Leaving "my beloved" Denver to see Napa Ca.....maar eerst nog "even" over maandagavond!

Aan het eind van de ride along werd ik netjes thuis gebracht door Deek (what a gentleman he haha) en toen ik uitstapte vroeg hij of ik al mijn spullen had. Check, check double check in de auto zelf en de achterbak waarbij hij netjes met zijn zaklamp bij scheen. Want door zijn "stoere" rijstijl om mij te pleasen was alles een heel klein beetje verschoven..... klein beetje maar hoor...... van links naar rechts haha!

Maar goed, ik was ervan overtuigd dat ik alles had dus nam Deek afscheid en gaf mij een afscheids "hug". Die overigens nogal hard aanvoelde en helaas niet overheerlijk zacht zoals ik gehoopt had; zijn veiligheidsvest zat lichtelijk en jammer genoeg in de weg ;-)

Toen ik thuis was lagen Donna en Steve al lekker te slapen en ik wilde eigenlijk meteen aan mijn verhaal beginnen, het was immers nog vroeg, nog geen 23.00 uur. Maar zodra ik het licht aandeed in de woonkamer zag ik dat hun slaapkamerdeur openstond waarop ik het licht maar meteen weer uit deed. Ik wilde hen uiteraard niet wakker maken en dus ging ik maar naar "mijn" eigen appartementje beneden.

Ik wilde de wekker zetten op mijn nieuw aangeschafte Amerikaanse "burner cell" maar waar had ik die gelaten??? Uh.....ik kreeg het steeds benauwder en uiteindelijk wist ik het: die lag nog bij Deek in de auto! Hoe slim kun je zijn he?! Anyways, toen moest ik gaan improviseren want mijn Nederlandse gsm werkt hier niet, Deek heeft geen What's App en bovendien heb ik zijn nummer (nog ;-)) niet en de Kindle die ik mag lenen van Donna lag boven. Bovendien zou Deek's dienst over 20 minuten afgelopen zijn dus wat te doen?? 

Mijn 1e idee was om hem dan maar te mailen in de hoop dat hij zijn dienstmail nog zou checken voordat hij zou vertrekken. Maar ik wist dat hij verschrikkelijk "ready" was om zich om te gaan kleden en naar huis te gaan dus ik durfde daar niet op te vertrouwen. Dus ikke weer naar boven om Donna's Kindle te halen, weer naar beneden gegaan en gemaild voor de zekerheid. Het leek mij echter niet geheel onverstandig om toch ook nog even te bellen met de Duyvis. 

Dus ging ik voor de 2e keer die krakende trap op naar boven waar ik over een ook nogal krakende vloer naar Donna's cell liep. Ze had al eerder gezegd dat ik die gewoon mocht gebruiken om te bellen maar dat was deze keer niet meer nodig omdat ik een eigen Amerikaanse call had aangeschaft. En die vervolgens met mijn guppenkupke had laten liggen..... Het voelde niet echt prettig om Donna's cell te gebruiken zonder eerst met haar te overleggen maar om haar daarvoor wakker te maken? Nee, dat vond ik ook geen optie. Dus hupsakeetje, cell mee naar beneden en geprobeerd Westminster PD te bereiken. Dat nummer moest ik eerst weer opzoeken in Donna's Kindle waarvan ik nu nog steeds niet precies weet hoe het werkt en maar hoopte dat er geen wachtwoord op zat!

Gelukkig was dat niet het geval, was het nummer zo gevonden en poging nummer 1 was zo gedaan. Ik hoorde ver weg in mijn oor (hoe dat zit met Donna's cell weet ik niet en hoe ik het volume harder moest zetten wist ik uiteraard ook niet) iemand iets zeggen over Westminster PD waarop ik zei wie ik was en dat ik graag nog even met Deek wilde spreken. 

Tot zover leek het redelijk te verlopen maar toen viel de verbinding weg, damned! Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik in de kelder stond en dat daar waarschijnlijk niet zo'n bijster goede ontvangst was! Dat is natuurlijk erg logisch maar op dat moment kon ik niet meer zo bijster goed nadenken en zag het al helemaal gebeuren: Deek die niet meer checkt, een andere Officer denkt de volgende dag dat die cell gevonden is en hupsakee, pleitheine nieuwe cell!

Dus meteen maar opnieuw gebeld, poging nummer 2! Deze keer hoorde ik de dame iets dichterbij en vroeg haar opnieuw of Deek nog "in the house" was. Ik weet niet waar ze hem vandaan moest toveren, misschien heeft ze hem zelfs wel uit de kleedkamer geplukt maar na lang naar een megasuf muziekje geluisterd te hebben, 3x opnieuw de dame aan de lijn gehad te hebben klonk daar dan toch eindelijk Deek zijn stem. 

Hij had mijn cell al gevonden en vroeg hoe laat ik de dag erop zou vertrekken naar Napa. Denk dat hij mijn cell zelfs nog was komen brengen als ik vroeg had moeten vertrekken maar dat wilde ik hem niet aan doen. Kan me tegenwoordig enorm goed voorstellen dat je na je dienst graag naar huis wilt en hier draaien ze i.p.v. 8-uurs diensten 10-uurs diensten. Dus spraken we af dat hij mijn cell bij de Desk Officer neer zou leggen en dat ik die de volgende dag daar op kon halen. Hij zou er een briefje bij doen om duidelijk te maken dat ik die cell zou komen halen. 

Pfffff.....wat een opluchting zeg, nu kon ik wel rustig gaan slapen!

Ik bracht Donna's telefoon weer naar boven en dacht dat hunnie nu onderhand toch wel wakker zouden worden van mijn krakende voetstappen op de trap en in de woonkamer! Gelukkig bleef alles stil en ben ik voor de laatste keer die avond naar beneden gegaan. Ik checkte mijn mail nog een keer met de Kindle van Donna die ik nu immers toch al beneden had en zag dat ik een mail van Deek had. Die had zijn dienstmail toch nog gecheckt voordat hij zich was gaan omkleden, very cool!

Omdat er niks afgesproken was en ik pas om 2.30pm zou vliegen had ik geen wekker gezet. Had zoiets van; tijd genoeg om morgenvroeg wat spullen in de koffer te doen, het is een klein uurtje rijden en je hoeft voor een binnenlandse vlucht geen 3 uur voor vertrek aanwezig te zijn dus als we rond 12.00 uur vertrekken is dat tijd genoeg. Natuurlijk liep het allemaal weer heel anders als ik gedacht had....

Want toen ik de volgende ochtend op kwam was Donna haar kleinkind al ophalen (ze is oppas oma en geniet daar mateloos van!) en lag Steve nog te slapen. Ik besloot toen wel rustig wat op de computer te doen en had zoiets van: de online Telegraaf lezen maakt niet veel geluid en mail checken ook niet dus let's go! Wilde nog steeds niet aan een nieuw blog beginnen aangezien Steve al eerder de opmerking gemaakt had: "slow down will ya, I'm going crazy with that noise!" 

Daarmee bedoelde hij de snelheid waarmee ik typ, dat zijn zullie niet gewend en dus had ik zoiets van: laat hem nog maar effe lekker dutten, ik ga wel iets doen dat niet zo'n geluid maakt ;-)

Een tijdje later kwam Donna binnen met Ava, een super cute meiske van 18 maanden en ook Steve kwam lekker slaperig uit zijn mandje. Donna kwam bij mij zitten en vroeg hoe het gegaan was met de ride along. Daarna vroeg ze of ik "ok" was om met de bus naar DIA (vliegveld) te gaan en daar kon ik natuurlijk niks anders op zeggen dan yes ofcourse! Had dat al eerder aangegeven, het lastige nu was alleen dat ik aan bepaalde vertrektijden vast zat waardoor ik nu als een speer moest gaan inpakken..... 

Uiteraard was dat niet zo gezegd zo gedaan want wat nam ik mee, wat liet ik daar en was mijn koffer uiteindelijk niet te zwaar? Donna kwam naar beneden om een van hun koffers te geven omdat ze vond dat de gele koffer die ik bij me had (thanks to Adrienne ;-)) te onhandig was en misschien niet eens in Diana haar auto zou passen. Ik wist niet wat voor auto Diana had maar later bleek het een VW station te zijn waar wel drie van die gele koffers inpassen maar goed, het was sweet van haar dat ze zo meedacht. 

Zo wilde ze ook een rugzak geven als "carry on" want ik kon mijn kleine koffer wel meenemen maar die was te groot om onder de stoel te leggen. Die koffer zou ook ingecheckt moeten worden wat nog eens 30 dollar extra zou kosten. Dat vond ik onzin en zo niet nodig, ik kan me wel betere "doelen" voorstellen voor die 30 euro! Rugzakje it was en daar paste naast wat kleine dingen ook mijn eigen taske in zodat ik maar 1 ding als carry on mee nam. Sommige maatschappijen zien een handtas ook als carry on waardoor je nogal snel iets last minute in moet checken en dat is niet gratis. 

Kee, uiteindelijk was ik weer gepakt en gezakt en zou Donna me wegbrengen; eerst naar Westminster PD om mijn cell op te halen en daarna naar de bus. Bij Westminster PD was ik zo klaar; mijn cell lag inderdaad netjes klaar bij de Desk Officer met daarbij netjes een briefje, nice!

Toen waren we echter veel te vroeg voor de bus en vroeg Donna wat ik wilde doen. Uh.... zou het niet weten, niet over nagedacht! Uiteindelijk zijn we met Ava, die ook met ons mee was, naar een park vlakbij het busstation gegaan en hebben daar even genoten van Ava en haar eendenvriendjes.

Tot het tijd was om te gaan en ik met niet zoveel tijd meer bij de bushalte afgezet werd. Donna vroeg voor de zekerheid aan wegwerkers of ik aan deze kant van de weg op de bus richting DIA kon stappen waarop deze mannen vertelden dat er aan deze kant uitgestapt werd, instappen was aan de andere kant van de weg.

En toen begon Donna te stressen want we hadden nog 4 minuten voordat de bus zou vertrekken..... Nu hoor ik mensen denken; da's toch tijd genoeg? Maar het is in Amerika lang niet altijd makkelijk om aan de andere kant van de weg te geraken. Och arme Donna, die begon van de stress op haar vingers te kluiven en zei: "if I need to make an emergency call to Steve I will"..... Wat ze daarmee precies bedoelde weet ik niet maar ik vermoed dat ze dan zou vragen of Steve mij alsnog naar het vliegveld zou willen brengen. 

Gelukkig kwam het niet zo ver, met nog precies 1 minuut te gaan stapte ik bij de bushalte uit en liep naar boven. Daar heb ik niet lang gestaan voordat de bus kwam, what a timing! Donna helemaal opgelucht en gelukkig en ik uiteraard niet minder want ook al had ik het niet laten merken aan Donna; ik zag het al helemaal gebeuren..... Bus gemist, latere bus was geen optie omdat ik dan mijn vlucht zou missen, Steve die dan toch weer moest rijden en Donna die met hem in de clinch zou liggen. Not a pretty thought maar gelukkig werd ik netjes door de aardige buschauffeur op het vliegveld afgezet.

Ik kwam daar zo'n beetje rond 1pm aan en dacht dat ik wel tijd genoeg had maar dat viel best tegen zo bleek. Als 1e moest ik nog gaan inchecken bij zo'n kiosk want online lukte dat (weer!) niet maar deze keer lag het gelukkig niet aan mij maar aan een storing op de website pfffff......

Op DIA heb ik nog nooit ingecheckt dus het was nog een hele klus om die machines te vinden wat natuurlijk wel lukte, als je maar even de tijd neemt om rustig de borden te lezen ;-)

Deze keer lukte het inchecken bij de kiosk gelukkig wel en nadat ik mijn koffer afgegeven had was het tijd voor de Security Check. What an experience that seemed to be!

Het leek enorm druk maar vanaf het moment dat ik achter in de rij aansloot tot het moment dat ik mijn schoenen uit deed bij de Check waren er slechts 10 minuten verstreken. Dat was niet verkeerd en het leek erg "smooth" te gaan deze keer, lekker gevoel!

Dat lekkere gevoel was echter van korte duur want mijn "bak" met daarin Donna's rugzak werd apart gezet wat inhield dat die door een Security Officer gecheckt moet worden. 

Nog niks aan de hand, had ik op de heenweg naar Denver immers ook gehad en dat bleken sieraden te zijn in een hoesje dus dat zou het nu ook wel weer zijn. Yeah right, niet dus! Vrouwke nam me mee, pakte iets dat later zo'n "swob" ietsje was en Donna's rugzak onderging zowaar a "swob test"! 

Toen kreeg ik het toch wel even benauwd want Donna en Steve gaan regelmatig naar Mexico. En Mexico en drugs zijn geen vreemden van elkaar dus ik kon alleen maar hopen dat deze rugzak de reis naar Mexico nog nooit gemaakt had! 

Even later kwam het vrouwke terug en nadat ze nog efkes gecheckt had mocht ik gelukkig vertrekken. Nieuwsgierig als ik was heb ik aan een collega van haar gevraagd waar ze nu op getest had, drugs? 

Nee zegt die gast, op explosieven......

Huh, watta ya say????

Explosives M'dam. 

Geloof dat mijn mond "there & then" open viel van verbazing, explosieven???? Sjee, dat was nu echt helemaal NOOIT in mijn gedachten opgekomen..... 

Achteraf waarschijnlijk wel logisch, het hele etuike zal er op het beeldscherm wel wat vreemd uitzien en ik bereid me dan ook maar voor dat ik nog zeker 2 keer een extra controle aan m'n broek zal krijgen daardoor. 

Anyways, een hele ervaring dus weer en ik was toch wel opgelucht dat ik mijn weg gewoon mocht vervolgen. Helaas had ik nu niet zo heel veel tijd meer maar ik MOEST nog even wat drinken/eten gaan halen. Had niet veel gehad die dag en wist dat er in het vliegtuig wel iets geserveerd zou worden maar ook daar moest je gewoon betalen en is er natuurlijk minder keuze dan op het vliegveld zelf.

"Gewapend" met een koffie (geen French Vanilla Cappuccino en eigenlijk gewoon hot chocolate met mintsmaak die overigens alleen op de bodem van de beker aanwezig was.....) en een croissant ben ik naar de gate gelopen waar ze al 10 minuten aan het inchecken waren. Ik had uiteraard niet gehoord welke zones ze aan het boarden waren, ben maar gewoon in de rij gaan staan en mocht meteen doorlopen.

Eenmaal in het vliegtuig heb ik tijdens opstijgen m'n croissantje op zitten eten en mijn drinken opgedronken, daarna heb ik weer lekker naar mijn eigen muziek zitten luisteren. Er waren ook nu weer wat "rocks on the road" maar ondanks dat er omgeroepen werd dat iedereen vanwege turbulentie moest blijven zitten viel het allemaal erg mee. 

De landing in Napa ging gelukkig ook erg "smooth" en ik was benieuwd of ik Diana bij de bagageband zou zien, ik was eigenlijk helemaal vergeten waar we afgesproken hadden ;-((( 

Helaas was er niemand bij de band te zien en ook toen ik buiten stond onder de Frontier borden (maatschappij) zag ik niemand waarop ik besloot mijn Amerikaanse cell maar eens uit te gaan proberen ;-)

Kwam goed uit dat ik die gekocht had want hunnie hadden nogal last van "traffic" en zouden er over een halfuurtje zijn. Dat halfuurtje is een uurtje geworden en ik vermoed dat ze gewoon te laat vertrokken zijn. Ik ken Diana immers langer dan vandaag. Da's een chaoot eerste klas en wacht altijd tot op het laatst met zich klaar te maken voor vertrek. Niet dat ze dan aan het niksen is, ze is meestal voorbereidende werkzaamheden aan het verrichten voor het eten en denkt altijd dat ze alle tijd van de wereld heeft. Wat uiteraard nooit zo is en waardoor ze altijd moet stressen om niet te laat te komen en/of te laat komt. 

Maar ach, what's in an hour als je op vakantie bent, toch? Dus ik heb gewoon rustig op hunnie zitten wachten op een bankse. 

Toen ze me dan eindelijk opgehaald hadden zijn we eerst naar Graham's dochter Sofia gereden om daar even te wachten voordat we naar Napa zouden gaan. Het was spitsuur namelijk en dat schijnt geen pretje te zijn. Ik had al veel over Sofia gehoord maar niet dat het zo'n aardig mens was, helemaal leuk! 

We zijn daar in korte tijd even vol gestopt met van alles en rond 7pm vertrokken we riching Napa. 

Ik heb mijn ogen goed de kost gegeven en zag voor de 1e keer in mijn leven die beroemde brug van San Francisco met eigen ogen, erg gaaf! Heb daar uiteraard foto's van gemaakt maar die nog niet bekeken, da's een project voor komend weekend. 

Dan zal ik jullie ook vertellen over hoe de 1e avond in Napa verliep want die bracht een erg aangename verrassing die door Graham gebracht werd! Die verrassing heeft alles te maken met mogelijkheden om naar Amerika te emigreren op een legale manier; my dream zou zo maar eens uit kunnen komen over een paar jaar!

Maar zoals gezegd van het weekend meer daarover, kan nu mijn ogen niet meer open houden en ga naar mijn mandje. Morgen wordt een lange dag met veel zucht momentjes vermoed ik want morgenavond houdt Diana haar party en geloof me, als die een party geeft moet alles perfect zijn! De hele zut moet versierd worden, alle kleuren moeten matchen en er wordt zoals gewoonlijk ook een enorme berg eten gemaakt... Voor dit alles heb ik mijn energie dus hard nodig! Van de andere kant wordt het ongetwijfeld een gave party, ik heb nog niet meegemaakt dat zo'n party van Diana een flop was namelijk. 

Zal wel druk worden; zo'n 40 man waarvan de meeste van Mexicaanse afkomst zijn en laten we zeggen nogal luidruchtig..... Ik ben echt heel benieuwd hoe het allemaal gaat verlopen en wie ik allemaal ga ontmoeten en nee, dat geldt niet alleen voor single mannen;-)))

Nighty night and so long!