewoonweg niet gewend zijn, gratis refills maar Donna was not amused. Dat was op zich dan wel weer jammer omdat het de laatste avond was maar goed, gelukkig is het niet zo dat onze avond daardoor verpest werd en bovendien hadden we natuurlijk al een hele toffe dag gehad! 

Ik moest wel lachen met Steve want die vroeg op een gegeven moment: "why are you buying us dinner? We are not broke you know"

Nee, daar was ik inmiddels ook wel achter gekomen; zullie zijn niet mega rijk of zo maar ze kunnen het allemaal wel goed betalen. Omdat ze niet van luxe houden maar willen genieten in het leven besteden ze liever daar wat geld aan maar ik kan dan ook weer niet zeggen dat ze geld verspillen. 

Ik heb even uitgelegd dat ik hunnie wilde bedanken voor wat ze gedaan hadden en toen was Steve weer tevreden ;-)

Toen zijn we naar huis gegaan, ben ik de laatste dingen in gaan pakken en zijn zullie naar bed gegaan. Uiteraard was het bij mij weer passen en meten wat het gewicht betreft, het lijkt veel aan gewicht wat je mee mag nemen maar ik zit daar altijd al heel snel aan. Met nog meer dan genoeg ruimte in mijn koffer overigens, daar ligt het niet aan.....

Maar net zoals altijd lukte het me nu ook weer en daarna ben ook ik naar m'n mandje gegaan. Want de volgende ochtend zou m'n wekker al om 6 uur gaan, ik wilde uiteraard nog even douchen voordat Toni me op zou komen halen en wilde uiteraard klaar staan als ze kwam. 

Helaas is dat niet zo'n ontspannen ritje geworden als we gehoopt hadden, het was voor Toni een typische "heb ik weer" maandagochtend en uiteraard deed Murphy's Law ook lekker mee. 

Toni's man Scotte vroeg haar namelijk of zij hem naar het werk wilde brengen anders had ze geen auto. Daar had ze geen erg in gehad en normaliter is dat niet erg maar wel als ze mij weg wilde brengen. Oeps..... Maar goed, op zich geen ramp ware het niet dat ze op de terugweg van hem weg brengen door hem gebeld werd: hij had zijn gsm in de auto laten liggen..... Dus zij moest weer terug naar waar ze vandaan kwam en dat is af en toe in Amerika nog niet zo simpel. Soms duurt het best lang voordat je weer een mogelijkheid krijgt om om te keren. 

Ondertussen was het natuurlijk drukker geworden op de weg want het was later geworden waardoor Toni er veel langer over deed om richting ons te komen. De afspraak van 6 uur bij Starbucks haalde ze ook niet, daar had ze al over gebeld en die had ze gelukkig kunnen verzetten. 

Maar ze was nu pas om half 9 bij ons en ik had eigenlijk rond die tijd al op het vliegveld willen zijn. Normaliter is het een halfuurtje rijden maar in de spits is dat net weer ff iets anders. Daar kwam nog bij dat we allebei niet wisten dat er zoveel wegwerkzaamheden waren bij het vliegveld waardoor het verkeer enorm vast liep. Ik zou me nu dus ontzettend moeten gaan haasten om op tijd te zijn en dat kwam eigenlijk heel slecht uit! 

Want toen ik zaterdag mijn boarding pass al wilde uitprinten kreeg ik keer op keer de melding dat ze mijn reservering niet konden vinden! Uh....what?!??!!? Dat maakt je niet echt relaxter moet ik zeggen. Maar ik had me voorgenomen dat er geen probleem zou zijn want ik had uiteraard alle papieren v.d. reservering etc bij me dus ik zou wel "ff" bij een van die machines op het vliegveld inchecken. 

Onderweg naar het vliegveld hebben Toni en ik wel weer gekletst natuurlijk en kwam het gesprek toch weer terug op mijn wens ooit naar CO te kunnen verkassen. Zij had zoiets van: "we just HAVE to get you here, there has to be a way". 

Ook vertelde ze me een grappig verhaal van over hoe zij "on the road geleerd" had om te vloeken, dat doen immers al die bikers. Maar ze vond bij thuiskomst dat ze dat toch maar beter af kon leren omdat werkgevers daar waarschijnlijk niet zo dol op zouden zijn.... Toen heeft ze iets verzonnen waarin ze wel haar agressie kwijt kan en voortaan roept zij: "bunny buts"!!!! 

Scotte had zoiets van: What did you just say,did I hear you right???? 

Was wel grappig zoals zij dat vertelde, helaas is met schrijfwerk geen intonatie mee te geven maar ik vond het zo grappig dat ik ga proberen hetzelfde te doen! Dus als iemand mij ooit hoort roepen: Bunny buts weet je dat ik "even" iets kwijt moest ;-)))

Toen vertelde ik haar wat Graham mij verteld had en vroeg haar of zij misschien wist of het "overstaying" van je visum inderdaad legaal was. Daar had ik immers nog steeds nogal wat twijfels over en zij had ook zoiets van: ik geloof niet dat dat legaal is anders deed iedereen dat toch wel? Precies, zo dacht ik er ook over. 

Maar toen Toni gehoord had dat Graham me wel wilde sponsoren wilde ze daar wel eens meer over weten. Tja, uh, daar heb ik me niet echt in verdiept want dat was nog nooit nodig geweest helaas. Later die dag kreeg ik op het vliegveld nog een appje dat Toni al op het internet nagekeken had wat het sponsoren inhield en dat zij, als hun bedrijf van de grond zou komen, mij absoluut ook wilde sponsoren en wellicht zelfs nog wel een baan aan konden bieden! Wow...... daar was ik toen even heel erg stil van! Of dat nu gaat lukken of niet tzt, dat iemand dat voor mij over zou hebben......

Anyways, we kwamen nog net op tijd op het vliegveld aan, hebben heel snel met Toni's gsm 2 foto's gemaakt en ik ben maar snel naar binnen gegaan. Toni had al gezegd: als je je vlucht mist dan bel je maar en dan kom ik je gewoon weer halen ;-)

Tuurlijk werkte de incheckmachine niet bij mij en moest ik in de rij gaan staan. Balen want het was allemaal maar net op het nippertje qua tijd en eigenlijk had ik het gewicht van mijn koffer eerst nog willen checken voor de zekerheid. Want bij D&S had ik de koffer met een normale weegschaal gewogen, niet met een digitale en ik had geen zin om veel bij te moeten betalen omdat ik overgewicht had. 

De dame die voor mij stond had haar vlucht al gemist door het oponthoud rondom het vliegveld dus die baalde ook stevig. We raakten aan de praat tot zij naar de incheckbalie mocht gaan. Ik dacht dat er een andere balie vrijkwam dus ik liep daar op af maar die dame was nog bezig dus helaas.... Toen zei de vriendelijke dame die voor me gestaan had dat ik maar achter haar moest blijven staan want de persoon die haar hielp was zo verschrikkelijk aardig, die zou mij ook vast heel goed kunnen helpen! 

Dat zijn dan toch hele fijne dingen om mee te maken en inderdaad, die dame achter de incheckbalie heeft ook mij erg tof geholpen. Ze kon zich precies voorstellen hoe gestresst ik me moest voelen en nee, er was niks verkeerd gegaan maar het lag aan het systeem. Er zijn een aantal maatschappijen samen gegaan en daardoor zijn er diverse fouten in het systeem ontstaan. Pfff..... gelukkig maar want ik was al bang dat ik Toni moest bellen omdat ze mijn reservering niet konden vinden. Tuurlijk zou ik het niet erg vinden om langer daar te blijven maar niet om die reden! 

Op naar de Security Check, hopende dat ik deze keer gewoon zou mogen doorlopen en eens extra gecontroleerd zou worden. 

Helaas.... ook nu werd ik weer apart gezet en kwam er een alleraardigste gast van Homeland Security mijn spullekes checken. Met dit manneke heb ik eigenlijk best een leuk gesprek gehad, hij was helemaal niet te beroerd om een en ander uit te leggen. 

Zo ook dat hij niet kon beginnen omdat iemand anders nog niet uitgelogd had.... Bunny Buts!!! Ik wil door guys want ik begin nu toch echt wel in de stress te schieten. Dat begreep hij maar die persoon die uit moest loggen kon hij niet meteen vinden, bummer!

Uiteindelijk werd er door die andere persoon uitgelogd en kon met mijn check begonnen worden. Ondertussen legde hij uit wat er allemaal niet te zien was op de scans waardoor er extra gecheckt moest worden; coins, jewelry and more. Nu wist ik dat ik niks bij me had dat verboden was dus daar maakte ik me dan ook al helemaal geen zorgen over. Maar wel over de tijd!

Uiteindelijk was alles "ok", had ik zelfs geen overgewicht en kon ik mijn weg vervolgen. Ik was nog wel van plan om iets te eten te kopen en uiteraard nog even lekkere koffie te scoren, tenslotte duurde het niet lang meer voordat ik dat allemaal niet meer kon krijgen. Dat is gelukkig allemaal nog gelukt en ik kwam precies op tijd bij de gate aan; ze waren net begonnen met boarden. 

Dacht ik....

Want voordat ik kon boarden hoorde ik dat mijn naam omgeroepen werd en dat ik me moest melden bij de balie bij de gate. WTF is er nu weer aan de hand dan?? Dat is niet echt lekker als je al zo gestresst bent hoor! Normaliter kan het me allemaal niet zoveel schelen maar nu vond ik het toch niet echt prettig. 

Bleek dat mijn paspoort gecheckt moest worden, had waarschijnlijk ook met het systeem te maken, wat het inchecken en de Security Checks betreft is het toch wel een hele aparte reis geweest die begon op Schiphol met mijn Esta Waiver die niet goed was!

Anyways, uiteindelijk zat ik dan toch in het vliegtuig en wilde ik mijn croissantje op gaan eten want ik had toen toch wel honger hoor! Helaas pindakaas, ik kwam er achter dat ik dat dus in alle haast vergeten was mee te nemen, Bunny Buts!!!!!

Gelukkig zou de vlucht naar Philly niet lang duren en had ik nog iets lekkers meegenomen om te snoepen ;-)  

Deze vlucht en de vlucht naar A'dam verliep redelijk "smooth" tot dat we vlakbij A'dam waren, daar was het toch even "not so funny" vanwege het slechte weer. Dat had ik al wel gezien toen ik bij Donna naar de weersvoorspelling gekeken had maar ik had gehoopt dat wij daar geen last van zouden hebben. Dat hadden we dus wel maar gelukkig hadden we een "goei chauffeurke" die het toestel netjes aan de grond zette. 

En zo was ik dus weer thuis...... Voor veel mensen misschien niet te begrijpen maar daar ben ik nooit blij en voor mij een reden om "lekker" met de trein richting Eindhoven te gaan. Dan heeft niemand last van mijn niet zo'n blije humeurke en kan ik rustig balen ;-)

Inmiddels ben ik alweer een paar weken thuis en heb het vanaf dag 1 weer erg druk gehad met werk en allerlei afspraken voor m'n buik en beugel/tanden. 

Het normale leventje begon dus alweer erg snel maar dat wil niet zeggen dat ik mijn trip alweer vergeten ben, ik denk er zoals eerder gezegd nog dagelijks aan. Probeer dat gevoel lekker lang vast te houden, liefst tot het moment dat ik weer mag gaan ;-) 

Dit is voor deze trip dan meteen het laatste bericht maar niet getreurd: binnenkort kunnen jullie nog gaan "genieten" van alle foto's die ik gemaakt heb die laatste paar dagen. Enne, er komt ongetwijfeld weer een keer een tripke en dan begin ik weer gewoon opnieuw ;-)))

So long people, see ya next time!