Pas de 3e dag maar het leek alsof ik hier al weken was ;-)

Pfffff, ben al 1,5 week mega verkouden en heb gister zelfs allergiepillen van Donna gekregen om te kijken of die wellicht helpen. Soort van strepsels had ik eergister al gehaald en die hebben enorm geholpen tegen mijn keelpijn gelukkig. Er was alleen 1 maar: gister heb ik zowat een heel pak tissues opgesnotterd, boy, wat kwam er een hoop zut los!

En nu dus een niet zo’n lange nachtrust gehad maar wel beter dan de laatste week want met een verstopte neus en keelpijn slaap je niet echt goed.

Anyways, omdat ik nu al voor 7 uur wakker was en niet meer kon slapen dacht ik; laat ik dan maar “even” aan mijn blog werken voordat ik daadwerkelijk opsta en naar stal ga. So here we go again, het vervolg op de 2e dag:

Het was 12 mei 2018 en vandaag zou ik Toni weer zien, cool! Ze zou Dude en Monty meenemen, hun 2 nieuwe puppies en na het zien van diverse videos op Facebook kon ik niet wachten om die 2 te ontmoeten!

Dat zou echter pas ergens in de middag zijn dus ik heb eerst mijn rondje gemaakt richting 7 Eleven en heb thuis lekker met Donna gekletst. Die had zoiets van: oh, Meagan just texted me, there’s a Foodtruck Carnaval, you interested?

Sure, hoop alleen niet dat Toni dan text dat ze vlakbij is, zou het vervelend vinden als we net onderweg zijn en weer terug kunnen.

Dat maakte Donna helemaal niet uit en dus stapten we in haar sjieke auto (SUV) en reden richting dat gebeuren. Onderweg genoot ik weer van alles wat ik zag, enige dat jammer was, was dat het weer niet zo heel jofel was. Maar ook dat is Colorado en dat is niet erg omdat die “slechte” dagen meestal niet zo lang duren en het zonneke al snel weer overheerlijk schijnt!

And guess what? We hadden nog niet geparkeerd of de text van Toni kwam binnen; where are you?

Oops…… even heen en weer getext en toen maar snel even gebeld want dat heen en weer texten is niet altijd handig. Zeker niet als je met z’n 3’en aan het “buurten” bent want Donna was ook bij dit gesprek betrokken, zij was immers de chauffeuse ;-)

We spraken af dat we elkaar over 2 uur zouden ontmoeten bij Donna thuis waarna Donna en ik het Carnaval terrein opliepen. We zouden daar Meagan, princess Ava en vrienden ontmoeten dus Donna ging aan het texten want boy, het was best een groots opgezet gebeuren op een groot terrein en redelijk druk dus je kon elkaar makkelijk voorbij lopen zonder dat je dat in de gaten had.

Ik vond het trouwens erg gaaf dat er hier gewoon gratis geparkeerd kon worden en dat dit soort dingen hier gewoon gratis toegankelijk is dus voor iedereen een leuk uitje, grote of kleine portemonnee.

Het was ook leuk opgezet; een grote overdekte tent met de zijkanten open waarin een live band muziek speelde en je kon eten, drinken en dansen. Rondom de tent diverse Foodtrucks met allemaal ander eten en voor elk wat wils, nice. Als je even verder liep kwam je bij het Carnaval terrein waar diverse attracties opgesteld stonden, voornamelijk voor de jeugd. Uiteraard waren ook die weer gratis toegankelijk maar daar was het op het moment dat wij daar rondliepen iets minder druk vanwege het weer.

Het bleek dat Meagan best dichtbij was dus we zagen elkaar al snel en zijn een stukkie verder gelopen.

Meagan vroeg of we de Foodtruck van haar tante gezien hadden, die heeft een Mac n Cheese truck en schijnt erg lekker spul te hebben. We hadden die truck inderdaad gezien met een hele lange rij mensen ervoor die allemaal van dat lekkers wilden proeven….

Ik had daar eigenlijk ook wel zin in maar geen zin in die lange rij natuurlijk, dat zou veel van onze tijd verspillen immers. Toen Meagan daarachter kwam zei ze: come on, let’s go!

Uh….. hoezo?

Bleek dat Meagan gewoon naar de zijkant van de truck liep, voor mij bestelde en zowat meteen een bakkie Mac n Cheese kreeg, wow, gaaf! Nog gaver was dat ik niet hoefde te betalen, ik viel van de ene verbazing in de andere!

Wij zijn weer teruggelopen naar de rest en ik heb even overheerlijk mijn Mac n Cheese op zitten peuzelen, die was inderdaad erg lekker!

Toen alles op was zijn we weer verder gegaan en duurde het niet lang voordat onze wegen zouden scheiden. De kids wilden uiteraard naar de attracties en Donna en ik zouden weer richting de auto gaan om op tijd thuis te zijn voor Toni.

Dat laatste lukte niet helemaal want toen wij thuis kwamen zag ik de auto van Toni al staan en 2 leuke hondenkoppies die uit het raam staken haha.

Bleek dat Toni net voor ons gearriveerd was en zij al naar binnen was gegaan om met Steve te kletsen.

Toen wij binnenkwamen werden er de nodige hugs uitgedeeld en gingen wij snel op pad, Toni had immers niet zoveel tijd maar wilde net als ik toch even bijkletsen.

Uiteraard zijn we via Starbucks naar een ontzettend groot dogpark gereden, zonder SB konden wij niet op pad haha. We hadden allebei een nogal afwijkende bestelling maar zoals dat hier altijd gaat was dat totaal geen probleem en hadden wij al snel onze lekkere koffie.

En nee, deze keer geen 7 Eleven, Toni is van de SB dus tja…...dan maar een keer luxe ;-)

We reden snel door naar het dogpark en toen we daar aankwamen had ik zoiets van: wow!!! Dit was heaven on earth for the doggies! Je kunt daar uren wandelen door een soort van heuvelachtig gebied met allerlei watertjes en een riviertje dat daar doorheen loopt zodat de doggies ook lekker af kunnen koelen. Wat een feest en wat waren er veel mensen/honden!

Omdat al die honden daar lekker los konden lopen/rennen was er geen gegrom of zoiets te horen, ik zag alleen maar veel blije hondjes met elkaar kennis maken, rennen, zwemmen of spelen, dat was genieten!!

Dude en Monty zijn nog pups en moeten dus nog verder getraind worden, dat maakte het iets lastiger om rustig bij te kletsen but who cares, beestjes blij, wij blij! Toni moest de doggies wel in de gaten houden want het was wel de bedoeling dat je de hondenpoep van je honden opruimde en dus had Toni bij de ingang diverse plastic poop baggies meegenomen, die hangen daar uit service voor iedereen om te motiveren dat mensen inderdaad hun honden in de gaten houden. Impressive dat eigenlijk iedereen wel van die plastic zakkies had en de volle zakjes netjes in de prullenbakken deponeerde, dat wandelde wel een stuk fijner ;-)

Onderweg had Toni mij verrast met een update wat betreft hun doelen; een daarvan was om mij naar the USA te halen! You’re kidding, right?

Nope, zij was daar erg stellig in; 1 van hun doelen was echt om mij naar hier te halen en ik werd daar toch wel even stil van….

Of dat ooit gaat lukken is natuurlijk nog maar de vraag maar het feit dat hunnie dat echt als hun doel gesteld hadden maakte mij al erg “humble” en het ontroerde mij ook enorm. Dat alles moest even inzinken en dan is wandelen in zo’n gaaf dogpark wel erg fijn ;-)

Denk dat we zo’n 1,5 uur gewandeld hebben voordat we weer richting de auto liepen en ik wilde “even” een foto maken van de 2 honden. Dat “even” was natuurlijk iets dat ik kon vergeten maar ach, pups he so who cared, wij in elk geval niet.

Toni bracht me weer netjes thuis waarna zij snel verder ging; die avond zouden ze hun dochter mee uit eten nemen vanwege haar Graduation eerder die dag. Die Graduation was ook de reden dat Toni niet zoveel tijd had, naast het vele werk dat zij en Scotte nog te doen hadden voor hun Lovin’ America project.

Na een fikse hug was Toni gevlogen en heb ik de auto gepakt om boodschappen te doen; ik had beloofd pastasalade te maken.

Er was een nieuwe winkel geopend met allerlei locale biologische etenswaren en die ben ik eens gaan verkennen.

Ik neem altijd mijn gsm mee zodat ik niet kan verdwalen en/of kan bellen mocht dat wel gebeuren dus dat had ik nu ook weer gedaan. Ik weet de weg hier in de buurt dan wel redelijk maar moest ook nog even inkomen, ik was immers nog niet lang hier.

Toen ik bij die store aankwam zag ik dat mijn gsm nog 25% battery had, dat zou genoeg moeten zijn dacht ik.

Helaas had ik dat verkeerd gedacht want al heel snel verminderde die procenten en had ik zoiets van: die 2e winkel die ik wilde bezoeken laat ik maar zitten, ik wil wel op tijd thuiskomen zodat ik die salade kan maken.

Dan maar naar Safeways om de laatste paar dingen te halen, die zit aan de overkant van de straat en daar heb ik geen gsm voor nodig.

Toen ik thuiskwam heb ik de pastasalade gemaakt en voor mij verrassend viel die erg goed in de smaak, zelfs bij Steve! Made me a happy girl want op die manier kon ik toch wat terug doen voor hun gastvrijheid en da’s fijn.

Na de salade was het uiteraard weer This is Us time en tijdens het kijken was Steve naar bed gegaan, die gaat altijd vroeg naar zijn mandje om te lezen. Niet lang nadat hij naar zijn mandje gegaan was kreeg hij telefoon; zijn moeder was/werd opgenomen in het ziekenhuis!

Nu is ze dan wel ernstig ziek maar dit soort telefoontjes krijg je natuurlijk liever niet.

Donna maakte zich erg veel zorgen en ik heb haar gezegd dat ze me wakker moest maken als het nodig was, het was immers niet duidelijk hoe en/of wat en haar situatie kon net zo goed verslechteren als verbeteren…..

Wij hoopten dat Steve naar het ziekenhuis zou gaan om afscheid te nemen indien nodig maar dat gebeurde niet. Donna vertelde dat zijn broer hem te laat gebeld had bij het overlijden van zijn vader waardoor hij geen afscheid had kunnen nemen, Steve’s familie blijkt een hele vreemde familie te zijn zo zou later blijken.

Het was toen natuurlijk no fun meer om This is Us te kijken dus ook ik ben naar beneden gegaan, heb zelf even TV gekeken op mijn laptop en ben ook op tijd gaan slapen.