Vervolg heenreis

want "a promise is a promise" en ik had immers gezegd dat ik nog terug zou komen op de rest van de reis dus bij deze! 

Uiteindelijk was het gelukt om in te checken en de "jacht" op oer Nederlandse souvenirs voor m'n Amerikaanse vriendjes was geopend.... Maar ik zou ik niet zijn als ik daar niet zo 123 over kon beslissen want ik zag wel leuke dingen maar goeiendag zeg, ze weten hun prijzen wel, pfffff.... 1 ding had ik wel meteen "gescoord" en dat was een mooie stropdas voor Graham, typisch Nederlands in Delftsblauwe kleuren en met allemaal molens erop. 

Ik had aan Diana al gevraagd of hij die dingen nog droeg en dat was zo dus 1 souvenir had ik al in the pocket. Nu maar hopen dattie die ook wel leuk zou vinden want het is echt nogal blauw/wit ;-)

Na lang ge"hum" en ge"ha" toch wat leuke goedkopere dingen gevonden, wat te eten gekocht en richting de gate gegaan. Want ik had immers nog niet gegeten door al die toestanden en mijn maag begon zich toen toch echt wel te melden. 

Onderweg kwam ik nog langs een ander souvenir ietsje en ik had helaas nog niks voor Steve kunnen vinden dus maar snel efkes naar binnen gegaan. Daar had ik zo'n beetje het perfecte kadooke voor Steve maar just my luck: het hele kassasysteem lag eruit dus die gast kon totaal niks en dus ook niksnadanoppes verkopen! Da's enorm balen natuurlijk, zowel voor hem als voor mij maar er zat niks anders op dan het goedje weer terug te hangen en naar iets anders op zoek te gaan. Ik had nog efkes tijd en was toch vlakbij de gate dussss...

Uiteindelijk toch geslaagd en snel richting de gate gegaan want de tijd begon toen toch wel wat te dringen. In het vliegtuig had ik lekker niemand naast me zitten en ik ben overheerlijk onderuit gezakt, heb m'n oortjes in gedaan en ben gaan genieten van de verplichte rust met toffe muziek in m'n oren. 

In mijn gedachten was ik mijn blog al aan het schrijven en omdat het tot op dat moment een overheerlijk "smooth flight" was, was ik dat in gedachten aan het typen. En geloof het of niet, precies op dat moment begint dat toestel een partij te schudden, niet normaal meer! Helaas gaan er tegenwoordig dan al snel wat minder leuke gedachtes door mijn hoofd maar gelukkig kan ik mezelf tegenwoordig ook wat sneller tot rust manen. 

Wat heel goed werkt is op je ademhaling gaan letten en door tevens te luisteren naar "mijn" jongens in mijn oor was ik al snel weer een stukkie geruster. En nee, ik was dus NIET naar country muziek aan het luisteren, what a surprise voor sommigen van jullie vermoed ik ;-)

Toen het eenmaal weer wat rustig was ben ik weer heerlijk onderuit gezakt en het heerlijk weg zitten dromen/zitten dagdromen met mijn ogen dicht en o.a. Josh Groban in mijn oren. Dat vind ik dan wel weer overheerlijk genieten, zo weg te kunnen dromen, mijmeren en terug denken aan de tijd dat ik nog met de jongens on tour was tijdens hun optredens.... Je kunt op zo'n moment toch nergens heen en op de een of andere manier stellen zowel mijn lichaam als mijn geest zich daarop in en schakelen zich zo'n beetje uit ;-)

Anyways, ik kwam op Philly aan na een ietwat "mindere" vlucht met op zich niet zo veel turbulentie maar de momenten van turbulentie waren nou niet echt om naar huis te schrijven.... "Onderweg" hadden we al wat "rocks on the road" zoals ik al schreef. Maar dat was nog niks bij wat er nog stond te gebeuren. 

Vlakbij het vliegveld echter maakten we een scherpe bocht en hingen zo'n beetje op onze rechterzij en jullie raden het vast al wel ; juist op dat moment begon het kreng enorm te schudden! Dat had ik nog nooit eerder mee gemaakt en ik moet zeggen dat dat voor mij ook niet meer zo hoeft..... Wat een koleregevoel zeg, dan ben je gewoon helemaal je evenwicht etc kwijt, zo NIET lekkah! 

Afijn, de landing werd ingezet en de hele tijd was het nogal "windy" dus ik hoopte er maar het beste van. Ondertussen gingen er ook hele andere gedachten door mijn hoofd en ik denk nogal in plaatjes dus ik zag ons al landen om daarna meteen met een vleugel de grond te raken. En zo ging het dus ook bijna, ben me kapot geschrokken zeg! Een fractie van een seconde nadat de piloot de wielekes op de grond gezet had kreeg het vliegtuig een zwieper van de wind, niet normaal meer! Van links naar rechts heen en weer gaand zijn we uiteindelijk dan toch geland maar vraag niet hoe!

Tuurlijk zat ik, zoals ik altijd probeer, bij het raampie en bij de vleugel....... Of dat nu nog zo'n strak plan is voor een volgende keer weet ik niet na deze ervaring want het scheelde echt gewoon niks of die vleugel raakte de grond! Wat er toen door me heen ging weet ik niet meer want alles werd even uitgeschakeld geloof ik. Da's ook zo'n 1e keer die ik echt nooit maar dan ook nooit meer hoef mee te maken!

Gelukkig liep alles goed af en ondanks het feit dat mijn "carry on" uiteraard grondig gecheckt moest worden na de "rontgen scan" was ik erg happy dat ik weer veilig met beide voetjes op de grond stond! Die extra check ben ik inmiddels wel gewend, dat maak ik regelmatig mee dus no worries want ik heb niks te verbergen. Waren trouwens ook ontzettend aardige dames en we hebben ook gewoon even gezellig staan kletsen. Dat kan echt hoor, neem dat maar van mij aan!

Ik had een reis geboekt met nogal wat tijd op Philly aangezien ik altijd lekker op m'n gemakkie rond wil kijken op vliegvelden. Bovendien heb ik een keer meegemaakt dat de security check uren duurde op Philly en ik letterlijk moest rennen naar de "connecting flight". Net zoals je altijd op tv ziet zeg maar, not funny!

En zo kwam het dus dat ik op Philly alvast een bericht kon schrijven dat ik daar aangekomen was, dat was toch wel tof. Wat minder tof was, was dat het vliegtuig waarmee wij naar Denver zouden vliegen later binnen zou komen vanuit Orlando wegens slecht weer. Gevolg 3 kwartier vertraging en omdat ik al een tijdje bij de gate zat ben ik maar regelmatig wat heen en weer gaan wandelen. Ook heb ik nog even overheerlijk in een witte schommelstoel (die staan daar overal, erg gaaf!) aan het kijken geweest naar alles wat er voorbij kwam lopen, zo'n beetje hetzelfde als op een terrasje zitten. Uiteindelijk ben ik weer teruggegaan en was het vliegtuig toch geland. 

Omdat ik zo'n beetje "first row" zat bij de gate kreeg ik mee wat voor een stress situatie er dan toch even ontstaat en hoe het grondpersoneel dan alle zeilen bij moet zetten! Want een aantal mensen had hun "connecting flight" gemist en moest overgeboekt worden maar deze mensen spraken alleen Spaans.... o lala! 

Dus werd er omgeroepen of er iemand kon vertalen maar juist op dat moment kwam er een piloot aangelopen die vertelde dat hij wel kon vertalen; probleem opgelost! 

De vertraging duurde inderdaad maar 3 kwartier en de piloot heeft goed werk verricht door flink gas te geven daarboven waardoor hij toch nog tijd in kon halen. 

Tegen de verwachting in was de landing in Denver niet bumpy, dat is normaliter wel zo door de aanwezigheid van de Rockies. Deze keer gelukkig niet en toen ik richting de bagageband liep zag ik Donna al zitten. Perfect want Steve had mij gezegd dat ze mij op zouden halen bij Door 505 West maar guess what?!??! Die bestaat helemaal niet whoehahaha!

Nadat ik mijn koffer gepakt had zijn we naar buiten gegaan, hebben Steve gebeld die ergens anders stond te wachten en toen hij kwam opdagen zijn we richting hun huis gegaan. Op dat moment was ik al zo'n 24 uur wakker maar kan niet zeggen dat ik zo enorm vermoeid was. Bij aankomst in Westminster hebben we dan ook nog even overheerlijk zitten kletsen tot we allemaal zo'n beetje met onze ogen dicht zaten te praten. Het leek ons toen niet geheel onverstandig om dan toch maar naar bed te gaan ;-)

En dat is precies wat ik nu ook ga doen want ook nu is het erg moeilijk om mijn ogen open te houden. Ik had het verslagje (nou ja, verslagje...) van de enorm interessante/toffe/geweldige/gave ride along nog willen maken maar dat ga ik niet meer redden dus daar zullen jullie nog even op moeten wachten. 

Hopelijk heb ik daar morgen tijd en gelegenheid voor, Diana was nogal hieperdepieper toen ze me kwamen halen en ik weet niet wat voor plannen ze allemaal heeft maar toen ze vertelde wat ze allemaal in petto had, had ik zoiets van: daar heb ik minstens een half jaar voor nodig! Maar ach, beter even gewacht en dan een leuk verhaal kunnen lezen dan nu meteen door kunnen gaan en maar de helft meekrijgen, toch?

Talk later dus, ik ga m'n mandje opzoeken en ondertussen nog nagenieten van de ride along met toffe Deek........