Donderdag in Napa....

Ondanks dat ik nu toch alweer een hele poos thuis ben ga ik toch verder met mijn blog. Ik snap dat mensen het nu niet echt interessant vinden om te lezen maar omdat het voor mij ook een soort van dagboek is schrijf ik gewoon lekker verder. Degene die het wil lezen leest het gewoon en ik ga even lekker terug in de tijd ;-)

Het was inmiddels vrijdag geworden in Napa, de een na laatste dag dat ik daar zou zijn want zaterdag zou ik weer terugvliegen naar Colorado.

Ik was op tijd wakker, heb met Diana samen ontbeten en ben naar een andere 7 eleven gelopen. Had op de plattegrond gezien dat er meerdere in de buurt waren en ik houd nu eenmaal van exploren dus dit was wel leuk.

Onderweg heb ik nog wat foto’s gemaakt van de bergen die nog zichtbaar in brand stonden en waar ook veel rook te zien was. Eigenlijk ongelofelijk dat zoiets desastreus zo dichtbij was; van de ene kant was iedereen er mee bezig, van de andere kant ging het leven gewoon door….. Erg vreemde gewaarwording!

Op de terugweg heb ik de meds opgehaald voor Graham, Diana had me dat gevraagd. Ik kwam daar toch zowat langs en dan kon zij thuisblijven. Natuurlijk deed ik dat, was ook wel erg nieuwsgierig hoe dat daar zou gaan.

Eerst efkes zoeken naar de apotheek maar die was al snel gevonden. Uiteraard stond ik in de verkeerde rij, had niet goed opgelet op de tekens op de grond. Daar stond namelijk aangegeven: disabled en die rij was dus niet voor mij. Vond al dat het personeel mij zo vreemd aankeek ;-)

Anyways, het was ook niet echt duidelijk waar je nu precies moest aansluiten dus heb ik maar even gevraagd waar ik moest zijn. Bleek dat ik zowat meteen aan de beurt was maar omdat er nog wat vragen waren moest ik me ook nog even bij het loketje ernaast melden.

Da’s prima maar op de vragen die ze daar stelden kon ik geen antwoord geven. Er werd o.a. gevraagd waarom ik nu al kwam want als het goed is had Graham nog voor een week medicijnen? Uh… right, I haven’t got a clue, I was send here to get these and that’s all I know….

Toen vroeg die alleraardigste dame of ik misschien een telefoonnumer had dan zou zij even contact opnemen met Diana. Dat had ik uiteraard en gelukkig nam Diana de telefoon op. Toen was het zo geregeld, Diana kon uiteraard wel antwoord geven op al die vragen.

Toch vond ik het wel een beetje vreemd dat ik, een vrouwke uit Nederland zonder enige zichtbare connectie met Graham of Diana, die meds gewoon mee kreeg. Ze zijn daar best goed van vertrouwen zo bleek.

Hierna ben ik even naar een hele leuke winkel gelopen, soort van combi tussen een tuincentrum, dierenwinkel en doe het zelfzaak. Daar heb ik 2 kleurige planten gekocht voor Graham’s slaapkamer want die kon wel wat opgefleurd worden naar mijn mening.

Graham lag daar maar 24/7 en enige uitzicht dat hij had was op de niet zo gezellige tuin met schuur, beetje de verkeerde kant van de tuin zeg maar. Want als hij uitzicht zou hebben op het overdekte gedeelte was dat leuker geweest omdat ze daar nogal wat werk aan besteed hadden.

Ik vond het eigenlijk ook best vreemd dat Diana Graham’s bed niet in de woonkamer neergezet had. Dan had hij veel meer bij alles betrokken geweest en had hij nog naar buiten kunnen kijken waar wat leven te zien was. Mensen die voorbij liepen, auto’s die voorbij reden, gewoon een beetje het normale leven zeg maar. Hij lag nu apart achterin het huis in de slaapkamer, erg saai als je het mij vraagt.

Want ze hebben een open keuken dus als hij in de woonkamer gelegen had, had hij van Diana’s gerommel nog wat meegekregen en hadden ze toch nog wat contact kunnen hebben. Een heel stuk gezelliger als je het mij vraagt en ik zou dit dan ook gedaan hebben maar ja, ik ben Diana niet ;-)

Toen ik terugkwam met de planten waren ze allebei verrast en vonden het een superleuk idee (gelukkig!) Diana heeft ze meteen neergezet zodat Graham er van kon genieten, voor zover je dat nog genieten kon noemen natuurlijk..

Diana ging de oppashond halen terwijl ik bij Graham bleef want de hulp zou komen die Graham zou verzorgen.

Nou, dat ging dus zo niet goed ocherreme Graham…. Ik kon zowat letterlijk verstaan wat er gezegd werd en op welke toon en die hulp was helemaal niet zo aardig tegen hem. Ik kon me dan ook goed voorstellen dat hij zei dat ze op moest hoepelen en dat hij niet mee zou gaan werken. Ik bedoel, hij had beslist zijn slechte momenten maar ook nog goede en juist op die goede momenten realiseerde hij zich natuurlijk goed wat er aan de hand was.

Dan lig je daar hulpeloos in je mandje en is er een totaal vreemde dame je uit aan het kleden, aan het wassen en geeft je opdrachten om dingen te doen die je helemaal niet leuk vindt. Kon me levendig voorstellen dat hij daar moeite mee had en ik heb dat ook even tegen Diana verteld toen ze terugkwam.

Want ze hoorde alleen het verhaal van de hulp die haar kant van het verhaal vertelde en van Graham werd gezegd dat hij het allemaal verkeerd gezien had. Dat kon ik niet zo goed hebben en omdat Diana meestal weg was als de hulp er was waardoor zij zelf niet kon horen wat er gezegd/gedaan werd heb ik haar verteld wat ik gehoord had. Daar schrok ze toch wel een beetje van en ze begon zich te verontschuldigen dat ze daar zelf nooit bij was maar dat begreep ik wel; als die hulp er was kon zij weer even het huis uit om boodschappen te doen of zo. Die moesten immers ook gedaan worden en bovendien is het heel belangrijk dat je in zo’n situatie ook zoveel mogelijk aan jezelf probeert te denken. Het is allemaal heavy enough om 24/7 voor iemand te zorgen die eigenlijk in een verpleeghuis thuis hoort.

Toen Diana terug was zijn we even met Georgia de hond gaan wandelen en hebben wat leuke foto’s gemaakt. Was wel fijn om er even tussenuit te zijn maar het voelde ook niet echt goed want tja, Graham lag daar dan wel in zijn eentje….

We kwamen bij een soort van kleine ranch waar paarden opgevangen waren die uit de vlammenzee gered waren, very cool! Iedereen had daar eigen stallen etc geopend om mens en dier op te vangen, kosteloos. We zijn een stukkie doorgewandeld en kwamen weer terug waar we het kleine parkje in gegaan waren.

Diana ging terug en ik liep nog even naar de paarden om wat foto’s te maken, dat had ik niet gedaan toen we daar langsgelopen waren. Very strange, I know want ik maak overal foto’s van maar toch ;-)

Toen ik naar huis liep zag ik Diana bij een stel staan praten, die hadden een enorm gave mooie zwarte hond. Dat stel had ook het nodige meegemaakt, de man des huizes had ook allerlei serieuze gezondheidsproblemen gehad en was nu bezig met de revalidatie thuis.

Na even gekletst te hebben zijn we naar huis gelopen, ben ik thuis gebleven en is Diana wat boodschappen gaan doen. We zouden naar Happy Hour gaan bij een of ander wazig tentje waar Diana dol op was.

Want daar kreeg je gratis nachos bij Happy Hour en die gingen er bij Diana in als koek haha.

We waren al eens eerder bij die Mexiaanse tent geweest toen ik een paar jaar geleden ook bij hunnie geweest was en mijn bezoek niet zo goed eindigde…. Ik vond het toen eigenlijk al erg vreemd dat zowel Diana als Graham die tent zo leuk vonden, meestal wilde Graham een beetje de luxe tentjes af als we al ergens naartoe gingen en dit was nu niet echt een luxe tent zeg maar haha.

Maar goed, ik was daar immers voor Graham en Diana dus wij gingen naar Frida’s Mexican Grill en gingen daar aan het uiteinde van de bar zitten. Die bar eindigde zo’n beetje met een hoge tafel waaraan maximaal 5 mensen konden zitten en daar hadden we de vorige keer ook gezeten.

Er zaten op dat moment 3 mensen aan die tafel, een stelletje en een of andere gast die er niet echt onappetijtelijk uitzag ;-)

Diana ging aan het hoofd van de tafel zitten dus de enige plek die nog over was, was naast die leuke gast. Denk wel dat Diana dat zo’n beetje uitgekiend had, koppelaarster als ze is ;-)

Nadat we besteld hadden hebben we ons allemaal even voorgesteld, heel even gekletst waarna het stel al snel wegging. Die Mexicaan, Miguel genaamd, bleef nog even zitten om met ons verder te kletsen.

Miguel vroeg waar ik werkte en toen ik zei dat ik bij de politie werkte had hij zoiets van: “Yes”!!

Snap nu nog steeds niet waarom hij daar zo blij mee was maar goed, zijn feestje, ik vond het een ietwat vreemde reactie.

En wat hij verder allemaal vertelde over zichzelf vond ik ook nogal vreemd, het was nogal persoonlijk namelijk en lang niet altijd “by law” zeg maar. De details ga ik hier niet neerzetten, heeft niemand iets aan en gaat niemand iets aan maar laten we maar zeggen dat Miguel toch wel a bad boy was toen hij nog jong was en nog in Mexico woonde!

Hij was naar Amerika gekomen om een nieuwe start te maken en het leek erop alsof hij dat ook gedaan had. Hij werkte nu bij een behoorlijk chique winery waar je toch niet zo maar komt te werken. Misschien wel op die velden maar hij vertelde dat hij de wijn echt maakte en dus altijd binnen werkte waar ook rondleidingen gegeven werden.

Verder vertelde hij dat hij eens besodemiert was door een Russische dame die niet eerlijk geweest was tegen hem en dat hij daar niet van hield. Hij vond het niet erg om mensen te helpen maar dan moest je maar gewoon eerlijk zijn en het hem vragen ipv hem voorliegen. Op zich geen verkeerde instelling vonden Diana en ikzelf.

Hij vertelde dat hij 45 jaar was, gescheiden en een 22-jarige zoon had en 2 kleinkids. Hij zag de kids niet vaak en daar baalde hij enorm van maar die woonden allemaal nog in Mexico en hij kwam daar niet zo vaak meer vanwege zijn slechte verleden.

Soms ging hij zijn moeder opzoeken zo vertelde hij maar dan moest hij wel op zijn tellen passen, niet echt een relaxt bezoekje!

Hij vertelde verder dat hij een player was, wat Diana nog niet in de gaten had (die ziet wel meer niet haha) maar ik wel ;-) En omdat hij een player was kreeg ik wat complimenten, niet geheel onverwacht natuurlijk. Maar ik vond het wel leuk dat hij zo gepassioneerd met Diana over eten/koken aan het praten was, zij genoot echt even van de aandacht die ze kreeg.

Het was wel effe gezellig, bleek dat zowel Diana als hij een passie voor koken hadden en dus spraken die twee af om een keer samen een bepaald Mexicaans gerecht te maken bij Diana.

Er werden wat foto’s gemaakt, een daarvan hebben jullie waarschijnlijk al gezien en Miguel vroeg om mijn nummer want hij wilde mij bellen ondanks dat ik een Nederlands nummer had en dit geld zou gaan kosten.

Prima, ik had daar geen problemen mee dus gaf ik hem mijn nummer, kreeg ik zijn visitekaartje met zijn nummer en na ongeveer een uurtje zijn Diana en ik weer gegaan. Langer dan dat wilden we Graham niet alleen laten.

We kregen allebei een dikke knuffel van Miguel met de belofte dat hij contact zou houden en toen zijn we gegaan. Weet niet of Diana en hij nog contact gehad hebben, ze hadden wel kaartjes uitgewisseld dus hebben elkaars gegevens dus wie weet wordt er nog wel een keer lekker gekookt haha.

Toen we thuis waren kwam Carmen, de alleraardigste Duitse buurvrouw, nog even langs en dat was echt even heel leuk. Zij en haar man Ken zijn gewoon super aardige mensen en hebben Diana en Graham ook regelmatig geholpen.

Helaas duurde dat niet erg lang want ze moesten nog weg die avond, ze hadden het best druk die week.

Carmen vertelde dat ze plannen had om volgend jaar met pensioen te gaan, net zoals Ken en dan lekker te gaan reizen en te gaan genieten. Ze wilden eerst naar Europa en dan uiteraard ook naar Duitsland om daarna door te reizen naar North Carolina waar ze ook vrienden had wonen.

Zoals gezegd hebben we niet lang kunnen praten maar goed, beter iets dan niets en na een dikke vette knuffel is Carmen naar huis gegaan. Een enorm lief mens dat, niet verwonderlijk, in de zorg werkt.

Toen Carmen vertrokken was hebben we met z’n drie op Graham’s slaapkamer gegeten en naar een of andere wazige serie zitten kijken waarvan ik de titel de volgende dag al niet meer wist haha. Volgens mij was het iets van Blood Line of zo maar de serie had niet echt veel indruk gemaakt op mij.

Na het eten ben ik naar mijn eigen kamer gegaan en heb na het inpakken nog even een aflevering van Private Practice gekeken, dat was de serie die ik toen aan het volgen was dus dat was wel even leuk. Daarna vielen de luiken al snel dicht en was ik binnen no time in dromenland ;-)

De zaterdag waarop ik zou vertrekken was ik alweer op tijd op, Rick zou me om 8 uur op komen halen en naar het vliegveld in San Fran brengen. Dat was uiteraard erg aardig van hem al is het een hele vreemde snoeshaan. Maar hij zei dat hij toch daar naar toe moest voor zijn werk (Uber) dus kon hij mij net zo goed meenemen. Okay, daar zeg ik uiteraard geen nee tegen!

Hij was netjes op tijd en zei dat we even een detour zouden maken en via de Golden Gate Bridge zouden rijden. Dat vond ik helemaal niet erg, die had ik nog nooit echt goed gezien en is natuurlijk wel een bekende bridge.

Onderweg hebben we het over Diana en Graham gehad en heb ik genoten van het uitzicht want Rick had de back roads genomen. Dat leek hem leuker voor mij en hij vond dat zelf ook fijner rijden dan de high way met alle stress. Very nice indeed, ik houd daar wel van!

Toen we bij de bridge aankwamen zijn we even uitgestapt en naar boven gelopen, daar was een uitkijkpunt en keek je over de hele baai met de bridge. Daar heb ik uiteraard wat leuke foto’s gemaakt waarna we weer verder gereden zijn.

Rick is een gast die D&G vaak om geld en hulp gevraagd heeft omdat hij naar eigen zeggen geen inkomen had. Nu was dat wel anders zei hij, hij vertelde dat hij zo’n 1600 dollar per week (!) verdiende!! Mijn 1e gedachte was toen; dan hebbie zeker D&G al wel afgelost maar die gedachte heb ik maar niet hardop uitgesproken…..

Niet mijn zaken uiteraard en bovendien wist hij natuurlijk niet dat ik die info had. Toen ik dat later tegen Donna vertelde zei zij tegen mij dat Rick naast alle geschooi ook nog eens een pathologisch leugenaar was en dat hij echt niet zoveel geld verdiende maar dat verteld had om indruk op mij te maken. Well, dat was dat niet gelukt, enige waar ik toen aan dacht was aan zijn schuld bij D&G so mission not accomplished haha.

Nu had ik ook al van Diana gehoord dat ze zonder dat Graham het wist a background check gedaan had van Rick en dat ze gelezen had dat hij altijd in de criminaliteit gezeten had. Toen ze dat vertelde heb ik haar gezegd dat ze enorm uit moest kijken en zij zei tegen mij dat ze hem absoluut geen geld meer zou gaan geven. Of dat inderdaad zo gaat zijn moet nog blijken…...

Toen ik op SFO aankwam heb ik meteen ingecheckt en ging op zoek naar een lekker koffieke. Ik dacht een goede tent gevonden te hebben maar helaas bleek die koffie iets minder lekker dan ik gedacht had, beetje jammer maar goed, dat zou ik in Westminster wel weer goed maken met mezelf ;-).

De donut die ik uitgekozen had was dan wel weer erg lekker en ik heb daar bij de gate even ingelogd terwijl mun lappie aan het opladen was. Zo kon ik de vlucht niet missen maar ondertussen even nieuwsgierigen op o.a. Facebook waar ik een foto van mezelf met Miguel gepost had. Ik wist dat ik daar commentaar op zou krijgen en dat was ook het geval, was wel funny.

Donna stuurde me toen ook nog een bericht over fikse wind bij DIA en daar zat ik uiteraard niet echt op te wachten, ik wilde eigenlijk gewoon a smooth flight! Tuurlijk houd ik altijd rekening met bumps bij DIA, the Rockies zorgen nu eenmaal voor turbulentie maar stormachtige wind?!

Donna gaf ook nog even door dat haar auto op mij stond te wachten bij het station van de Light Rail, wat een service toch weer, wow! Ik had makkelijk kunnen lopen naar hunnie maar dat wilde zij niet en dus had ze de auto weer klaargezet voor me, so sweet.

Ik had mun lappie dus opgeladen, wist nog niet of ik in de lucht aan mijn blog zou werken of misschien wel een serie zou kijken maar wilde in elk geval wel dat mun lappie genoeg power zou hebben.

Heb mijn gsmmeke toen ook nog even opgeladen, wel zo handig en daarna was het al snel boarden geblazen.

Bleek dat ik langs een alleraardige jonge gast zat welke piloot bij Frontier Airlines bleek te zijn. We hebben effe gezellie gekletst en hij heeft me wat ins and outs verteld over het vliegen en zichzelf.

Zo vertelde hij dat hij nu 4 dagen dienst had, eerst naar Las Vegas zou vliegen, dan naar Miama door zou vliegen en dan 24 uur vrij was en heerlijk naar het strand zou gaan daar.

Daarna vloog hij naar Costa Rica en weer terug naar SFO, naar huis.

Hij was in Denver gestationeerd vandaar dat hij mee naar Denver vloog. Hij zou zelf wel naar Denver willen verhuizen maar zijn vriendin zag dat niet zitten. Zij was erg verwend zo gaf hij aan en dus kreeg zij haar zin. Bovendien wilde zijn familie, die ook in San Fran woonde, ook niet dat hij zou gaan verhuizen dus vloog hij maar iedere keer naar Denver om van daaruit zijn dienst te beginnen…. Da’s ook wat, over reistijd gesproken!

Hij vertelde dat hij ging slapen om uitgerust aan zijn dienst te beginnen, very wise dude! Ik heb lekker tv gekeken en genoten van de gave verlichting in het vliegtuig, de ruime stoelen en het entertainment! That was all very nice so what was not to love about that ;-)

“munne” piloot had ook nog gezegd dat ik me geen zorgen hoefde te maken over turbulence; als hij niet wakker werd was er niks aan de hand haha.

Ik geloofde hem meteen en er waren dan wel wat bumps on the road maar gelukkig niet veel en ook viel het bij Denver enorm mee ondanks de voorspelde wind!

Na het landen ben ik weer met de Light Rail terug naar Westminster gegaan en ik bedacht me dat die Miguel waarschijnlijk niks meer van zich zou laten horen. Zou wel grootspraak geweest zijn dacht ik but guess what?! Precies op dat moment kreeg ik een berichtje van hem ;-)

Hij schreef dat hij contact wilde houden, me graag weer een keer wilde zien en me zou bellen na zijn werk. Yeah right, seeing is believing, ik ben op dat gebied niet zo goedgelovig en bovendien is en blijft het een Mexicaan ;-)

Heb dus ook geen telefoontje gehad na zijn shift, hoezo voorspelbaar ;-)

Bij Westminster station aangekomen stond auto weer klaar en ben ik naar huis gereden waar ik gezellig samen met Donna weer naar, jawel, Heartland gekeken heb! Is inmiddels zo’n beetje traditie geworden ook al keken we deze keer via Youtube omdat het juiste season van Heartland nog niet op Nexflix stond. Niet erg, we hebben via Youtube genoten van diverse extra’s en bloopers en dat was ook erg leuk!

We zijn rond half 11 naar bed gegaan maar omdat ik niet kon slapen heb ik toen nog even aan mijn blog gewerkt. Daarnaast was ik ook wel excited: we zouden die volgende middag gaan lunchen bij Jeanette en Jim, kei aardige en coole mensen dus daar keek ik erg naar uit!

Nu vliegt de tijd altijd als ik aan mijn blog aan het werken ben en het was half 3 voordat ik er erg in had. Ik besloot dan toch maar echt eens te gaan slapen al snapte ik niet waarom ik niet moe was. De wekker was die ochtend toch al om 7 uur gegaan…. Maar gelukkig had ik geen problemen met inslapen en was ik ook toen zo in dromenland.

De volgende ochtend rustig opgestaan en Donna en ik reden op tijd richting J&J. Ik had voor Jeanette een book van Doctor Travis Stork meegenomen en daar was zij erg blij mee. Deze doctor is de hele leuke doctor van het tv programma The Doctors en hij schrijft boeken om gezond te eten en/of af te vallen.

Ik houd van zijn visie: het eten moet lekker zijn, makkelijk klaar te maken en vooral niet te lang duren voordat het klaar is. Want hij heeft net zoals ik geen passie voor koken maar wel voor lekker eten haha.

Daarnaast vindt hij het belangrijk om gezond te eten en omdat hij een heuse ER doctor is kun je wel stellen dat hij daar toch ook wel wat verstand van heeft.

Jim is daar de kok in huis en hij had weer een lekkere lunch klaargemaakt, yammie! Gevulde champignon met gorgonzala, lekkere salade en iets met bonen, heerlijk!

Na de lunch zouden we gaan wandelen en zij hebben daar vlakbij een geweldig lake: Barr Lake. Dat was te ver om naar toe te wandelen en we zouden met Jim’s truck kunnen gaan maar Jeanette en Donna vonden het allebei een beetje eng om met a stick te rijden.

Die rijden altijd hun automaatje, wat ik overigens ook heerlijk vind maar zij vinden het dus niet echt jofel om dan met een schakelbak te rijden.

Ze vroegen mij of ik het erg zou vinden om te rijden en ik zei: “are you kidding me?! Driving another American truck? Jump in, lets go!”

Vind dat toch zo gaaf he, driving in America! Nu zou ik liever met de truck van Keith rijden dan met deze als ik de keuze had want die is super maar ook met deze truck vond ik het een gave ervaring.

Het was bij Barr Lake erg mooi en we hebben lekker gewandeld/gekletst daar. Ik had nog veel verder/langer willen wandelen maar beide ladies vonden het wel genoeg geweest dus zijn we teruggewandeld.

Ook hier heb ik natuurlijk weer genoeg foto’s gemaakt die tzt wel op de site komen.

Jim had een taart gebakken welke we bij terugkomst zouden verorberen en zullie vonden hem erg lekker maar ik niet echt zo dus ik sloeg een tweede stukkie graag af ;-)

We hebben daar nog even met z’n viertjes gekletst over de geweldige natuur en bergen in hun omgeving en ik ben nog even met Jim naar buiten gegaan. Jim wist alle namen van de bergen in hun omgeving, ongelofelijk!

Normaal is hij niet zo talkative maar nu praatte hij honderduit en ik voelde me zeer vereerd. Ik luister erg graag naar hem want hij weet het ook leuk te brengen dus van mij mocht hij blijven praten haha.

Toen was het tijd om naar huis te gaan en nadat Donna een stuk taart meegekregen had zijn we, uiteraard via a Thriftstore en King Soopers naar huis gereden. We hadden bij King Soopers overheerlijke salade gehaald die we samen met mini rostierondjes lekker naar binnen hebben zitten werken. Terwijl we dat deden hebben we een film met Tom Hanks gekeken, weet niet meer welke maar wel dattie leuk was ;-)

Daarna ben ik lekker naar “mijn” slaapkamer gegaan en daar aangekomen hoorde ik enorm veel tingeltang van Donna’s windvangers die zij buiten heeft hangen. Dat was voor mij het teken dat ik ook nu maar beter mijn oordupkes in kon doen wilde ik kunnen slapen ;-)

Omdat ik toch eigenlijk best moe was duurde het niet lang voordat ik ging slapen en de volgende ochtend lekker op tijd weer wakker was.

Die middag had ik met Sheila van de PD afgesproken, ik zou eerst bij Donna blijven omdat daar een zoals zij noemde “hippy lady” zou komen om Donna voor te bereiden op de pre school van Ava.

Dat vond ik erg apart; normaliter bereid je kids voor maar nu werd de oppas voorbereid?!

Anyways, toen ik boven kwam was die tante er al en yep, it sure was a weird lady indeed!

Want Donna moest allerlei spelletjes doen die zij dan weer met Ava zou kunnen doen en dat alles werd enorm kinderachtig uitgelegd aan Donna. Geloof niet dat ik zoveel geduld zou hebben als dat Donna had maar uiteindelijk heeft ook Donna gezegd dat die lady beter kon gaan, dit zou niks worden.

En met alle respect; Donna heeft meer dan 70 fosterkids gehad, zelf 2 kids opgevoed en zorgt nu al een aantal jaar voor Ava dus wat zou zo’n jong ding nu toch nog aan Donna uit kunnen leggen wat betreft het spelenderwijs omgaan met kids vraag ik me af?!

Na deze vreemde ervaring ben ik naar Westminster PD gelopen om te horen dat Sheila helaas ziek thuis was, bummer! Ik zou namelijk die dag meekijken met de report specialist en de desk officer, very interesting! Ik zag dat nu al niet doorgaan maar niks anders was waar!

Er werd contact opgenomen met Sheila en het werd alsnog geregeld, cool!

En zo werd ik aan Zach voorgesteld, dat was de report specialist voor die dag. Hele aardige gast die vanaf dispatch kwam waar hij meer dan 10 jaar gewerkt had. Hij had iets anders gezocht en dus gevonden als report specialist en was daar blij mee.

Hij was de enige fulltime RP (Report Specialist) en er waren daarnaast nog 2 parttime ladies die hem hielpen. Deze wisselden elkaar af maar er waren nooit meer dan 2 mensen in dienst als RP! Heel anders dan bij ons dus!

Wat ook heel anders was, was dat er daar maar weinig mensen binnen komen wandelen om aangifte te doen. In principe krijgt de RP van Dispatch in een bepaald scherm door wie er van wat aangifte wil doen.

Die lijst mensen belt de RP dan, gaat eerst na of er enige opsporing in zit want als er totaal geen opsporingsindicatie in zit of het is geen strafbaar feit dan wordt er daar dus gewoon geen aangifte opgenomen en is het meestal een zaak voor de verzekering. En anders dan bij ons maken ze daar geen aangiftes op voor de verzekering!

Zach had me een kleine tour gegeven; coffeemaker is here, please help yourself to these muffins I brought and please, make yourself at home! Wow, over gastvrijheid gesproken…..

Hij had me ook meteen voorgesteld aan de Desk Officer (DO) die op dat moment dienst had en dat was Nick Adams. Die herkende mij meteen als “the cookie lady” vanwege de stroopwafels die ik meegenomen had en die naam gaat nu dus rond in de PD ;-)

Zach zei: “anytime you wanna sit in again just email me and I’ll set it up, no worries!”.

Zo tof en dat ga ik de volgende keer dan beslist ook weer doen natuurlijk. Mega interessant, je leert steeds meer van hun werkwijze, steeds meer mensen kennen maar mensen leren ook mij kennen waardoor mijn netwerk steeds uitgebreider en/of verdiept wordt.

Dat is super want je weet immers maar nooit of ik ooit via de een of de ander bij hunnie binnen kan komen.

Toen ik Deek vertelde dat ik mee mocht kijken bij de RP en de DO had hij zoiets van: really?! That usually never happens….. Tja buddy, if you know the right people, ask politely and behave doors will open haha.

Hij vond het erg gaaf voor mij omdat hij weet hoe leuk ik het vind maar ook weet hoe graag ik die kant op zou komen en nu zou ik weer nieuwe mensen ontmoeten so have fun!

Ik heb een tijd met Zach meegekeken en die vertelde mij dat hij zelf ook een stukje onderzoek doet. Hij belt voor camerabeelden maar belt bv ook met getuigen om te vragen of ze iets gezien hebben.

Daarnaast vertelde hij de routing van een aangifte die hij opneemt; hij maakt die op en dan gaat die naar zijn Sergeant. Die kijkt de aangifte na en stuurt hem door naar de Detectives. Die bekijken of en zo ja wat ze ermee kunnen/willen en daarna gaat de aangifte door naar afdeling Reports. Die doen er hun ding ook mee waarna er volgens mij een exemplaar gemaild wordt naar de aangever. Dat laatste weet ik eigenlijk niet zeker maar wat ik wel zeker weet is dat men moet betalen als men een papieren afschrift van de aangifte wil.

Hoeveel ze moeten betalen voor hun aangifte hangt af van de tijd die alle afdelingen ermee bezig geweest zijn.

Zo moet Zach bijhouden hoelang hij erover gedaan heeft om die aangifte op te maken en ook de lengte van de aangifte maakt uit wat het gaat kosten. Ze hebben daar standaard prijzen voor alinea’s etc dus niks gratis papieren exemplaren en/of kopieen! Time is money en voor verzekeringen maken wij niks op, dat moeten mensen zelf rechtstreeks indienen bij de verzekeringen.

Terwijl ik meekeek werd Nick afgelost door Kody, een jonge gast die na 1,5 jaar intensieve training eindelijk zelfstandig mocht werken. En nu dus desk duty had ;-)

De DO daar krijgt ook regelmatig telefoontjes door van Dispatch die zij dan moeten behandelen en uiteraard heb ik mee mogen luisteren terwijl we bij de balie zaten. Die overigens wel goed beveiligd is want de DO zit achter kogelvrij glas en niemand kan zo maar even over de balie springen ;-)

Als Kody a call had afgewerkt kreeg ik uitgebreid verslag van hoe en/of wat zodat ik wist waar hij het allemaal over gehad had. Wederom erg interessant en ook erg verrassend hoe makkelijk zij daar informatie delen. Op alle vragen die ik stelde kreeg ik antwoord, geen gezeur over privacy of zoiets.

Wat Kody ook nog vertelde was dat hij erg veel training had gehad, zowel in de schoolbanken als in de praktijk. Hij was eerst zo’n 6 maanden lang naar school gegaan om daarna op allerlei afdelingen mee te draaien en ook met diverse Sergeants mee te rijden.

Zij krijgen daar dus hun theorie aaneengesloten om daarna de praktijkervaring op te doen. Na 1,5 jaar ongeveer zijn ze door de wol geverfd en bij geschiktheid gaan ze dus alleen de straat op.

Wat ook een groot verschil is daar, is dat zij geen arrestantenzorg op het bureau kennen. Mensen die daar aangehouden worden gaan meteen door naar jail of ze nu een uur of een paar dagen moeten blijven.

Als er echt een lange gevangenisstraf uitgezeten moet worden gaan ze naar prison waar ze dan langere tijd verblijven.

In jail kun je dus met gemak een Sheriff tegenkomen die arrestanten staat in te boeken. Als die gast denkt; ik kan wel wat extra cash gebruiken en wil een extra shift dan kan die zich daar gewoon voor opgeven. Wederom heel anders dan bij ons…..

Wat betreft bijbaantjes; die mogen ze daar gewoon hebben zonder dat ze daarvoor toestemming hoeven te vragen. Zo mogen ze dus gewoon uitsmijter zijn bij een kroeg op hun vrije dagen, niks mis mee.

Ook staan daar vaak eenheden bij wegwerkzaamheden en ook daarvoor kun je je opgeven als je geen dienst hebt.

Erg handig want zo kun je toch een lekker centje bijverdienen! En zij weten precies wanneer zij dat kunnen doen omdat hun rooster 4 maanden vast staat. Zij hebben daar diverse shifts die opgevuld moeten worden maar dat zijn wel vaste shifts. Je draait daar dus bv 4 maanden de Graveyard shift van zaterdagnacht t/m dinsdagnacht van 21.00 – 07.00 en weet dat je dan bv donderdagavond als uitsmijter kunt gaan werken.

Ze draaien daar 10-uurs diensten die omvliegen, totaal geen erg in dat je 10 uur aan de gang bent! Voordeel is dat je binnen 4 dagen je fulltime 40 uur erop hebt zitten en dan lekker 3 dagen achter elkaar vrij bent.

Zo zijn er uiteraard ook dayshifts en op alle shifts wordt ingeschreven. De collega’s die het langst werken hebben 1e keus maar meestal lukt het wel om de shift te krijgen die je graag wilt. Want de oudere gasten draaien liever overdag dienst en de jongere gasten en/of gasten met gezin draaien graag de Graves zodat ze hun gezin ook nog eens zien.

Zo werkt Deek al jaren de Graves en is daar erg blij mee. Hij zegt: als ik thuis kom kan ik eventueel ontbijten met mijn gezin maar ik kan in elk geval de kids naar school brengen en zie mijn vrouw nog even.

Daarna gaat mijn vrouw werken en ga ik slapen en ik haal meestal de kids uit school. Daarna eten we gezamenlijk en ga ik op tijd naar mijn werk.

Hij is ook erg blij met de regelmaat in de onregelmaat en snapt totaal niet (net zoals iedereen daar trouwens) waarom wij van die verspringende shifts hebben: “that’s very unhealthy, killing and takes away so much free/family time!”

Uh yep, dat klopt maar ja….. maak ze dat hier maar eens wijs ;-)

Anyways, na een paar uurtjes meegekeken te hebben ben ik weer naar huis gegaan maar ben wel via the Old Spaghetti Factory gereden om even te gaan eten. Dat scheen iets nieuws te zijn en moest ik uiteraard proberen dus wel zo handig dat het aan de overkant van de kruising met de PD lag ;-)

Het was daar inderdaad lekker eten en nadat ik my doggie bag had gekregen ben ik naar huis gereden. Heerlijk hoor, een auto onder je kont….

Ik heb thuis met Donna uiteraard weer een serie gekeken maar helaas geen Heartland want die kregen we niet aan de praat. Donna wilde toen Coal Miners Daughter kijken maar ook die kregen we niet aan de praat dus toen werd het Blue Bloods, ook one of my favorites!

Ik was verrast dat Donna die serie ook gaaf vond, dacht dat zij niet zo van dat soort series hield but I was wrong blijkbaar!

Later hebben we het restant uit de doggie bag lekker opgepeuzeld samen en zijn we moe maar voldaan lekker gaan slapen.

En dat was het dan weer voor nu, heb wel weer even genoeg getypt ;-)