Ondertussen in het vliegtuig…

denk ik terug aan hoe het deze keer op Schiphol gegaan is en dat was weer een andere ervaring.

Deze keer was de gate een trap naar beneden waar de toiletten afgesloten waren en maar een paar stoeltjes stonden. Van de andere kant had je wel goed zicht op van alles en nog wat en zo zag ik dus mijn eigen koffer het vliegtuig inrollen, die was in elk geval aan boord haha.

Het inchecken ging snel maar dat lange staan was niet echt jofel… Gelukkig had ik een zit van een uurtje of 3 voor de boeg en kon ik weer bijkomen ;-)

Ik bleek naast een leuke gast uit Boston te zitten welke, zoals ik inmiddels weet van veel Amerikanen, erg hulpvaardig was en mijn spullen boven in de overhead bin plaatste. We hebben even gezellig zitten kletsen en hij vertelde dat hij zojuist een week in Nederland geweest was voor zijn werk.

Hij zit in de ICT, heeft een goede job en zit zowat om de 3 maanden een week in Nederland. Toen ik hem vroeg waar hij in Nederland dan vertoeft zei hij Eindhoven, hoe grappig is dat dan?! Dat antwoord had ik niet verwacht, de meeste Amerikanen die in Nederland verblijven kennen alleen maar Amsterdam. Dat was ook precies wat hij zei trouwens….Amsterdam, wiet en het “Red Light District” ;-)

Maar hij zit dus altijd op de High Tech Campus als hij in Nederland is, in Amerika werkt hij voornamelijk vanuit thuis. Wel handig want zijn vrouw werkt ook en ze hebben 2 kleine kids, zoontje is 4 en dochtertje 1,5. Hij is dus Stay at Home Dad die vanuit thuis ook nog eens werkt en dus voor de kids zorgt. Daarnaast kookt hij graag en hij vertelde dat hij het niet leuk vindt om normale kost te koken maar graag wat uitgebreidere maaltijden maakt. Die vrouw mag in haar handjes klappen als je het mij vraagt. Want zijn vrouw werkt graag, ze werkt fulltime als lerares en kan dat nu doen omdat hij zowat altijd thuis is.

Na dit gezellige onderonsje gingen we allebei ons programma op tv kijken, we hadden in dit vliegtuig allemaal een eigen schermpje voor ons neus.

Ik wilde eerst kijken wat voor muziek er te beluisteren was maar het programma versprong en ik kreeg de films te zien. Ook leuk natuurlijk maar ik wilde even terug naar de muziekpagina. Uh….. en waar zit de menuknop dan? Heb van alles geprobeerd en toen heb ik maar even de ICT man gevraagd of hij wist hoe het zat.

Hij wilde linksboven een knop aanwijzen maar keek meteen verbaasd toen er bij mij (uiteraard) geen menuknop te zien was! Bleek dat ik wel meer knoppen miste en toen we onze scherme vergeleken bleken die er inderdaad anders uit te zien.

Dan maar proberen te resetten maar ook dat lukte niet, bummer! Zelfs de ICT man gaf het op haha.

Dus een van de dames maar gevraagd of ze mijn systeem kon resetten maar die vertelde dat ik dat zelf kon. Ik moest dezelfde knop indrukken die wij al eerder geprobeerd hadden alleen moesten we die een minuut ingedrukt houden…. Zolang hadden wij dat natuurlijk niet gedaan!

Daarna kreeg ik een zwart scherm en moest ik het systeem maar “even” laten begaan…. Nou, dat “even” duurde en duurde maar uiteindelijk kreeg ik dan toch hetzelfde scherm als mijn buurman en kon ik gaan bladeren door de muziek opties etc.

Zag een leuke film staan en die ben ik gaan kijken, helaas weet ik niet meer hoe die heet maar het was er een met Russell Crowe die een gave vinyard erft in La France. Tijdens de film raakten mijn buurman en ik weer aan de praat dus ik miste het einde van de film. Nu dacht ik dat ik de rest van die film dan wel op de volgende vlucht zou kunnen bekijken maar uiteraard staan alle andere films in de bibliotheek behalve die film. Dan tzt thuis maar eens kijken of ik de film kan vinden want ik ben wel nieuwsgierig naar het einde haha.

Inmiddels waren we aan de landing begonnen en het zag er best gaaf uit buiten, heel anders dan wat ik eerder heb gezien. Uiteraard heb ik geprobeerd met mijn gsmmeke wat foto’s te maken maar ik zat in het midden dus of die goed gelukt zijn weet ik nog niet.

Wat ook erg handig is op deze vluchten is dat je met je usb kabeltje gewoon je gsm op kunt laden, very nice! Dan weet ik zeker dat die voldoende opgeladen is om straks Donna te What’s Appen, cool. Ook erg cool trouwens dat zij die What’s App geinstalleerd heeft want normaliter werkt ze alleen met Facebook Messenger omdat iedereen dat daar doet. Nu kunnen we dus ook appen en da’s super handig als ik niet op het internet zit.

De lay over op het Ijslandse vliegveld was ook net even anders dan de lay overs die ik gewend ben…. Het is op het vliegveld als je een tussenlanding hebt echt zo van: zoek zelf maar uit hoe en/of wat, beetje jammer. Want als ze nu gewoon op de 1e vlucht even uitgelegd hadden hoe dat werkte OF de dame die ik iets vroeg op het vliegveld zelf ook wist hoe het moest had ik meer tijd gehad om het klein maar leuk ogende vliegveld iets beter te verkennen.

Nu was er dus totaal niks gezegd in het vliegtuig en normaliter wordt er regelmatig van je verwacht dat je bij een tussenlanding zelf je bagage ophaalt en bij een ander bagage drop off punt weer inlevert. Of dat nu ook moest wist ik niet dus ik had zoiets van: nou, dan vraag ik dat toch even als ik in het gebouw ben.

Dat heb ik ook gedaan maar die dame wist dus van niks en stuurde me naar beneden, naar de bagageband/Arrivals. Nu was ik natuurlijk wel aangekomen maar ik had toch wel mijn twijfels of dit goed was. Een echte keus was er niet; als ik wel mijn koffer op zou moeten halen en ik zou dat niet doen had ik natuurlijk in Denver een probleem dus ik ben inderdaad naar beneden gegaan.

Daar stond helemaal aan de andere kant van de bagagebanden een dame en die wist me te vertellen dat ik de koffer niet zelf hoefde te halen, die werd meteen doorgestuurd naar Denver. Helaas moest ik nu wel weer helemaal door Customs heen omdat ik naar beneden gegaan was, shoot!

Omdat ik bloembollen gekocht had op Schiphol liep ik naar de “to declare” mensen waar 2 heren en 1 dame zat. Die dame zat me ook aan te kijken of ze water zag branden en begon de sticker op de doos van de bloembollen open te maken. Toen vroeg ik of ze dat niet wilde doen omdat die niet verbroken mag zijn bij aankomst in Amerika, wat een doos!!

Daarna begon de lichtelijk onderuitgezakte gast achter haar te praten, die wist dus blijkbaar wel hoe het zat maar vond het niet nodig om eerder te reageren naar zijn collega en had haar die sticker gewoon laten vernaggelen als ik niks gezegd had.

Anyways, die vertelde me dus dat ik gewoon boven had kunnen blijven maar inderdaad; omdat ik nu naar beneden gegaan was moest ik het hele riedeltje weer opnieuw “beleven”, tssss……

Toen heb ik liefjes gezegd dat het dan wellicht handig was als zullie de dame die boven als vraagbaak stond te acteren ook van de juiste informatie te voorzien zodat zij de mensen de juiste antwoorden kan geven. Nu had ik dus geen tijd meer om iets te eten te kopen en op zich was dat wel een belangrijk iets aangezien ze op de vluchten van Iceland Air wel wat eten verkopen maar weinig keus voor de vega mensen hebben.

Customs duurde gelukkig niet lang maar toen kregen we de paspoortcontrole en dat was ook weer een hele ervaring. De ruimtes waar je moest wachten waren op het hele vliegveld erg klein dus daar ook al waren er wel genoeg douane mensen voor de paspoort check. Maar ook achter deze check was een veel te kleine ruimte waar mensen hun boarding pass voor de tigste keer moesten laten zien zodat ze naar de juiste wederom te kleine ruimte gedirigeerd konden worden.

Het was een beetje een zandlopereffect: alle mensen die bij de paspoortcheck doorliep kwam in die veel te kleine ruimte terecht en dus ontstond er een heuse mensenfile. Dat veroorzaakte weer dat de paspoortcheck gestopt werd want de mensen konden niet meer doorlopen. Zou best funny geweest zijn als ik niet lichtelijk in tijdnood zat; mijn vlucht zou bijna gaan boarden dus people, move your ***!

Uiteindelijk was ik dan in de juiste vertrekhal aangekomen en liep maar meteen door naar de gate want die was nog wel eventjes 20 minuten lopen zo stond er op een bordje. Righto, gas op die lollie dus en doorlopen!

Het viel me op dat het ontzettend druk was op het vliegveld maar dat komt wellicht ook doordat het gewoon een klein vliegveld is waar toch veel mensen gebruik van maken blijkbaar.

Bij de gate aangekomen liepen de mensen al door dus ik liep met die mensen mee en we werden op een gegeven moment naar links gedirigeerd. Daar kwamen we in een smalle doorgang met aan het eind een weer erg kleine wachtruimte en 2 dames van Iceland Air bij een soort van receptie.

We mochten echter een hele poos niet doorlopen dus die rij werd langer en langer en geen stoel te bekennen en dus die rij werd langer en langer en geen stoel te bekennen, dat was toch echt wel minder! Bovendien werd ook nu weer helemaal niks gezegd en/of aangegeven buiten het enige bordje met Denver erop.

Na lang wachten (ik had dus met gemak nog eten kunnen kopen!) kwam er dan eindelijk beweging in de rij en werden de boarding passes/paspoorten gecheckt. Om vervolgens in die dus veel te kleine ruimte gepropt te worden met, jullie raden het vast al, weer geen stoel, toilet or what ever. Gewoon een lege ruimte waar je blijft staan tot je bijna omvalt.

Je kunt wel naar buiten kijken naar wat ze allemaal bij de vliegtuigen aan het doen zijn maar op een gegeven moment word je toch echt wel moe van al dat staan en ik was blij dat ik niet de enige was! Ondertussen stonden er niet minder dan 3 bussen buiten geparkeerd en de chauffeurs van die bussen waren ook bij ons in de hal aanwezig.

Iedere keer als er een bus aankwam hoorde je de mensen denken: yes, we gaan! Maar niks was minder waar….

We hebben daar zo’n ¾ gestaan en mijn voeten begonnen toch wel een signaal af te geven dat ze het eigenlijk wel even gehad hadden; ik kon ze geen ongelijk geven want dit duurde toch wel erg lang.

Toen kwam de verlossing, werden de schuifdeuren open gedaan en werden we de bus ingeloodst/gepropt. Na een niet al te lang ritje stopten we bij een vliegtuig en liepen we via zo’n ronde overdekte trap (nee, geen slurf maar een heuse trap met een veel te hoge opstap) het vliegtuig in.

Het bleek zeker niet vol te zitten dus ik heb heel brutaal gevraagd of ik wellicht bij de Exit mocht zitten omdat je daar veel meer beenruimte hebt en dat mocht gelukkig. Had eigenlijk ook gedacht dat ik geboekt had voor zo’n stoel, toch maar s checkuh.

De dame die me toestemming gaf naar de Exit rij te gaan was niet echt super vriendelijk, begin te denken dat ik te verwend ben c.q. teveel gewend ben aan de vriendelijkheid/servicevan de Amerikaanse maatschapppijen.

Want ook is er bijzonder weinig gecommuniceerd, zeg maar gerust niks en moest ik zelfs zelf vragen of ik het Customs formulier dat bij de 2 dames die ons incheckte lagen mee het vliegtuig in moest nemen. Dat wordt je normaal aangereikt in het vliegtuig waarna je het rustig in kunt vullen en als je het niet snapt staat de crew klaar om je te helpen.

Dat schijnt nu dus niet te gebeuren want ja, het was zeker de bedoeling dat je zo’n formulier meenam en invulde. Mij lijkt het dan normaal dat je, als je bij het inchecken toch zo’n stapel formulieren hebt liggen, die gewoon aan de mensen meegeeft maar nee hoor, dat werd niet gedaan...

Moet zeggen dat ik hierover al gelezen had op internet bij de ervaringen van vele mensen die ook met Iceland Air gevlogen zijn dus ik heb ook toen maar brutaal gevraagd hoe het zat met die formulieren.

Denk dat het gewoon een volk is van weinig woorden, daar houd ik het voorlopig maar op ;-)

Zit dit verhaal nu trouwens high in the sky te typen want dit lappie doet het gelukkig zonder dat het ingeplugd hoeft te zijn in het stopcontact, ook best handig haha.

En ondertussen kan ik luisteren naar mijn eigen muziek, da’s ook wel lekker. Want eerlijk is eerlijk; er is inderdaad wel keuze maar de muziek is nu niet echt van de laatste 20 jaar volgens mij en bovendien zit “mijn” country er niet bij, wat een gemis ;-)

Inmiddels beginnen mijn ogen zwaar te worden en dus ga ik gewoon even aan de binnenkant van mijn ogen kijken, heb eigenlijk toch niks nuttigs meer te vertellen.

Oh, en nu zie ik ze dus toch met zo’n Customs formuliertje rond komen lopen, ik neem mijn woorden daarover maar terug geloof ik ;-).

Talk later folks, time to get some shut eye!