and once again the story continued.....

Zo werd het na die overheerlijk luie zondag vanzelf weer maandag en vanaaf zouden Lana en Bruce komen eten, gezellie! Nu had ik al wel begrepen dat het met beiden qua gezondheid niet zo best ging maar toch verheugde ik me op dat etentje. Dat is dat uiteraard niet zo’n uitgebreide party als dat Diana altijd organiseerde maar gewoon lekker op ons gemakkie bij Donna en Steve ;-)

Overdag ben ik met Donna naar de huisartsenpraktijk gegaan omdat ze een keer accupunctuur wilde proberen voor haar knie. Ik had zoiets van: laat mij maar een keer mee maken hoe het er hier op dat gebied aan toe gaat, ben wel benieuwd.

Het was een oud gebouw en daar hebben ze nog heel vaak warme vloerbedekking op de vloer liggen, iets dat bij ons niet vaak meer voorkomt. Doet een stukkie huiselijker aan vind ik en past wel bij die oudere gebouwen.

Het was wel een groot gebouw en we moesten dan ook een eindje lopen, trappen op etc voordat we bij de praktijk waren.

Ook die was van de ene kant ouderwets qua inrichting etc maar van de andere kant weer heel modern. Zo zat er een medewerker op zo’n soort van skippybal te werken, dat stimuleren ze daar enorm omdat zoiets veel beter zou zijn voor de rug.

Er zaten daar 3 medewerkers achter de balie, 1 werd er ingewerkt trouwens dus die telt eigenlijk maar voor half haha. Op zich was het allemaal goed geregeld;  de dame zat als receptioniste te werken en ontving alle mensen en de 2 mannen verwerkten van alles in het systeem en ontvingen de eigen bijdrage die je daar blijkbaar meteen cash af mag geven. Kosten: 20 dollar, wat een lachertje ;-) En daar heeft Donna dan 2x 20 minuten accupunctuur voor gekregen inclusief een knie onderzoek van een hele leuke dokter, very nice!

Er stond ook nog een systeem op de balie, dat was dan weer heel nieuw blijkbaar, waar je jezelf kon aanmelden. Maar dat was voor Donna niet echt duidelijk dus die stopte halverwege en ging toen toch maar naar de dame achter de balie. Dat is daar nog heel gewoon; dat je wel zelfstandig zaken kunt regelen maar er is altijd iemand in de buurt als je hulp nodig hebt. Service “ietsje” zeg maar, erg prettig en dat missen wij op veel fronten hier in Nederland! Denk maar eens aan de banken waar je niet eens je eigen zuurverdiende cash geld kunt storten! Nee, daarvoor moet je naar een postkantoor (die er ook niet meer zijn) ergens in een winkel, 14 euro betalen om ervoor te zorgen dat je zuurverdiende cash opgestuurd wordt naar de bank en als alles goed gaat krijg je die 14 euro teruggestort…. Ik vind vooruitgang lang niet altijd beter, zeker niet op servicegebied!

Anyways, toen we hier vandaan kwamen was Donna een stuk van haar pijn verlost en zijn we weer terug naar huis gegaan om wat voorbereidingen te treffen voor het etentje. Want Bruce en Lana zouden al om 17.30 komen en Donna had thuis nog een klein prinsesje zitten waar ze altijd oppast en altijd erg druk mee is; little Ava. Dat is haar kleindochter en a cutie maar het is ook echt wel een handenbindertje. Bovendien is Donna een oma zoals ons moeke was; alles voor het kleinkind en de troep c.q. andere zaken worden wel geregeld als de kleine weg is.

Met zo’n handenbindertje duren de voorbereidingen natuurlijk altijd langer maar dat was niet erg omdat we daar al rekening mee gehouden hadden. Steve heeft, net zoals altijd blijkbaar, niks gedaan en ging zelfs kort voordat het bezoek zou komen nog “even” zwemmen…… Waar Donna dan uiteraard lichtelijk geïrriteerd door raakte. Kan ik me helemaal voorstellen want ook hij kan best een handje helpen en hij kan al helemaal eerder gaan zwemmen. Tenslotte kan hij zijn eigen tijd indelen, nog veel meer dan Donna die dus 2 of 3 dagen per week Ava heeft om voor te zorgen.

Ondanks dat Steve niet geholpen had waren we toch netjes op tijd klaar al was het op het nippertje ;-). Steve kwam zo ongeveer tegelijkertijd met Lana en Bruce thuis dus het stel was compleet. Inmiddels had Meagan, Donna’s schoondochter, Ava opgehaald en we konden dan ook meteen gezellie met z’n allen iets drinken en wat knabbelen.

Ondanks hun lichamelijke problemen was het toch erg gezellie die avond met Lana en Bruce en hebben we heel wat afgelachen. Blijft een stel apart maar juist dat is misschien wel hun kracht!

Het fijne van vroeg beginnen is dat het meestal ook niet echt heel erg laat wordt en in dit geval moest Bruce de dag erop weer gewoon aan het werk. Omdat ik ook nog steeds niet op mijn normale energie “level” zat vond ik dat ook niet erg; nu konden we met z’n allen lekker op tijd naar ons mandje.

Zo vliegt de tijd eigenlijk altijd daar, zeker als het de laatste week is en ik wilde eigenlijk nog zoveel doen: Zo wilde ik eigenlijk nog een ride along met de Colorado State Police, naar de grote Sheplers winkel, nog naar Sheila op de PD en zou er nog een supertoffe avond zijn waarop we naar het concert van Keith Urban zouden gaan! Soooo much to do dus and so little time!

Daarnaast had ik nog steeds geen nice ticket voor de terugreis naar Florida kunnen vinden en dat werd nu toch wel een klein beetje tijd natuurlijk dus ook daar zou ik tijd voor moeten in gaan plannen. Maar die dinsdag wilde ik perse nog een lekkere wandeling gaan maken voordat we naar de softbal game van Keith en Ray zouden gaan dus dat ben ik als 1e gaan doen.

Tijdens die wandeling kreeg ik telefoon van de State Police om een ride along diezelfde avond in te plannen, whoo hoo, very cool!

Ik was daar uiteraard al veel langer mee bezig maar het schoot allemaal niet op en de dag daarvoor had Meagan aangegeven dat zij iemand kende die daar op Dispatch werkte. Die zou ze wel eens kunnen vragen of de Commander mij over de ride along terug kon bellen, hoe sweet is dat dan weer?! Blijkbaar had die wat in werking gezet want ik werd dus meteen een dag later teruggebeld en de ride along was geregeld, no worries!

Dus geen softbal game die avond maar een 2e ride along, love it!

Na dat telefoontje ben ik, uiteraard met een koffietje, terug naar huis gegaan en heb Donna ingelicht over the change of plans. Omdat ik weet dat Donna en Steve een stuk flexibeler zijn dan Graham en Diana wist ik dat dit geen probleem zou zijn, sterker nog; Donna was excited dat het dan nu toch eindelijk geregeld was. Want zij weet als geen ander hoe tof ik die ride alongs vind en is dan ook altijd erg blij voor mij als het geregeld is.

En zo heeft Donna mij ook lekker op tijd naar die PD gebracht, de ride along zou al om 18.00 uur beginnen en we zijn rond 17.00 uur vertrokken omdat ook daar veel verkeer is. Tuurlijk waren we veel te vroeg maar goed, beter te vroeg dan te laat in dit geval. Want bij dat gebouw was niemand aanwezig en zou ik opgehaald worden door de Officer van my ride along.

Tuurlijk duurde dat wachten veel te lang en dacht ik in 1e instantie dat het niet door zou gaan, hoe zo onzeker mutske haha.

Kwam ook wel omdat die Officer gewoon te laat was en Donna ook zoiets had van: als hij maar komt…. Die was namelijk niet vertrokken want ze wilde zeker weten dat ik opgehaald zou worden. Dat gebouw van de PD lag namelijk redelijk buiten de bewoonde wereld en als ik daar in m’n eentje achter zou blijven zou dat not funny zijn. Toch wel weer very sweet van haar natuurlijk want ik had dan ook gewoon kunnen bellen ;-)))

Anyways, niet veel later zagen we dan toch een patrol car aan komen rijden en toen die gast uitstapte verdween mijn hoop op een lekker ding als Officer al heel snel; een hele grote gast wurmde zich uit die patrol car en die gast had totaal niks weg van een Deek!

Hij stelde zich voor als Officer Adam Williams en begon meteen zijn auto uit te mesten. Die zag er dus echt niet uit en waar ik moest zitten lag allemaal zut; lege drank kartonnekes etc, wanna grapjas ;-)

And guess what happened next?!?!?!? Het begon dus gewoon te regenen en daar stond ik dan buiten die patrol car in de regen, bleh!!!! En dat vertelde ik hem dus ook he; I didn’t travel this far to get the same weather, I want Sunshine, no rain!

Waarop hij zei: I love the rain, don’t care if I get wet. Daar zou hij later nog wel van terugkomen…….-))

Hij maakte de passagiersstoel zo leeg dat ik kon gaan zitten en we zijn naar binnen gereden omdat het toch wel heel hard begon te regenen. Tuurlijk had ik zoiets van; doe mij maar een rondleiding en het leek alsof hij mijn gedachten kon lezen. Want op dat moment zei hij: come on, I’ll show you around and then we’ll hit the road! Hij werd op slag een stuk leuker haha.

Er was zoals eerder gezegd niemand aanwezig daar en het hele kantoor heb ik dan ook niet gezien maar wel hun trainingsruimte, hun garage waar zij allemaal hun privé auto’s parkeren maar waar ook de patrol cars en motoren staan.

Toen we die garage openden zagen we meteen een motor staan waarvan de pechlichten nog steeds aanstonden. Vraagtie:

“you don’t ride a motor bike by any chance”?

Well, actually I do!

Okay, nice, so let’s try to turn those lights off. Don’t think they’re meant to be flickering all the time….

Zo gezegd zo gedaan dacht ik maar dat viel efkes tegen! Het was dan wel weer een toffe kans om die motor eens efkes goed van dichtbij te bekijken en wat ik zag beviel me wel ;-). Ze hebben daar hele gave motoren hoor, zou er zo op willen stappen en weg willen rijden!

Maar daarvoor had hij mij natuurlijk niet meegekomen naar die motor dus ik heb op wat knopjes geduwd, net als hij maar die lempkes bleven maar branden, onuitstaanbaar! Want je snapt natuurlijk wel dat ik niet weg wilde voordat die lempkes uit waren….

En net voordat hij weg wilde lopen, of eigenlijk was hij al aangelopen omdat hij het opgegeven had, vond ik toch het juiste knopje, helemaal leuk! Gaat eigenlijk helemaal nergens over natuurlijk maar ik had wel zoiets van: Dude, jij werkt hier maar ik weet uiteindelijk die lempkes uit te krijgen?

Tuurlijk moest ik ook weer eens naar het toilet, zo werkt dat nu eenmaal bij mij en hij liet me zien waar de toiletten waren. Ik had inmiddels die kleine rondleiding gehad en zou de weg moeten weten dus hij ging terug naar zijn auto om die verder uit te gaan mesten. Hij nam aan dat ik de weg terug wel wist ;-)

En die wist ik uiteraard wel maar ik wilde eigenlijk heel stiekem een foto maken van die garage met al die gave voertuigen dus ik liep expres de verkeerde kant op. Weet eigenlijk niet eens meer of ik die foto daadwerkelijk nog heb kunnen maken…..

We hebben die PD verlaten en gingen op weg. Ondertussen stelde ik uiteraard al mijn vragen en de 1e was wat nu het verschil was tussen hen en Westminster PD. Daarop vertelde Adam dat de CO State Patrol eigenlijk voornamelijk op de snelwegen werkte en Westminster PD voornamelijk in the city.

Dat was duidelijk en het was ook duidelijk dat we inderdaad voornamelijk op de highway bleven.

Ondertussen werd het steeds donkerder en begon het enorm te waaien, lekker dan! Heb ik mijn 2e ride along die in dit geval helaas maar 4 uur zou duren (da’s normaal maar met Deek is het inmiddels al lang niet meer normaal haha) en dan gaat het mega stormen, daar had ik dus echt geen zin an hoor!

Toen kregen we de oproep om naar een aanrijding op de highway te gaan maar zonder letsel dus we reden er rustig naar toe. Ondertussen waren we wat aan het kletsen en had hij nog een paar keer gezegd dat hij het niet erg vond dat het regende…..

Het bleek een vreemde aanrijding te zijn en het verhaal rammelde dan ook behoorlijk maar ondanks dat moest het “slachtoffer” toch zijn verklaring geven. Dat doen ze daar anders dan hier; daar schrijft men de eigen verklaring ter plaatse en neemt de Officer dan in ontvangst.

Adam was al zeker 2x heen en weer gelopen naar de man en werd steeds natter en natter want op dat moment was het gewoon echt flink aan het stormen!

Toen kon ik het natuurlijk niet laten, zo zit ik niet in elkaar en dus moest ik hem even pesten door terug te komen op zijn eigen woorden dat hij het niet erg vond dat het regende ;-)))) Hij gaf toe dat dit toch wel erg veel water was en dat hij er nu toch ook wel een klein beetje genoeg van had. Het water drupte van hem af ocherreme haha.

Hij wilde voor de 3e keer naar die man toelopen maar ik denk dat die man zoiets had van: laat ik nu zelf maar eens nat worden en mijn verklaring aan de agent geven. Want juist op het moment dat Adam uit wilde stappen zagen wij zijn gezicht voor mijn raampje verschijnen. Hij gaf de verklaring aan Adam en daarmee was het eigenlijk wel afgedaan wat het papierwerk op dat moment betrof.

De man had wel een kenteken genoteerd en omdat het erg rustig was vroeg Adam toestemming om de eigenaar van dat kenteken op te gaan zoeken, dat was niet zo ver uit onze richting. Die toestemming kreeg hij en dus reden we een wijk in waar ik nog nooit geweest was. Logisch, want via the highway kom je natuurlijk veel sneller in andere gebieden dan dat je in Westminster rond blijft cruisen ;-)

Onderweg had Adam wat over zijn privéleven verteld; hij had een vrouw die niet veel op had met zijn werk, ze hadden veel huisdieren en ze woonden op dat moment bij zijn schoonouders. Dit omdat ze een eigen huis aan het bouwen waren en dat nog niet af was.

Hij vertelde ook dat hij in zijn privétijd redelijk lam was (dat was dan ook wel aan zijn postuur te zien) en dat hij dan graag met zijn vrouw op de bank lag (typisch Amerikaans zoals de verhalen hier rond gaan) en een filmpje keek….

We reden een gebied in en moesten zoeken naar het adres want dat was niet heel duidelijk aangegeven. Adam legde mij uit dat je aan de straatbordjes kunt zien waar je bepaalde huisnummers kunt vinden, die vermelden ze blijkbaar op de bordjes. Erg handig, zeker als er veel huisnummers zijn en helemaal als de huisnummers een eind uit elkaar liggen!

Na een beetje zoekwerk vonden we dan toch uiteindelijk het juiste adres, lichtelijk in een niet zo’n bijster goede wijk en dus zei Adam tegen mij dat ik op dat moment maar beter even in de patrol car kon blijven zitten. Braaf als ik ben heb ik dat gedaan al was ik wel enorm nieuwsgierig uiteraard. Helaas moest hij een hele voortuin door voordat hij bij de voordeur was en dus zag en hoorde ik helemaal niks meer en zat er voor mij niks anders op dan rustig af te blijven wachten.

Uiteindelijk kwam Adam weer terug en het bleek dat hij wel het juiste adres had maar dat de dochter van deze dame de auto had en dus mochten we naar een nog slechter stukkie van de wijk, nice!

Dit was echt een gedeelte van de wijk waarin je ’s-avonds beter niet alleen rond kunt lopen en dat was ook heel duidelijk. Deze keer stond Adam vlakbij het voertuig dat volgens de melder de schade veroorzaakt had en we reden eerst een beetje om het voertuig heen.

Er was totaal geen schade te zien aan dat voertuig dus het was erg onwaarschijnlijk dat dit voertuig het bedoelde voertuig was. Omdat het opgevallen was dat wij aangekomen waren en interesse in dat voertuig hadden kwam de dochter al snel naar buiten gelopen en vroeg wat er aan de hand was.

Adam heeft even met haar rond de auto gelopen en uitgelegd waarom hij even polshoogte kwam nemen.

Niet veel later zijn we weer vertrokken want het was gewoon heel duidelijk dat dit niet het juiste voertuig was en deze dame er dus ook helemaal niks mee te maken had.

Het bleef eigenlijk enorm rustig met meldingen, precies zoals Adam al voorspeld had en dit kwam door het slechte weer.

Enige dingetje dat we nog te doen kregen die avond was een melding dat er een dame niet helemaal goed op de weg gelet had en van de weg geraakt was. Het was dan wel een donkere bocht en het weer zat niet mee maar het was nu niet zo’n onoverzichtelijke bocht dat je zo de afgrond in moest rijden…. Waarschijnlijk had deze dame zich met andere dingen beziggehouden dan alleen met autorijden en was hiervoor flink gestraft.

De auto was niet eens vanaf het wegdek te zien en we moesten een stuk naar beneden lopen om in de bosjes aldaar de auto te zien. Die was behoorlijk beschadigd omdat ze ook “gewoon” over diverse boomstronken heen gereden was! Het was dus duidelijk dat dit niet met een lage snelheid gebeurd was!

Gelukkig had mevrouw zelf er niks aan overgehouden buiten een enorm beschadigde auto, dat was dan wel weer erg prettig ;-)

Met deze melding zijn we urenlang zoet geweest want die auto moest uiteraard getakeld worden en voordat de juiste takelwagen er was, pffff….. Ondertussen was het mij wel duidelijk geworden dat het erg rustig was met de meldingen: er waren inmiddels 2 patrol cars bij ons komen staan en alles wat die Officers deden was buurten haha.

Uiteindelijk was het nog een hele operatie om die auto op de juiste manier getakeld te krijgen, daar heb ik uiteraard foto’s en een videooke van, ook die ga ik proberen te uploaden op de site zodat jullie een idee krijgen.

Toen dit eenmaal afgehandeld was wilde Adam me in 1e instantie terug brengen toen hij telefoon kreeg; zijn partner wilde gaan eten en Adam vroeg of ik wellicht zin had om mee te gaan. Uiteraard had ik daar zin an, al was het alleen maar om met nog meer gasten kennis te maken, you never know immers ;-)))

Helaas had zijn partner daar iets meer problemen mee; die wilde blijkbaar iets bespreken met Adam en vond niet dat ik daar bij moest zijn. Dus bracht Adam mij eerst naar huis voordat hij ging eten, too bad!

Toen ik thuis kwam lagen Donna en Steve al in hun mandje en ben ik naar beneden gegaan, naar “mijn” afdeling ;-)

De volgende ochtend had ik gereserveerd om dan toch eindelijk maar eens een ticket te gaan boeken, dat werd toch onderhand echt wel tijd. Helaas waren de prijzen niet meer zo laag als dat ze normaliter waren, beats me why maar ik heb toen uiteindelijk toch maar een boeking gemaakt zodat ik zeker wist dat ik op tijd in Florida zou zijn. Meteen hierna het vervoer tussen het vliegveld en het hotel geregeld, toen wist ik immers zeker dat alles geregeld was en kon ik wat dat betreft relaxen.

Ik had al een hotel geboekt, voor zover ik kon zien leek het een leuk klein familiehotel aan het meer, altijd leuk dacht ik en helemaal niet duur dus nu was alles voor de terugreis geregeld, no worries about that anymore.

Die middag wilde ik een nieuw “avontuur” aan gaan: ik wilde met de bus of te voet naar de grote Sheplers winkel gaan om dan op dezelfde manier weer teruggaan. Vanuit Sheila op de Westminster PD zou dat niet zo ver moeten zijn en ik had er alle vertrouwen in.

Eerst even gezellie koffie gedronken met Sheila en de guest pass afgegeven om daarna aan mijn nieuwe uitdaging te beginnen!

Helaas verliep die hele dag lichtelijk anders dan gepland en zo ook mijn avontuur dat achteraf helemaal geen avontuur geworden is. Sterker nog: ik heb die middag die hele Sheplers winkel helemaal niet bereikt!

Niks voor mij om zoiets niet voor elkaar te krijgen maar in dit geval lag het aan het weer: het begon weer behoorlijk te regenen en omdat ik eerder besloten had lekker te gaan lopen ben ik toen maar snel een Walmart ingedoken om te schuilen…. Even op mijn gemakkie rondgelopen en daarna weer naar buiten gegaan, dacht dat de bui wel overgewaaid zou zijn.

Dat gebeurt daar meestal namelijk en dan is de strak blauwe lucht inclusief het zonneke weer vrolijk terug, helaas was dat nu niet het geval.

Toen ben ik even bij Ruby Tuesday een lekker “flatbread” gaan eten, da’s zoiets als een hele dunne pizza, te lekkah! Maar ja, een mens moet toch eten he en omdat het weer nog steeds niet mee wilde werken vond ik dat wel een strak plan.

Heb daar niet lang gezeten want het plan was toch nog steeds om naar die winkel te gaan dus toch maar weer naar buiten gegaan waar het nog steeds erg dreigde te gaan regenen, man, wat een donkere lucht!

Tja…..en dan wat te doen he? Toch maar naar een bushalte lopen in de hoop dat ik die kan vinden en dat de bus niet te lang weg blijft? Of toch maar de andere kant oplopen, daar een bushalte zien te vinden als het niet meer droog blijft en dan met de bus terug naar huis gaan?

Na een tijdje getwijfeld te hebben dacht ik: laat ik de bushalte maar op gaan zoeken, het blijft enorm donker en ik heb echt geen zin om zeiknat geregend te worden. Dan morgen maar weer richting Sheplers, there’s still time ;-)

Toen ik uiteindelijk een bushalte gevonden had wilde ik natuurlijk weten hoe laat de volgende bus zou komen, wel zo handig immers ;-) Dat bleek nog niet zo makkelijk want dat staat daar niet in lijstjes of op bordjes; daar moet je een speciaal nummer voor bellen, dan je haltenummer en buslijn opgeven en daarna hoor je wanneer de volgende bus komt.

Okay, zo gezegd zo gedaan, ik was enorm blij met mijn Amerikaans telefoonnummerke want nu kon ik gewoon heul veul bellen zonder dat het me veel geld zou kosten.

Op zich zou de volgende bus niet lang op zich laten wachten, 10 minuten of zo dus ik had zoiets van: ik wacht gewoon efkes….

Dat efkes werd toch iets langer en uiteindelijk was er een halfuur voorbij en had ik nog geen bus gezien!

Maar weer even gebeld met de Duyvis om uit te vogelen hoe het met de volgende bus stond en die zou pas over 20 minuten komen…. Keuzes keuzes, pffff…… wat zou ik doen: toch lopend naar huis gaan of op die bus wachten in de hoop dat die wel op zou komen dagen?

Uiteindelijk koos ik voor die laatste optie; de bus zou toch geen 2x achter elkaar niet op komen dagen?

Well….. end of story was dat ik uiteindelijk toch maar aangewandeld ben want na een halfuur gewacht te hebben was alles was ik gezien had van alles maar geen bus.

Toen ik begon aan mijn lange wandeltocht terug naar huis bedacht ik me dat het toch wel heel zuur zou zijn als die bus mij voorbij zou rijden omdat die geen 10 minuten maar 15 minuten vertraging had….. Weet niet of jullie dat herkennen maar ik voer regelmatig hele discussies met me, myself and I en we waren het er allemaal over eens: daar zouden we zo NIET blij van worden!!

And guess what…… juist! Ik stond bij een stoplicht te wachten om over te steken en wat zie ik aan komen rijden??? )_@Q*#($)&()!#&$()*&!()*%&#)(&%!, die pestpokkebus inderdaad! Wat ik toen gedacht heb ga ik niet zeggen, da’s niet voor herhaling vatbaar! Laten we het er maar op houden dat ik tegen mezelf gezegd heb: “I’d better walk it off” en precies dat heb ik gedaan.

In het begin met redelijk kwade pas waarbij de stoom uit mijn oren kwam maar ik merkte na een halfuur eigenlijk dat het “walking off” begon te werken; ik werd weer rustig en kon ook weer een beetje genieten van mijn wandeling ;-)

Wat wel erg prettig was; ik had die wandeling natuurlijk al eerder gemaakt want ik ben ook vanuit de PD een keer terug gewandeld en had toen 3 verschillende routes bekeken. Het eerste halfuur was zo’n beetje dezelfde weg maar daarna kon ik kiezen en deze keer koos ik een andere route. Had die straatnamen nog goed in mijn herinnering zitten, dat is dan weer het voordeel als je niet alles met een DomDom doet; je herinnert je zo nog eens wat ;-)))

Uiteindelijk was die wandeling dus toch nog wel leuk al was het een beetje jammer dat ik mijn doel niet bereikt had die dag. Maar je komt wandelend op zoveel verschillende plekken en ziet dan zoveel onderweg, heel gaaf. Ook leer je op die manier steeds beter de weg kennen en dat vind ik eigenlijk wel prettig.

Toen ik uiteindelijk thuis kwam, uiteraard mèt een heerlijk 7-Eleven koffieke in de hand, stonden Donna en Steve op het punt om naar hun wekelijkse pokernight te gaan. Ik had daar zo geen zin an dus ben niet meegegaan maar lekker thuis gebleven. Effe lekker op mun gemakkie wat eten gemaakt, de kat naar boven gehaald en lekker rond laten lopen en boven een aflevering van Heartland gekeken.

Niet lang daarna kwamen Donna en Steve alweer thuis, ze hadden geen goede pokernight gehad en blijven eigenlijk nooit hangen aan de bar of zo. Het gaat hunnie echt om het spelleke blijkbaar en zoals het daar gaat is dat ook helemaal niet erg want het kost bijna niks. Je geeft de deler 2 dollar en af en toe wat drinken, that’s all.

Steve werd weer eens naar beneden verbannen want Donna wilde nog een aflevering van Heartland kijken en zo gezegd zo gedaan; daar was ik uiteraard helemaal voor in haha.

Na die aflevering was het zo’n 23.00 uur en gingen we naar ons mandje, alweer een dag voorbij, time truly flies!

De dag erna zou Donna gaan lunchen met haar vriendin en zou ze in de buurt van die Sheplers winkel zijn dus zei ze dat ze me wel even weg zou brengen naar die winkel. Dan wist ik zeker dat ik er kwam en dan zou ik nog op die “avontuurlijke” manier terug kunnen komen. Dat was wel weer erg sweet en dat aanbod heb ik dan ook aangenomen!

Ik kwam wel te vroeg aan want de winkels gingen pas om 10.00 uur open dus wat doe je dan???? Dan zit er niks anders op dan lekker te gaan ontbijten in zo’n leuk Amerikaans zaakje, dat was ook heel erg vervelend ;-)

Maar ik had mijn ontbijt uiteraard al eerder op dan dat de winkels open waren dus ben ik een beetje rond gaan lopen en zag een grote dierenwinkel die al wel open was. Altijd leuk, ff neuzen en ik wilde wel eens weten of ze daar “mijn” gezonde Scandinavische merk kattenvoer zouden verkopen dus ik ben die winkel in gegaan.

Helaas hadden ze dat merk niet, wel tig gangen vol met andere merken, ook zut merken hoor. Die verkopen ze daar natuurlijk net zo goed als hier want Whiskas etc is volgens mij wereldwijd te koop.

Toen ik achteraan in de grote winkel kwam zag ik ineens wat hondjes in tijdelijke rennekes zitten. Bleek dat het adoptie day was van een of andere stichting en dat die sweeties allemaal een nieuw baasje zochten agossie.

Er waren een paar hondjes, voornamelijk pups, aan het spelen maar er was 1 pup bij die niet veel zin had om te spelen. Beestje lag daar maar een beetje en als ik op zoek geweest was naar een hondje zou ik juist dat beestje gekozen hebben….. Die lieverds die zo leuk spelen trekken altijd de aandacht, zo’n stille willie meestal niet maar goed, ik was niet op zoek naar een hondje uiteraard en omdat ik het meestal niet zo leuk vind om te zien ben ik maar snel weer vertrokken….

Daarna naar Sheplers want die was eindelijk geopend en op zoek naar de bestellingen voor sis en Davina. Dacht dat dat niet zo moeilijk zou zijn maar boy, wat een grote winkel en wat een keuze, wow! Dus via Wifi allerlei foto’s doorgestuurd en zelfs via Messenger met Nederland gebeld, dat was cool! Kost niksnadanoppes en dat werkte best goed, funny!

Kwam er wel achter dat er een limiet zat aan het gebruik van de Wifi van die ontbijtzaak; het is niet onbeperkt helaas. Je krijgt dan een melding dat je een kwartier offline moet gaan en daarna mag je de Wifi weer gebruiken maar daar had ik uiteraard geen zin an ;-)

Uiteindelijk had ik de schoenen uitgekozen waarvan ik dacht dat de dames daar wel tevreden mee zouden zijn maar ik was toen net een pakezel ;-(  Om op die manier nu een eind te gaan lopen om een bushalte te gaan zoeken??

Dus belde ik toch Donna maar weer want die had immers gezegd: if you change your mind and want me to pick you up just give me a call. Wat een lieverd toch he?!

Toen ik Donna belde was ze echter niet aan het lunchen maar was ze voor een 2e afspraak bij haar accupunctuur menneke, flexibele planning haha. Ze zou me echter wel op kunnen halen want ze liep daar toen net naar buiten, toppie!

Ik heb even lekker in het zonneke op haar gewacht maar het duurde niet lang voordat ik Donna aan zag komen en we zo weer op onze weg terug waren. Onderweg naar huis vertelde Donna mij dat haar dokter nog naar mij gevraagd had (where’s your cute friend?) Dat was dan wel weer leuk om te horen natuurlijk ;-)))

We zijn terug naar huis gegaan volgens mij, zeker weten doe ik dat eigenlijk niet meer maar er staat me niks bijzonders bij dus het zal wel zo gegaan zijn haha.

En nu is het tijd om me om te gaan kleden want het is weer Bruce night so for now it’s so long, talk later voor het verslag van de laatste paar dagen!