Aankomst Denver/Westminster

Ondanks dat ik toch wel wat geslapen had in het vliegtuig was ik erg blij dat we gingen landen want ik had best wel last van restless legs en that's no fun! Sowieso niet maar al helemaal niet in een vliegtuig.... Bovendien werd ik nu weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat slaap apneu toch echt niet weggaat; ik schrok ineens wakker omdat ik geen adem meer kreeg ;-(. Tuurlijk had ik mijn MRA (beugel) niet in, zoiets ga ik echt niet in het openbaar doen maar dat houdt dus ook meteen in dat je weer met je neus op de feiten gedrukt wordt... 

Was wel blij dat ik mijn eigen oortjes meegenomen had zodat ik muziek kon luisteren en weg kon dromen, als je in het vliegtuig oortjes wilde kopen was je gewoon 8 euro lichter, tsssss!

Nadat we op DIA (Denver International Airport) geland waren moesten we nog zo'n 20 minuten wachten voordat we naar de gate konden taxien aangezien er nog een vliegtuig stond, bummer! Want dat betekende waarschijnlijk dat ik de vroege bus niet zou halen en ik dus later bij Donna en Steve zou zijn.

Bovendien had ik inmiddels toch wel honger gekregen en wel zin in wat eten dus ik was blij toen we eindelijk het vliegveld binnen konden lopen. Waar ik werd verrast door nieuwe technologie: je kon daar zelf bij automaten je paspoort laten checken en het customs formulier invullen!

Dat had ik nog niet gezien maar was wel tof want dan gaat alles veel sneller. Nadat je dit gedaan hebt loop je naar beneden met een formuliertje dat je alsnog bij de douane laat zien, erg handig.

Deze keer had ik bloembollen gekocht voor diverse mensen en had dus something to declare, iets waar veel mensen zenuwachtig van worden ;-). Gelukkig vinden ze dat meestal geen reden om alles te doorzoeken dus ik was daar zo pleitte en kon op zoek naar iets lekkers te eten.

Maar eerst op zoek naar de bushalte, de tijd waarop de bus zou vertrekken en de kaartjesautomaat! Daarvoor moet je met een hele steile roltrap naar beneden, net buiten de hal waar de bagagebanden zijn.

Bij de automaten was het best druk want daar worden ook de kaartjes voor de nieuwe Light Rail verkocht. Die was me afgeraden door Donna omdat er zoveel storingen zijn dus ik kocht een kaartje voor de bus en ging weer naar boven met mijn kaartje omdat de bus pas 3/4 uur later zou vertrekken.

Dat appte ik aan Donna en ik ging op zoek naar eten. Dat werd een vega burrito die ik later bij de bushalte op at. Was hard nodig dat ik wat at want ik stond lichtelijk te wankelen op mijn benen, een ervaring die ik met reizen nog nooit had gehad....

Net voordat ik de burrito kocht had ik een en ander gereorganiseerd en had mijn buskaartje op de koffer gelegd. Toen ik de burrito en water gekocht had wilde ik mijn buskaartje pakken en richting de bushalte gaan maar ik kon mijn buskaartje niet vinden ;-(

Tja, dan maar heel snel een nieuw kaartje kopen want dat had ik toch nodig om in die bus te mogen stappen.

Ik loop precies dezelfde weg terug als ik gekomen was en toen ik bij de plek kwam waar ik een en ander gereorganiseerd had zag ik iets wits op de grond liggen. Normaliter zou ik dat niet opgeraapt hebben maar ik was erg blij dat ik dat nu wel deed; het was mijn treinkaartje! Iedereen had dat gewoon laten liggen, such luck!

Dus ik lichtelijk opgelucht richting de bushalte gelopen en toen ik daar zat ben ik aan die mega burrito begonnen. Halverwege mijn burrito kwam de bus aan dus moest ik stoppen met eten maar boy, het voelde goed om wat in mijn maag te hebben!

In de bus viel ik keer op keer bijna in slaap, geloof niet dat ik ooit zo moe geweest ben tijdens de reis naar Amerika toe, vreemde gewaarwording!

Eindelijk kwamen we aan bij de laatste halte van de bus, Wagon Wheel en daar stonden Donna en Steve me al op te wachten, so sweet!

Ondanks mijn vermoeidheid hebben we thuis nog even zitten kletsen maar al snel werd ik door Donna naar bed gestuurd en stiekem was ik daar heel blij mee ;-) Maar zoals altijd heb ik eerst de koffer uitgepakt en de kleren uitgehangen om daarna snel dat overheerlijk grote en hoge bed in te klimmen.

Helaas sliep ik niet zo goed als verwacht en was ik ook al vroeg wakker dus ben ik maar opgestaan en naar boven gegaan. We zouden die dag gaan lunchen bij Jeanette en Jim in Brighton, een top vooruitzicht!

Ik heb boven even met hunnie zitten kletsen, wat gegeten en wilde op mun gemakkie gaan douchen toen Donna zei: zullen we op weg naar Brighton even langs een Thriftstore aan? Uh....sounds great maaruh, ik moet toch echt eerst efkes douchen hoor!

Gelukkig was er nog genoeg tijd dus na mijn doucheke zijn we inderdaad eerst naar die Store gegaan waar ik toch best al wel wat leuke dingen kon scoren voor het super bedrag van 14 dollar! Dat is nog eens leuk shoppen ;-)

En daar zat dus ook nog eens heuse Samsonite soort van koffer bij die geschikt is als carry on, niet normaal. 

Toen belde Stan en nodigde mij uit voor de Cook Out die hij de dag daarna zou houden. Ik heb heel brutaal gevraagd of ik Donna en Steve mee mocht nemen waarop hij zei dat dit absoluut geen probleem was; graag zelfs! Ik was hem net voor want hij had willen vragen bij wie ik logeerde ;-). 

Nu zijn er mensen die waarschijnlijk lichtelijk van hun stoel vallen aangezien Stan en ik een historie hebben en ik eerder hard geroepen heb dat ik geen contact meer wilde hebben met hem. Om me jaren later te bedenken dat ik dan misschien mijn eigen ruiten in zou gooien aangezien hij enorm veel mensen kent. 

Als DE kans ooit voorbij komt om naar dit mooie land te verhuizen zou ik een van zijn kennissen/vrienden c.q. zijn hulp wel eens goed kunnen gebruiken..... Dus na een tijd flink nagedacht te hebben besloot ik dus toch weer contact te zoeken met hem en dat was eigenlijk niet zo moeilijk aangezien hij me een paar berichten via Facebook gestuurd had. 

Hij wist blijkbaar inmiddels hoe dat werkte en dus waren we in elk geval weer "on speaking terms". Toen ik zei dat we zijn uitnodiging graag accepteerde klonk hij enorm enthousiast en zei dat hij heel blij was om mij weer te zien. En nu ik niet alleen hoefde te gaan leek het mij ook erg leuk om te gaan; hij had namelijk gezegd dat er mensen uit diverse Staten aanwezig zouden zijn. Uit Ohio, Florida en Boston om precies te zijn en aangezien ik altijd "in" ben nieuwe mensen te ontmoeten c.q. te netwerken hier (je weet nooit waar het goed voor is....) leek het mij gewoon een erg leuk iets. 

Daarna zijn we richting Brighton gereden en Donna zei heel trots: hier is de gsm met de route en ja, we gaan via de highway! Dat is heel wat want normaliter vindt ze dat maar niks maar blijkbaar heeft ze geoefend en gaat het een stuk beter, good for her!

Het was een leuke rit met weer wat gave uitzichten, zeker toen we vlakbij de plaats van bestemming waren want wow, dat zag er tof uit!

Bij Jeanette en Jim aangekomen zag ik wat een tof huis zullie hebben, wow! Donna vertelde dat Jim het huis helemaal zelf gebouwd heeft, impressive! 

Na kennis gemaakt te hebben met Jim zijn we eerst naar buiten gelopen aan de achterkant want sjee, wat een tuin en wat een uitzicht! Het enige dat jammer was van die lunch was dat ze niet buiten lunchten maar binnen bleven met dit ontzettend gave weer.... 

Nadat we heerlijk van het eten dat Jim gemaakt had genoten hadden ging hij met de mountainbike rondom het meer fietsen en zijn wij met z'n driekes in de omgeving gaan wandelen. 

De foto's van de omgeving en huizen hebben jullie inmiddels ongetwijfeld gezien, zo verschrikkelijk gaaf! 

Onderweg kwamen we hun buurvrouw tegen die met haar quarter horse aan de wandel was. Jeanette vroeg of we het beestje mochten aaien en toen werd verteld dat het beestje net 2 uur aan het werk gezet was. 

De eigenaresse vertelde dat ze met een trainer aan de gang gegaan was want ze kon het beestje niet aan. Die trainer "broke the spirit" van het beestje dat daarna zo mak als een lammetje was.... Dat was dus zo NIET wat ik wilde horen/weten, naar mijn mening hoef je een dier z'n/haar spirit niet te breken en hoef je een paard al helemaal niet op de grond te leggen en/of 1 been op te binden totdat ze moe worden, bah! 

Jeanette maakte de opmerking dat dit nu niet echt mijn manier was en dat heb ik wel beaamd maar heb verder niet veel meer gezegd dan dat mensen anders denken. Had geen zin in een eindeloze discussie want ik heb niet het idee dat dit soort mensen openstaan voor andere manieren.....

Uiteraard zijn we niet lang bij dit gezelschap blijven staan, had niet veel nut en bovendien was er nog veel meer moois te zien daar. 

Toen we terug bij Jeanette's huis kwamen zijn we nog even naar binnen gegaan waar ik een briefje kreeg met het verzoek om dat te vertalen in het Nederlands. De dochter van Jeanette komt namelijk een week naar Nederland en vliegt met KLM. Ze is echter levensgevaarlijk allergisch voor veel zaken en Jeanette wilde een kaartje maken waarop dat allemaal aangegeven staat. 

Tuurlijk wilde ik dat wel vertalen, kleine moeite immers dus ik heb dat briefke meegenomen en later vertaald; ze was me enorm dankbaar want ze maakt zich enorm veel zorgen ocherreme.... 

Hierna zijn we weer richting huis gegaan maar niet voordat we weer een Amerikaans cellphone nummer geregeld hadden. Je zou denken dat in dit land de mogelijkheden op dat gebied oneindig zijn maar helaas is dat niet het geval. Ik had gedacht om een Amerikaans simkaartje te kopen dat ik in een oude gsm van mij kon doen maar zo simpel is het helaas niet. Ondanks dat heb ik het toch kunnen regelen en dat is erg prettig, zeker omdat ik alleen op stap ga en dan graag iemand wil kunnen bellen als dat nodig is. 

Toen we thuiskwamen hebben we eigenlijk niet veel meer gedaan; we hebben een lekkere salade gemaakt en Kodi gekeken ;-)

Donna had een film uitgezocht waarvan ze dacht dat ik die wel leuk zou vinden en dat was ook zo. Maar halverwege de film vielen mijn ogen zowat dicht en ben ik, ondanks dat het pas 20.30 uur was, toch maar naar mijn mandje gegaan. Er stond me immers een hele gave maar ook lange dag te wachten die zondag; als 1e zouden we naar de sportschool gaan en daarna stonden sowieso de Cook Out en de altijd supergave Ride along op het program! 

Daarover later meer, Tis hier nu middernacht en mijn ogen vallen zowat dicht. En aangezien ik weet hoeveel ik wil vertellen (lees: typen) over de Ride along weet ik ook dat dat een hele klus gaat worden en dat het wat uurtjes duurt voordat ik dat allemaal op papier heb staan. Daar ga ik nu dan ook echt niet meer aan beginnen, gaat m gewoon niet worden niet ;-) 

Dus...... voor degene die op het verslag van de Ride along zitten te wachten, wordt vervolgd maar morgen niet. Want dan gaan Donna en ik genieten van weer een overheerlijk mooie dag en van het Eldorado State Park, lekker hiken/walken. Om daarna naar de verjaardagsparty van Ray, de jongste zoon van Donna, te gaan, die is morgen jarig. 

Aangezien het vandaag mijn verjaardag is/was heb ik gezegd dat ik een B'day cake mee ga nemen want dat is de tradititie in ons kikkerlandje; de jarige trakteert. Dat kennen ze hier dus helemaal niet en ik heb dan ook moeten praten als Brugman om dat voor elkaar te krijgen! Maar het is gelukt dus morgen weer een lekkere taart uitzoeken, yammie! 

En ja, weer een taart uitzoeken want vandaag heb ik ook een taart meegenomen naar John en Susan waar we gegeten hebben. Daarover uiteraard later meer want zo ver gaat het verslag nog niet ;-) 

Eerst morgen overheerlijk genieten van het weer, dat mooie park en het gezelschap van Donna, nice! Vanwege het weer heb ik vandaag maar een korte broek gescoord tijdens het "Thriften" zoals Donna dat noemt, heeft me wel 4 dollar gekost haha! 

Righto folks, nu vallen de ogen echt dicht dus later!